De Vredestichter
DINIHARI TRAVEL
Heel vaak worden conflicten "opgelost" door vanuit een machtspositie
de partijen te dwingen vrede te sluiten. Heel anders als de vredestichter
ons gelijk wordt en werkelijk verzoent en geen wrok achterlaat,
blijdschap brengt en geen bitterheid.
HERPEHK1N6
\IM VZ W EK-
DEMK\MóVAN
üEJ'COMMIS-
51E VAM HER.-
DENMNfSEINl
DEK. NOS NIET
TEK HêKDEN.
K1N6IN HEK-
INlMERlN^E-
BRAAETê 15
5T1AKT1N6S
Dat er iets was tussen de beste vrien
den Mè en Mö was niemand opgeval
len. Maar toen ze niet meer samen
speelden en na schooltijd niet meerop
elkaar wachtten, kon het natuurlijk
niet meer verborgen blijven. De school-
vrindjes begonnen heel goed op hen
te letten. Eerst vragen stellen natuur
lijk: Waaróm dan, wat heeft hij gedaan?
Toen de plagerijen, en Mö en Mè
tegen elkaar duwen. In het begin von
den de rivalen dat wel interessant. Ze
keken dan strak en stijf naar links
boven en naar rechts onder, zetten
bolle wangen op. Ze kregen aandacht
en voelden zich heel gewichtig.
Maar toen de schoolvrindjes het op
den duur gewoon vonden dat Mö en
Mè niet meer met elkaar spraken, en
de plagerijtjes wegbleven, begonnen
Mö en Mè een leegte te voelen. Was
dat wel de bedoeling? Waar ging het
eigenlijk om? Ach, was het maar weer
goed tussen ons. Maar wie moest
beginnen? Kwam er maar iemand die
het goed kon maken. Beiden hoopten
in stilte dat er zo'n vredestichter zou
komen. En ja hoor, na enige weken stil
verdriet kwam hij. Hun vrindje Mak
met wie ze samen op de padvinderij
waren benaderde Mè en Mö afzon
derlijk. "Toch leuk als jullie weer goed
zijn, ja?" Maar beiden tahan harga. "Hij
moet eerst." "Neen, hij eerst".
"Weet je wat, op een stille plek, ja, als
niemand ziet, gaan jullie handen
schudden, sjeek hens tegelijk, ja?"
Mak bleek een jongen te zijn met
show, regie, grandeur, tableau. Een
weekje later maakten de padvinders
een fietstochtje naar de badplaats
Tjiboerial, hoog in de bergen.
En daar zou het gebeuren. Zonder dat
Mè en Mö het van elkaar wisten had
Mak met elk van hen een afspraak
gemaakt. Achter het natuurbad stroom
de een heldere kali met veel stenen.
Zij moesten zich op een door Mak
aangewezen plek verschuilen. Hijzelf
zou op een grote steen in het midden
van dat stroompje gaan staan, en
wanneer hij op zijn padvindersfluitje
zou blazen moesten zij uit de bosjes te
voorschijn komen en zo gauw mogelijk
bij hem komen staan. Mö en Mè
hadden elkaar niet in de gaten.
Opeens klonk het fluitje: tuttuttut tuut
tutTwee jongetjes plonsden in het
water om zo vlug mogelijk op die steen
midden in de kali bij Mak te komen.
Mak trok twee natte handen naar
elkaar toe die elkaar vastgrepen.
Een aangrijpend moment, een histo
risch moment, die drie jongetjes tussen
10en12jaarineen zwembroekje, die
elkaar omarmden, daar midden in die
heldere kali Tjiboerial!
U hebt het al begrepen, die Mö ben ik.
Mè was Maggi Wijnberg, helaas over
leden. En Mak is Max Kosjungan, die ik
uit het oog heb verloren. Als u weet of
hij nog leeft en u weet waar hij nu is,
zou ik hem graag weer willen ontmoe
ten.
(Adres bij redactie bekend.)
M. F. V. RONKES AGERBEEK
Wacht even Boet, er zijn weer zeven
nieuwe bijgekomen....
Individueel reizen door Indonesië?
- met eigen vervoer en chauffeur
- verzorging akkomodatie
Vraag vrijblijvend offerte.
Voor inlichtingen 02526 - 7 21 46
(WD) totstand is gekomen. Wiegel
echter, zo blijkt uit de archiefstuk
ken, heeft tot het laatst dwars ge
zeten en ook zijn partijgenoot Ad
Ploeg (defensiespecialist) begreep
niet helemaal waar het om ging,
zoals blijkt uit zijn uitlating in het
dagblad Trouw van 6 maart 1979:
"Kijk-es hier, het gaat natuurlijk om
het inlossen van een ere-schuld. Ik
bedoel, die mensen zijn geen van
allen noodlijdend. Het gaat hen niet
om het bedrag zelf natuurlijk. Als je
ze nou eens allemaal honderd gul
den zou geven - ik noem maar een
bedrag hoor - dan zijn ze toch vast
en zeker tevreden."
De Commissie van Drie ging aan de
slag en kon op 20 september 1979
aan de betrokken Vaste Kamercom
missies een nota aanbieden over de
achterstallige salarissen. Zij deed
daarbij de suggestie dat de Vaste
Commissie voor Ambtenarenzaken en
Pensioenen een hoorzitting zou hou
den om daarna rapport uit te brengen
aan de Tweede Kamer. Alzo geschied
de. Op 14 december 1 979 werden zes
organisaties gehoord, waaronder de
S.N.E., S.R.K. en S.I.B.
Om verder kort te gaan: op 1 juli 1 981
werd de Uitkeringswet Indische Ge
ïnterneerden (U.I.G.) van kracht, die -
samengevat - bepaalde dat ex-geïn
terneerden onder voorwaarden een
eenmalige uitkering van f 7.500,—
zouden krijgen. Voordat hetzoverwas,
en ook na de inwerking treding van de
wet, is er nog van alles te doen
geweest, maar om daarop in te gaan
zou hier te ver voeren.
We willen slechts afscheid nemen van
de S.N.E., die op 31 december a.s. om
24.00 uur ophoudt te bestaan.
Na de in 1981 behaalde morele over
winning heeft de S.N.E. zich jarenlang
intensief beziggehouden met de be
geleiding van de uitvoering van de
U.I.G. Voor duizenden is de S.N.E.
daarbij een enorme steun geweest.
Maar ook voor tal van andere zaken
heeft de stichting zich tijdens haar
bestaan sterk gemaakt. We noemen
slechts de 1 5 augustus-herdenkingen,
het loskrijgen van de Roemer Visscher-
gelden, een gedenkplaat voor G.G.
Tjarda, de oprichting van het Comité
Geschiedkundig Eerherstel en van
Censio.
Niet alle doelstellingen heeft de S.N.E.
verwezenlijkt. Enerzijds omdat andere
organisaties taken overnamen, ander
zijds omdat de U.I.G. alle aandacht
eiste. En nu haar hoofdtaak erop zit,
rest er voor de S.N.E. niets anders dan
opheffing. De twee werkers van het
eerste uur, Corver en Ungerer, met
medewerking van het "jongste" be
stuurslid A. N. van Milligen de Wit,
hebben de zaken afgebouwd. Ir. Vrij
burg had zich al uit het openbare leven
teruggetrokken en dat is ook de reden
dat de opheffing van de S.N.E. niet
verpakt wordt in een receptie of een
ander samenzijn.
Dank aan de S.N.E. dat met stille trom
verdwijnt. Maar wat is verdwijnen?
They just fade away.
RALPH BOEKHOLT
35
