In Memoriam Henk van Stipriaan
Waarom ik hem zal missen
Toen bekend werd dat Henk van Stipriaan
plotseling was overleden, reageerden
velen met ongeloof. Het was zo vertrouwd
woensdagavond zijn stem te horen met
op de achtergrond die weemoedig maken
de herkenningsmelodie Krontjong Air
Laut. 'Goedenavond dames en heren luis
teraars naar ons programma Tempo Doe-
loe, al weer een aantal jaren op de radio.
En ik geloof dat ik u eigenlijk niet hoef te
vertellen voor wie 't bestemd is: voor de
Indische Nederlander, in de meest uitge
breide zin van 't woord.
Die ronde stem voerde je terug naar
'vroeher', leidde je door 'vandaag', maar
gaf je altijd het gevoel 'thuis' te zijn.
Henk was een ouwe rot in het vak.ledereen
die hem bijdeopnamen vanTempo Doeloe
meemaakte raakte onder de indruk van
zijn bijzondere persoonlijkheid en ouder
wetse kundigheid. Meteen paarwoorden
wist hij zijn radiogasten op hun gemak te
stellen, schijnbaar zonder inspanning
leidde hij de gesprekken in goede banen
en met een kwinkslag gaf hij er net de
lichte toets aan, die zijn luisteraars zo
waardeerden.
Henk had een ongelooflijke kennis van
het oude Indië: door zijn onverzadigbaar
luisteren en kijken, maar vooral door zijn
eigen intense ervaringen. Hij was niet in
Indië geboren, maar bracht er wel zijn
jeugd door (Poentjak), bezocht daar de
middelbare school (KWIII), werkteer voor
de krant (De Nieuwsgier) en voor de radio
(NIROM) en zat er in het Jappenkamp
(Adek Batavia en 1 5e Bat. Bandoeng). Na
de oorlog ging hij tussen zijn omroepwerk
door - voor de Wereldomroep, de VARA
en later de TROS - regelmatig naar Indo
nesië. Omdat hij bovendien goed aan
voelde wat zijn luisteraars wilden horen,
kon hij de verhalen van zijn gasten on
middellijk in het juiste kader plaatsen en
er alert op reageren.
Hij was op zijn best met ouderen, vooral
als ze hem konden overbluffen met anek
dotes uit een tijd die ver voor hem lag. Dan
sprong er die vonk over die het produktie-
team vol bewondering deed verzuchten:
'Die man is echt uniek, zo worden ze niet
meer gemaakt'.
Ook als culinair journalist genoot 'Stiep'
Ik had me gehaast, immers het was
woensdagavond en ik wilde op tijd klaar
zijn om klokslag 1 8.30 uur het wekelijkse
programma "Tempo Doeloe" te kunnen
volgen.
Toen de tijd daar was, vond ik het vreemd,
de welbekende melodie van "Krontjong
Air Laut" bij de opening niet te horen te
krijgen; ook niet de bekende aankondiging
van de presentator Henk van Stipriaan....
In plaats daarvan het ontstellende bericht,
dat het programma 'Tempo Doeloe" ver
valt wegens het plotseling overlijden van
"onze" Henk
Het kwam bij mij over, alsof ik een zware
dreun kreeg en door de knieën wilde
zakken. De treurmuziek die daarop volgde,
bracht mij helemaal in rouwstemming.
Toch had ik geen behoefte om naar wat
anders te luisteren.
Ik was zeer gehecht aan die "Tempo
Doeloe" uitzendingen en vooral door de
wijze waarop Henk dat verzorgde. Hij was
duidelijk iemand die van Indië hield en
ook huidig Indonesië kon waarderen. Aan
zulke personen heb ik hard behoefte, ze
maken mij gewoon gelukkig.
Henk en zijn vrouw Lenie tijdens hun
recente en laatste bezoek aan Indonesië.
grote faam: de Indonesische keuken had in
hem een fervent voorvechter. Goede res
taurants werden in brede kring aanbe
volen, de specialiteiten likkebaardend
toegelicht. En laat toch een aantal van
deze restaurants voldoende ruimte bieden
om er Tempo Doeloe in op te nemen
Geen wonder dat de radiogesprekken
ruim gelardeerd werden met 'eten'. De
presentator kon helemaal lyrisch worden
van rawon en sop kambing en besengek
en djamboebol en salak en al maar door.
Dan siste het produktieteam tegen elkaar:
'daar gaan we weer: en de kroepoek mag
niet op de rijst en de totoks tjampoeren en
waar blijft de doerèn?'
Henk van Stipriaan had z'n grillen en z'n
kuren en een groot aantal gebruiksaan
wijzingen. Maar hij was vooral integer en
consequent. Vandaar dat hij een rouw
dienst overbodig vond.
Tijdens zijn laatste reis in Indonesië enige
weken geleden, zei hij, terwijl hij naar het
prachtige landschap keek: 'Er zijn mensen
die achteraf bedenken dat ze genoten
hebben. Dat is zonde, want je moet ge
nieten op het moment dat er wat te ge
nieten valt. En ik geniet nu'.
Henk van Stipriaan is niet weg, zijn aan
stekelijke levensblijheid blijft doorstralen
inTempo Doeloe. Hij is 64 jaar geworden.
Maar hij heeft verwezenlijkt waar anderen
slechts van kunnen dromen: hij heeft
geschiedenis gemaakt.
Produktie-team
"Tempo Doeloe"
Monique Wilderbeek
Wendy Saleh
Bert Kortz
In zijn interviews met verschillende gas
ten, zal hij altijd vragen, of ze wel terug
geweest waren, ook al was het maar voor
de sfeer. Maar het liefst sprak en wilde hij
horen over Indië; waar ze op school had
den gezeten, over Batavia (daar kon hij
nooit genoeg over praten), voetbal, het
eten en de vruchten, tot en met rokok
kretek toe. Hij kon er zo smakelijk over
ngobrollen en schuwt niet Maleise woor
den af en toe te gebruiken en altijd die
spontane lach.
Die reportages die hij gaf vanuit Indonesië,
spraken mij nog het meest aan. Je kreeg
het gevoel of je met hem mee liep en reed
doorYogya, Bandung, Magelang, drukke
pasars, toko's enz. Leuke en interessante
gesprekken waren er ook bij. Dan die
rondrit per taxi door Jakarta. Voor mij zelf
ook bekend terrein, was het net of ik met
hem meereed; ik "zie" duidelijk wat hij
allemaal beschreef tijdens die rit door die
drukke en warme stad. Toch was er geen
klacht te bespeuren in zijn enthousiaste
reportage. Zo reden ze (we) langs Pasar
(lees verder volgende pagina)
4
