op eigen
houtje
to
door JOOP KARMAN
Sumatra
Daar staan we dan langs de Sumatra Highway. Vijf minuten geleden leek
het allemaal nog prima te gaan tot er plotseling grote rookwolken onder de
motorkap vandaan kwamen. De chauffeur heeft de auto langs de kant gezet en is
inmiddels zonder veel overtuiging aan het sleutelen, 't Is midden op de dag.
Loodrechte zonnestand en gloeiend heet. En we hadden het allemaal zo goed
voorbereid. Ruim een half jaar lang hadden we reisverslagen gelezen, een route
gepland, logeeradressen besproken. Indonesisch gestudeerd enz. en dat alles om
als twee 60-plussers een alle vakanties overtreffende reis van twee maanden door
Indonesië te maken, te beginnen in Medan op Sumatra met als verste punt
Jayapura in Irian Jaya.
Op diverse reisbureaus waar we met
deze plannen aankwamen hadden ze
ons wat meewarig aangekeken. Ze had
den wel wat kant en klare pakketjes
zoals van Medan naar het Tobameer,
maar dan moest je weer terug naar
Medan.
Van Irian Jaya hadden de meeste reis
bureaus nog nooit gehoord. Eén reis
bureau had Irian Yaya wel in haar pro
gramma maar dan zaten we vast aan
een boottocht met haastige uitstapjes
in een aantal havens.
In een wat overmoedige bui besluiten
we dan het zaakje zelf te regelen.
Bij het tijdschrift Moesson bestellen we
een lijst met logeeradressen, bij de
Garuda een dienstregeling, bij boek
handel A la Carte kopen we kaarten en
bij het Koninklijk Instituut voor de
Tropen kopen we een cursus Bahasa
Indonesia, bestaande uit een boek en
een viertal bandjes.
Onze vliegtickets bestellen we bij een
reisbureau in Amsterdam. Zij hebben
ook een agent in Jakarta zitten die voor
een surat jalan zal zorgen om Irian Jaya
binnen te komen.
Eind mei '88 vertrekken we en als we
pakweg 1 7 uur later op het vliegveld
Pollonia van Medan uitstappen is het
daar een broeikas. Voor we onderaan de
vliegtuigtrap zijn transpireren we van
top tot teen. De temperatuur blijkt daar
al een paar dagen een graad of 10
boven normaal te zijn.
Onze gastvrouw haalt ons af met haar
auto. Aan het stuur haar zestienjarige
zoon. Eigenlijk twee jaar te jong voor
Ikan mas op de schitterende pasar in Kabanjahe.
een rijbewijs maar in Indonesië kan
alles verzekert zij ons bij herhaling.
Zijn duim zweeft voortdurend in de
buurt van de claxon en voor we van het
parkeerterrein af zijn heeft hij vaker
geclaxonneerd dan ik in m'n hele leven.
Hij is niet de enige, ledereeen creëert
met behulp van de claxon een soort
geluidsbarrière rondom z'n voertuig.
De vele tweetakt voertuigen voegen
daar nog een rookgordijn aan toe en
ziedaar, lalu lintas di Medan.
Gelukkig zullen we hier niet langer
blijven dan nodig is om een paar zaakjes
te regelen. Geld halen met onze giro
kaarten op het postkantoor levert, in
tegenstelling tot wat in sommige reis
gidsen staat, geen enkel probleem op.
Je moet even de tijd nemen om naar
een postkantoor te gaan en misschien
heb je die tijd niet als je met een groep
reist.
Natuurlijk moeten we even wat drinken
in restaurant Tip-Top. We zijn het in tal
van reisverslagen tegen gekomen en
het doet z'n naam alle eer aan.
We zullen met een taxi naar Brastagi en
Prapat gaan maar vanaf Prapat willen
we proberen per bus in een paar etappes
naar Bukittinggi en Padang te gaan. Op
dus naar de terminal bis, het busstation,
't Kan allemaal, zeggen ze daar maar er
zijn wel een paar problemen. De bus
vertrekt als hij vol is en hoe laat hij in
Prapat zal zijn om ons op te pikken is
met geen mogelijkheid te zeggen, 't
Beste is om maar met onze koffers
langs de straat op de bus te wachten tot
hij al of niet komt.
Buiten wordt net een bus klaargemaakt
voorvertrek. Hij puilt aan alle kanten uit.
Torenhoge stapels barang op het dak
en net als wij denken dat het maximum
laadvermogen al ruimschoots over
schreden is komen er een paar mannen
aan die een driedeurs linnenkast mee
zeulen. Maximum laadvermogen is hier
een bekrompen begrip. De kast wordt
gewoon opgeladen. Onderweg naar
Prapat moet er ongetwijfeld weer van
alles af- en opgeladen worden. Geen
wonder, dat ze niet kunnen zeggen hoe
laat wij in Prapat in kunnen stappen.
Dus niet per openbaar vervoer van
Prapat naar het zuiden.
De volgende dag vertrekken we met
gastvrouw en gastheer per taxi naar
Brastagi. Zowel in Brastagi als in Prapat
hebben zij voor ons een bungalow
gehuurd. De tocht per taxi naar Brastagi
is schitterend. Voortdurend stijgen we
en al stijgende daalt de temperatuur
naar heel wat aangenamere hoogte dan
in Medan.
Een goede kennis van ons is geboren in
Kabanjahé, vlakbij Brastagi. We hebben
haar beloofd er wat foto's te maken als 't
niet te moeilijk te bereiken is. Dank zij
deze belofte komen we op een schit
terende pasar in Kabanjahé terecht.
Toeristen komen hier nooit en wij vor
men dus een even grote bezienswaar
digheid voor hen als de pasar voor ons.
