"Het Uiltje"
ZUSTERS VAN LIEFDE
MULO-PADANG 1937
POIRRIÉ
TOERISME
In 1 930 ging mijn vader met ziekte
verlof naar Holland. Hij nam op sleep
touw: mijn moeder en vijf zonen. Ik was
de jongste. Toen vier jaar oud. We
vertrokken van Bandjarmasin, waar ik
geboren was, naar Batavia per KPM
stomer. In Batavia gingen we aan boord
van de "Eugano", een vrachtboot van
de R.L. Van de eerste levensjaren her
inner ik mij haast niets meer. Bandjar
masin moest een "gat" zijn waar nooit
iets gebeurde. In Holland huurde pappie
een huis in het Brabantse Oisterwijk,
dicht bij zijn ouders: Opa en Oma. Wat
een overgang: van Bandjarmasin naar
Oisterwijk. Ons huis heette "Het Uiltje".
Opa en Oma verwenden ons (vooral mij)
without end. Ik kreeg zoveel speelgoed,
o.a. een autoped en een wagentje dat ik
voort kon trekken en tot mijn vreugde,
een hondje, wiens naam "Fokkie" was,
"Waar ik ga, waar ik sta, loopt een kleine
hond mij na". Kent u dat liedje nog? Dat
was het geval met Fokkie.
Ik had twee vriendjes waar ik mee
speelde: Heinie en Pietie. Twee vlas
blonde kindertjes die ik niet uit elkaar
kon houden, het waren tweelingen.
Tegenover het huis van Oma en Opa
was het Klompven. In mijn ogen toen
was het een onmetelijk meer. Er was
een eilandje in het midden. Ons huis
was omringd met eikebomen en lag
aan een zandweg. Even verderop was
een boerderij, waar ik voor het eerst van
mijn leven een koe gemolken zag wor
den. Aan de andere kant van het Klomp
ven woonde een meneer met een grote
zwarte herdershond. Max heette hij.
Die meneer gooide een stok in het
water en zei "apport Max" en Max dook
dan hetwaterinen bracht de stok terug.
Ik vond dat geweldig! Ik wou Fokkie
toch niet in het water laten springen.
Tegenover ons huis was een grote zand-
Deze foto van een schoolreisje naar de
Boengoesbaai werd ons toegestuurd
door Mevrouw T. Heidsieck-Stein uit
Curacao.
Onderste rij v.l.n.r.: meisje Simonis,
Nini Karim, T. Stein, Marie Dohmen en
vóór haar Ciska Dohmen.
Achterste rij: Nancy Karim, Nelly Krijgs
man, Fransje Zeeman, daarnaast een
onbekend meisje, daarnaast Julia Karim.
Degenen die zichzelf herkennen kun
nen een kaartje sturen naar:
T.H. Heidsieck-Stein, Asteroïdenweg
16, Curacao, Nederlandse Antillen.
heuvel, waar ik altijd speelde totdat ik
op een dag in een bijennest trapte. Je
had me moeten horen brullen!
Eens per week kwam de "Unie" met
een bestelwagentje. Ik kreeg dan een
reep chocola die ik helemaal alleen
mocht opeten. De winter vond ik prach
tig. Voor het eerst zag ik bloemetjes op
de ruiten. De kachel brandde zo gezellig.
Zelfs de eierkolen vond ik mooi. Eens
per week werd een grote teil met warm
water gevuld en moest ik erin.
Mammie maakte soms lontong. Ze ge
bruikte dan katoen waar ze kleine
goelings van maakte. Mijn lievelings
kostje was echter geprakte aardappelen
met jus. Alsjeblieft geen groenten.
Ik heb zo'n zalige tijd gehad in Oister
wijk. Elke dag was een feestdag. Opa en
Oma waren de liefste mensen in de
wereld. Mijn broers noemden mij "het
verwende poppetje". Fokkie en ik gingen
iedere dag het bos in om hazen te
vangen. En gie geleuft dat?
En toen kwam, als een donderslag uit
heldere hemel: Wij moesten terug naar
Indië. Ik moest weg van Opa en Oma.
Fokkie kon niet mee. Het was hart
verscheurend. Ze zeiden tegen mij dat
het maar voor een korte tijd was. Dat ik
weer terug zou komen naar Fokkie en
Oma en Opa. Het heeft 23 jaar geduurd
voordat ik terug kwam in Holland. Opa
en Oma waren tijdens de Duitse bezet
ting overleden. Ze zijn begraven achter
het kerkje aan de hoofdstraat. Fokkie
was al lang in de hemel. Zo ook Max.
Ons huis "het Uiltje" heet zo niet meer
en ligt nu aan een drukke verkeersweg.
De boerderij is verdwenen. In plaats
daarvan nieuwbouw. Mijn ouders zijn
allebei overleden in Indië. Ik ben ge
trouwd met Jettie Willems en ben naar
de V.S. geëmigreerd. We hebben drie
kinderen grootgebracht hier. We hebben
een oud huis gekocht, lang geleden. We
noemen dat "het Uiltje".
THEO LIT
^,LSD F°huTOOUÜE^|
lbetovjM FREE. S°°
"Het toerisme zal door de toenemende
stroom vluchtelingen en asielzoekers
tot ongekende hoogte stijgen en de
economie van de betreffende landen
ten goede komen.
Hebben we tot nog toe alleen de
Indische Nederlanders gehad die hun
geboorteland Indonesië terug wilden
zien, nu hebben we de Surinamers
voor Suriname, Pakistani voor Pa
kistan, Tamils voor Sri Lanka, Viet-
namezen voor Vietnam, Hongaren
voor Hongarije, Oost-Duitsers voor
Oost-Duitsland."
"Wat zoeken die Litouwers dan hier
in Nederland?"
"O, die zijn met een charterplane
gekomen om toegangsbewijzen voor
de show van Lee Towers in het Ahoy
in Rotterdam!"
