Dwars door het Heden
even terug
naar het Verleden
(VIII)
De wegens de pasardag afgeladen veerboot op weg naar Prapat.
Op de achtergrond het eiland Samosir.
De twee Batakmeisjes die op de foto wilden, maar te ernstig
keken.
door LUCAS LINDEBOOM
In Prapat zelf, alwaar wij een middag en avond doorbrachten, lagen de prijzen van
alles behoorlijk hoger. Wat ook nog een typische gewaarwording is, als je
willekeurig denkt als oud-koloniaal dat elke Hollander die daar komt door de wol
geverfd is, dat elke Hollander die daar komt door de wol geverfd is, dat elke Belanda
daar een onhandige klungel is, die met slechts vrij veel moeite aan zijn trekken
komt.
Dat namen wij vaak waar in een restaurant waar wij met gemak bestelden of van
een gerecht veranderden in verband met een of ander probleem, zag je ergens
anders een stel blonde Hollanders stuntelig en verlegen hun bestelling doen. Nee,
wat dat aangaat, is er een nieuwe generatie ontstaan, die weliswaar aangenaam
verrast meestal, maar toch wat onwennig en niet geheel op z'n gemak daar
rondscharrelt.
Het huidige onderwijs in Indonesië, dat
voor zover ik gehoord heb weinig of
geen aandacht wil schenken aan de
lokale talen, heeft in ieder geval bereikt
dat iedereen de Bahasa Indonesia be
heerst, zodat wij met ons oude Maleis
overal terecht kunnen.
Het volgende leuke voorval speelde
zich af, toen wij op de vertrekdag de
propvolle veerboot van Samosir naar
Prapat namen. Het was marktdag en
daarom was de passageprijs met de
helft verlaagd en door met gepast geld
te betalen, vermeed je oeverloos ge
zwam, omdat natuurlijk geprobeerd
werd die toerist het gewone volle pond
te laten betalen.
Pohon-Linde hing ook ergens buiten
boord, omdat het binnen te vol was en
raakte in gesprek met twee Batak meis
jes en die wilden graag een foto hebben.
Dat kon, en bij het schieten van het
eerste plaatje, bleek dat de kinderen
veel te serieus keken. Waarop ik zei:
"Djangan liat begitoe, nanti orang orang
di Negri Belanda pikir mau nangis. Tjoba,
sekarang moesti ketawa". Waarop het
oudste meisje met een stralende glim
lach in de lens keek, en de afstand
waarop het kiekje werd genomen was
zo'n dikke meter.
Na aankomst te Prapat, bleek het markt
plein inderdaad propvol te zijn en de
lokale handel gedijt daar blijkbaar goed.
Na een stief kwartiertje lopen met onze
bagage, wat toch nog een vrij warm
klusje bleek te zijn, kwamen we in de
hoofdstraat alwaar de Padang bus zou
stoppen om passagiers aan boord te
nemen.
Het zou een busrit worden om "nooit"
te vergeten!
In het postkantoor te Prapat, nog uit de
Nederlandse tijd, stond ik wat ansicht
kaarten te frankeren toen de "knèk" van
de Padang bus naar binnen kwam ren
nen om te vertellen dat de bus binnen
een paar minuten vertrekken zou.
De goede, beste en brave man!
Die deed z'n best en meer dan dat, maar
het zou achteraf beter geweest zijn als
we die bus gemist haddenI
Alhoewel het grootste deel van die reis
's nachts geschiedt, was het die middag
een mooi tochtje en het duurde vrij lang
alvorens hetTobameer niet meer te zien
was.
Zoals gewoonlijk jakkerde de bus er
met een pittig vaartje op los, de "knèk"
hing schreeuwend op de treeplank,
maande auto's, brommers en fietsen
die voor ons uit reden om de berm in te
gaan en verwenste ingehaalde mede
weggebruikers omdat zij niet gedaan
hadden wat hij middels gebrul had
verordineerd.
Op een gegeven moment was het zo
verI Onze bus zou een grote vracht
wagen inhalen, maar om de een of
andere reden week deze grote "grobak"
wat uit, of hij remde wat af, misschien
voor een voetganger of een fiets en
onze bus-sopir die het gevaar te laat
zag, knalde met z'n bus op de grobak.
Alles gebeurde binnen één seconde.
Men rijdt links in Indonesië, dus de
chauffeur zit rechts. Welnu, met de
linker voorkant van de bus botsten we
op de rechterachterzijde van de vracht
wagen en de gehele voorruit van onze
bus was in een onderdeel van een
seconde verbrijzeld.
De "knèk" zal - het gevaar gezien heb
bende - direkt een duik naar omlaag
gemaakt hebben, maar die heb ik later
niet meer gezien.
De grobak, door het geweld van de
aanrijding, schoof schijnbaar zonder te
remmen naar links de sawah in, alwaar
hij op z'n kant in het water terecht
kwam. Er naar kijken had verder geen
16
