Dwars door het lieden
even terug
naar het Verleden
(IX) door LUCAS LINDEBOOM
Van de oude Emmahaven was niet veel meer over, op één loods stond nog een
oude uitkijkpost, typisch koloniale stijl. Nog wat goedangs met een Hollandse
gevel en verder was er niet veel. In het stadje zelf was er nog een soort boulevard
met op één punt wat militaire gebouwen, hetgeen best vroeger van het Knil
geweest kon zijn. Wie de boulevard op wilde, werd tegengehouden door twee
jonge mannen in een soort eenvoudig khaki uniform, die kaartjes 250 rupiah
verkochten als toegangsbewijs. Pigi mana ini? Goede raad was duur, want de
verlakkerij lag er duimendik op. Een keurig geklede Indonesiër aangeschoten en
hem de zaak uitgelegd. Wat bleek nu, dat tarief geld slechts voor auto's om de
boulevard minder druk te krijgen. Maar niet voor voetgangers.
Het volgende gebeurde nu: Via een
andere zijstraat betraden we diezelfde
boulevard, echter nu zonder gehinderd
te worden door een ander stel kaartjes
verkopers. Toen terug naar onzer twee
"sobats" die wel even gek keken, maar
toen begonnen te grijnzen. Met het
fototoestel in de aanslag vroegen we
hen: "Mau poto?" En óf ze dat wilden en
toen het plaatje geschoten was en hen
werd medegedeeld dat de foto naar de
anti corruptie afdeling van de politie zou
worden gestuurd, was het ineens jam
meren van "Ma-af, minta ampoen",
enz.
In het midden van het hotelterrein was
een semi overdekt terras met gezellige
zitjes en een podium alwaar aankomen
de musici mochten optreden. Er werd
zéér goede muziek ten gehore gebracht,
aardige melodieën uit de Menanka-
bouwstreek en ook vlotte westerse
muziek.
Des anderen daags gingen we naar het
vliegveld en om het gezeur met de taxi's
te vermijden, schoten we een mini-
busje aan, die beloofde na tien minuten
terug te komen in geheel lege toestand
en aldus kwamen we met onze bagage
vlot en voordelig op de airport aan.
Toen we opstegen en Sumatra zagen
wegzakken aan de kim dachten we:
"Tabé Sumatra, zien we je nog eens
weer?" Sebab jaja soeka!
Jakarta, en sorry hoor voor hen die de
stad nog steeds de moeite waard vin
den, is een afschuwelijke stad geworden.
Vuil, druk en rommelig met prestige
objecten naast bijkans verkrotte ge
bouwen. Op het vroegere Koningsplein
loopt 's avonds geen mens, slechts de
auto's jakkeren er voort.
We zagen nog wel wat oude wijken,
maar ook daar had de vervuiling en het
verval toegeslagen. We logeerden bij
vrienden, dus wat dat aangaat zaten we
goed.
We maakten een tourtje Tanjong Priok
De uitkijkpost van de oude Emma-haven in Padang.
Een Hollands hangbruggetje in de Planten
tuin van Bogor.
en zagen dezelfde kade's waar vroeger
de K.P.M. schepen en de Maatschappij
Nederland schepen afmeerden. Het
was er rustig en één van de weinige
schepen die opviel was het Indonesische
passagiersschip de "Kerinci", een fraai
schip, destijds gebouwd in Papenburg
am Ems (W. Duitsland).
Op een andere dag mochten we de auto
met "sopir" lenen en bezochten we o.a.
de Puncak en dan natuurlijk 's Lands
Plantentuin.
Er zijn blijkbaar nog veel Javanen die
met weemoed aan de oude tijd terug
denken, want alhoewel het grootste
deel van de bezoekers uit buitenlanders
bestond, waaronder veel Nederlanders,
werden we menig maal aangeschoten
door oudere mannen die ons vertelden
dat zij onder toean die en die in de tuin
hadden gewerkt.
De Plantentuin maakt een keurige in
druk, goed onderhouden met nette
paden en wegen. De oude bomen staan
er nog steeds, zo ook een Nederlands
hangbruggetje over een traag stromen
de kali. Ook het oude paleis van de
Gouverneur-Generaal zag er, blinkend
wit, schitterend uit en we waren allen
blij dit deel van Java gezien te hebben.
Na twee dagen gingen we per trein naar
Yogya i.v.m. ons voorgenomen bezoek
aan de Borobudur. Alle wagens waren
air conditioned, zo verzekerde de kaar
tjesverkoper ons en omdat er geen
eerste klas coupé's waren, namen we
genoegen met een tweede klas coupé,
die op zich vrij goed was.
Alleende air conditioning deed 't
niet, de "kipas angin" aan het plafond
ook niet en menig raampje kon niet
open. Zodat het een warm ritje werd.
18
