op eigen houtje
1
Hf
(V)
door JOOP KARMAN
Ambon
Op het vliegveld Pattimura verwelkomt iemand ons met: Selamat siang. Dari
mana? Op ons antwoord: dari Belanda hebben we het gevoel dat er iets gebeurt.
We lijken heel erg welkom te zijn en ogenblikkelijk ontfermt een volkomen
vreemde zich over ons. Ongevraagd deelt hij ons mee dat we ons nog op het
vliegveld bij de politie moeten melden, dat het niet nodig is dat we dat met z'n
tweeën doen en de barang kunnen we ook gerust even laten staan. Hij wijst Lies
een plaatsje waar ze rustig kan zitten en loopt met mij mee naar een kantoortje van
de politie.
Ook daar één en al vriendelijkheid, 't
Melden is niet meer dan een formaliteit.
Personalia worden genoteerd, duur van
ons verblijf, logeeradres e.d. en binnen
de kortste keren kunnen we vertrekken.
Om van het vliegveld in Kota Ambon te
komen moeten we helemaal rondom de
baai rijden, een rit van een kilometer of
vijftig, 't Is intussen buiten gaan stort
regenen maar de taxichauffeur zingt
onverdroten voort: Ambon Ambon
manisee. Als we daar een opmerking
over maken geeft hij grif toe: Sekarang
musim hujan di Ambon. We krijgen in de
gaten dat de gegevens over de droge en
de natte Moesson in de reisgidsen niet
zo algemeen geldend zijn als ze wel
lijken. In Bukittinggi beweerden ze dat
het regentijd was, op Java alleen in
Jakarta wat regen gehad en op Ambon
hoost het weer.
Hier hebben we geen kamer bij particu
lieren gevonden en dus logeren we nu
in een hotel. Prima kamer met aircondi
tioning, telefoon en kleuren TV. Dat
laatste komt me deze keer goed uit. In
Surabaya heb ik Nederland in zwart-wit
met 2-1 van West-Duitsland zien win
nen tijdens het EK voetballen. Bij bin
nenkomst in het hotel werd me meteen
verteld dat de finale tegen de Sovjet
Unie hier ook rechtstreeks zal worden
uitgezonden. Voor de halve finale moest
ik 's nachts m'n bed uit. De finale wordt
kennelijk 's middags gespeeld want die
begint hier al om half elf 's avonds. Als 't
zover is belt de receptie voor de zeker
heid nog even naar onze kamer maar de
TV staat al aan. 't Gaat goed met Neder
land en in de rust loop ik even naar de
bar beneden om een whiskey op de
goede afloop te halen. Op de prijslijst
staat: Whiskey (sloki) Rp. 2500. Ik
bestel er een en het slokje wordt afge
past in een glaasje ter grootte van een
vingerhoed en dan overgegoten in een
whiskeyglas. De bodem is net nat en zal
ongetwijfeld opgedroogd zijn voor ik
boven ben. Dus laat ik er een dubbele
van maken, 's Morgens aan het ontbijt
worden we door een bediende gefelici
teerd met het behalen van het Europese
kampioenschap. Als we buiten komen
rijdt er een becakrijder voorbij. Hij steekt
z'n duim naar ons omhoog en roept:
Belanda hebat-Nederland is geweldig.
Zou heel Ambon dan al weten dat we uit
Nederland komen?
We hebben dezelfde chauffeur van gis
teren ingehuurd voor een rit over het
eiland. Na de kaart bestudeerd te heb
ben besluiten we een rit in zuidelijke
richting te maken, via Amahusu en Eri
naar Latuhalat. Als we vertrekken regent
het weer en kennelijk is het de afge
lopen dagen of weken niet veel beter
geweest. Regelmatig is er een stuk van
de weg in zee gespoeld. Midden op de
toch al smalle weg staat dan een vracht
wagen met stenen. Met de hand wor
den de keien gelost en worden de gaten
opgevuld. Passeren is er niet bij. Erg
vinden we dat niet want 't is intussen
droog, de omgeving is prachtig en de
mensen zijn vriendelijk. Als de ergste
gaten gevuld zijn sukkelen we weer
verder naar het volgende oponthoud.
Dat wordt een klein strandje bij Nama-
latu. Om er op te mogen moeten we Rp.
100 per persoon betalen.'t Is een heel
mooi, schoon strandje. Een viertal jon
gens is bezig kwallen te vangen. Aan
een touwtje hebben ze een puntig stokje
geknoopt. Scherp houden ze de aanrol
lende golven in de gaten en als er een
kwal meespoelt wordt die trefzeker aan
het stokje gespiest en vervolgens door
geschoven over het touwtje, 't Schijnt
een lekkernij te zijn.
De rit is schitterend. Jammer dat de
regen wat roet in het eten gooit. Bij
Latuhalat houdt de weg op. Een andere
weg is er niet en dus moeten we terug
via dezelfde route, 't Is steeds harder
gaan regenen en als we halverwege de
terugweg museum Ambon zien liggen
besluiten we daar maar even ons vertier
Op weg naar Latuhalat. De weg is weg maar 't wachten is nooit Het ontvangstcomité in Hitu.
vervelend. Er komt altijd wel iemand een praatje maken.
We vinden het schitterend.
20
