De Mangistan
PLANTERSVROUW
in LOS ANGELES
(Vervolg: "De Doerian")
Later vernam ikookdat jagers in het bos
uit "olifantenrollades" doeriankiem-
planten hadden zien opschieten. Tevens
echter bleken ze te ontstaan uit de
uitwerpselen van Koeboe's. Deze lui
slikken dus ook de pitten in om gauw
alles te verzwelgen, wat andere mensen
niet doen.
Ik hoorde van waarnemingen in het wild
die duidelijk maken, dat ook beren
belangrijke zaadverspreiders zijn. Het
zou de moeite waard zijn, om precies
alle dierlijke banden met doerians na te
gaan. Het echte doerian-land is Borneo
en het is nog altijd niet zeker of daar
wilde olifanten leven.
U ziet het - aan een vrucht is meer te
zien dan u eerst dacht. Trouwens, u zult
ook doerians ontmoeten op plaatsen
waar u dit niet vermoedt. De zaadrok
van de gestekelde heeft bij de Indone
siër de reputatie van verjongend te
werken. Dit gerucht is verder door
gedrongen, zodat in Amerikaanse
krachtmiddelen" veel doerian verwerkt
wordt. Tonnen van de pulp gingen vroe
ger elk jaar naar Amerika.
In Ambon at ik de vruchten voor 2 cent.
Snapt u nu beter waarom de Ambonnees
zo'n grote vaderlandsliefde heeft?
Een week geleden (22 okt.) trad ik nog
op in Covina's Womans's Club in Califor-
nië en nu zit ik weer 'back home'. Vorig
jaar december trad ik op met Planters
vrouw in de buurt van Brisbane in
Australië: dit jaar had ik geen enkel plan.
We zouden immers naar onze vrienden
de fam. Nooy gaan met vakantie!
Als je dan tóch hier bent dan treed je
ook 'eventjes' met Plantersvrouw op
voorde Indische SOOS. En zo kwam het
dat ik in het sub-tropische Californië
mijn klein (maar'uitgelezen') gezelschap
mocht boeien en ontroeren. Wat een
héérlijke middag voor mij en Max mijn
man!
Héél jammer dat er maar zo weinigen
kwamen, maar ja, gelijktijdig 'draaide'
ook EVITA. En daartegen kan geen
eenvoudige Plantersvrouw opIk
groet jullie allen - nieuwe vrienden die
we erbij gemaakt hebben! - via ons
aller eigen MOESSON. En who knows:
see you soon
TONNIE en MAX GROSSE
Het was in 1 922 dat Pa en Ma met goede kennissen afspraken om voor de
kinderen een Sinterklaasfeest te organiseren met een "echte" Sint en Piet. Het
feest werd gehouden ten huize van tante Lien en Oom Frits, daar hun woning zich
er het beste toe leende.
Ze woonden in een van de grote onderofficiershuizen aan de Matramanweg
tegenover de Kanonlaan in Meester Cornelis. Wij woonden in de Berenlaan. Ik was
zeven jaar en geloofde stellig in Sinterklaas.
Om half zeven s avonds waren wij bij die familie aanwezig waar tante Lien ons
vertelde dat oom helaas was weggeroepen en het feest dus niet mee kon maken.
Dat hij die avond eregast was drong toen niet tot ons door. We kregen elk een glas
asemstroop en een puntzak katjang asin, zoute pinda's. Het strooigoed later op de
avond bestond uit pinda's in de dop, satru asem, tangkwé en wat verpakte
suikertjes.
Klokslag zeven uur stonden we opge
steld in de voorgalerij uit volle borst de
bekende Sinterklaasliedjes te zingen.
Even later reed statig een mylord het
wijde erf op, na met een brede zwaai om
het grote ronde bloemperk halt te hou
den voor de stoep.
Ter verwelkoming zongen wij "Kom
binnen goede bisschop" intussen gretig
lonkend naar de zware zak met cadeau
tjes op de rug van Piet. Pa en tante
hielpen de "oude" Sint uit de koets en
installeerden hem op een grote rotan
stoel. De kinderen namen in een halve
cirkel voor hem plaats op de koele
tegels en de ouderen op rotan stoelen
achter ons.
Ik had een meer verheven zitplaats
gekozen op de balustrade achter Tanta
Lien's stoel en klemde me aan een paal
vast. Zodoende had ik, nieuwsgierig
Aagje, een beter overzicht op de fees
telijkheden. Erwerd gestrooid en gezon
gen en we genoten blij om de Sint in ons
midden te hebben.
Het grote boek werd aangereikt door
Piet en ik vond wel, dat het verdacht
veel leek op Maatjes kasboek. Een voor
een werden we bij Sinterklaas geroepen
die onze deugden en ondeugden op
somde, en ja zelfs de sapoe lidih kwam
er soms aan te pas. Maar je werd niet
met lege handen weggezonden, Zo ook
tante Lien, braaf vrouwtje, kreeg een
extra cadeautje. Ze pakte het uit en ik
gluurde gretig over haar schouder wat
er wel in de fraaie doos zat, die uit de
verpakking kwam. En dat bleek een
mangistan te zijn. Ze lachte hartelijk en
zei voor zich heen: "Die grapjas weet
dat ik niet van mangistan houd". Wie
hield daar nou niet van, dacht ik ver
baasd, ik was er dol op. Durfde echter
niet ernaar te vragen, daar Ma ons altijd
voorhield: kinderen die vragen worden
overgeslagen. Afwachten dus maar. En
ja hoor, op een onbewaakt ogenblik
mikte tante de vrucht over de balustrade.
Snel als een aapje gleed ik naar buiten
en dook zoekend onder de grote tonnen
met palmen.
Hoewel het donker was kreeg ik hem
toch te pakken. Ingelukkig zette ik me
op de stoep en beet stevig in de dikke
schil om hem open te maken. Tot mijn
grote verbazing viel de vrucht vanzelf
open in twee gelijke helften en daar, op
een bedje van rose watten, fonkelde
stralend een diamanten markiesring!
"Hoe kan iemand zoiets weggooien"
dacht ik naief, "die geef ik aan Maatje.
Zoiets moois heeft ze nog nooit gekre
gen".
De daad bij de gulle gedachte voegend,
huppelde ik blij naar haartoeenzei: "Dit
is voor Maatje. Ik heb het eerlijk gevon
den". Ontsteltenis! "Hoe kom je daar
aan? Waar heb je die gevonden?" Ik
huilde van schrik. Ma smoesde met
Tante Lien. Die veerde met een verrukt
gilletje van haar stoel, sloeg haar armen
om de hals van Sinterklaas en gaf hem
een paar klinkende zoenen.
Nou, iedereen lachte schaterend en
mijn traantjes werden snel door tante
gedroogd. Ik werd geknuffeld en kreeg
mijn handjes vol met snoep.
Ja, een kinderhand is gauw gevuld,
maar toén vond ik het toch sneu voor
Maatje.
LIES KRUIJSDIJK
25
