door niet erg interessant. Het is een
lange tweebaans weg met bossen aan
weerskanten, flauwe hellingen en boch
ten, geen verrassingen. Kortom een
nogal saaie weg. Maar je kunt wel
opschieten. Na Muarabungo tot Lubu-
klinggau wordt de Highway wel wat
aardiger, maar door zijn grote lengte
blijft hij vrij saai en vermoeiend. Het
wegdek blijft goed.
Gelukkig hadden wij tussendoor een
prachtige heen en terug rit van Bangko
naar Sunggaipenuh.
Wij vertrokken 's morgens altijd om 8
uur. Maar in Lubuklinggau zei onze gids
dat hij de volgende dag wat vroeger
weg wilde omdat het stuk tot Bandar
Lampung zo groot was (bleek later 600
km te zijn). Het vertrek zou om 7 uur
moeten zijn. Daartegen hadden wij ook
geen bezwaar. In de avond kwamen de
gids en de chauffeur ons vragen of we
nog wat vroeger konden vertrekken. Zij
hadden gehoord van mensen, die uit
het zuiden gekomen waren, dat de weg
nogal slecht was en er dus niet snel
gereden kon worden. Hoe laat dan?
Nou, liefst half vijf in de ochtend. Daar
schikten wij ons ook in. En het ontbijt?
Ja, dat moest maar ergens onderweg
zijn. Op onze vertrekdag stonden wij
om kwart voor vier op en tot onze
verrassing kwam er om tien over vier
een keurig ontbijt op de kamer. Zo in het
donker rijden vond ik heel prettig. Het
was rustig. Maar de chauffeur moest
wel erg goed uitkijken omdat er zo
langzamerhand meer en meer mensen
met hun koopwaar naar de pasars op
weg waren.
Na Lubuklinggau is de weg veel mooier
dan daarvoor, bochtiger en geacciden-
teerder. Helaas ook veel en veel slechter.
Van Lubuklinggau tot Muaraenim 1 95
km) bestond de weg uit delen die goed
waren, maarzoomde 50tot200 meter
waren er diepe gaten tot wel 50 cm
diep, keien, e.d. Dat betekende dus
vaart vermeerderen, afremmen, in de
kuil duiken, naar links en rechts over de
weg slingeren als er eventjes geen
tegenligger was die hetzelfde deed. Na
de wegbeschadiging weer vaart ver
meerderen, afremmen enz. Dit stuk
was nog goed vergeleken met het stuk
Muaraenim-Martapura (150 km). Dit
hele traject was kapot, er waren geen
goede stukken bij. We werden voort
durend van links naar rechts en van de
bank naar het autoplafond gestuiterd.
Om niet van de bank af te vallen moes
ten wij ons steeds schrap zetten. Maar
ook hier kwamen wij doorheen. Toen
volgde het stuk Martapura-Kotabumi
(1 33 km). De weg had dezelfde kwaliteit
als de eerste 1 95 km. Na Kotabumi was
de weg weer heel goed. Over het traject
Lubuklingga-Bandar Lampung hebben
wij 1 7 uur gedaan. Om half tien in de
avond kwamen wij in een heel goed en
prachtig gelegen hotel aan.
De volgende dag zijn we met een taxi
naar Bakauheni gereden. In deze taxi
(een stationcar) zaten we met z'n nege
nen plus de bagage van ons allemaal.
De chauffeur reed het traject Bandar
Lampung-Bakauheni in 5 kwartier waar
in begrepen een keer brandstof tanken.
Hij moet hier en daar wel 1 20 km per
uur gereden hebben. Hij scheurde langs
de weg, soms ergens nog net er langs,
soms schielijk afremmend, en dat alle
maal met marges van centimeters. Ik
heb me door het raampje heen aan de
dakgoot vastgehouden omdat ik de slui
ting van de deur niet vertrouwde. In het
Sumatraanse verkeer ben ik fatalistisch
geworden.
Bij de veerhaven wisten wij natuurlijk
niet direkt waar we heen moesten. Dat
hoefden wij ook niet te weten want
twee kruiers ontfermden zich over ons.
Wij wilden toch wel eerste klas op de
boot hebben? Zouden zij even de kaart
jes kopen? Geef dan maar wat geld. In
een ommezien kwamen ze terug met
de kaartjes en in ijltempo gingen wij
achter de twee kruiers, die onze koffers
meenamen, aan boord. We werden
neergezet op de beste eerste klas plaat
sen en hadden een mooi uitzicht over
de voorzijde van het schip.
De twee jongens hebben ons zeer goed
geholpen. Dat ze, toen ze betaald moes
ten worden, duur waren hebben we
maar voor lief genomen.
Ik heb de indruk dat aan de Sumatra
Highway flink gewerkt wordt.De weg
wordt vanuit het noorden en vanuit het
zuiden verbeterd. Daarbij hebben de
bruggen de meeste aandacht. We waren
in mei op Sumatra, dus kort na de
regentijd. Naar men zegt is de weg aan
het eind van de droge tijd vrij goed.
Hetzelfde traject Lubuklinggau-Bandar-
Lampung werd dooronze gids circa een
half jaar eerder ongeveer 5 uur sneller
afgelegd, dus in 1 2 uur in plaats van in
1 7 uur.
Onze gids raadde ons aan om een
volgende keer niet de Sumatraanse
Highway te nemen, maar de westelijke
kustweg. Volgens hem is die veel
mooier. Ikkendieweg niet, maarals wij
ooit nog eens gaan, denken wij zijn raad
wel te zullen opvolgen.
De SUMATRA HIGHWAY een MUST?
Zoals wij de Highway ten zuiden van
Padang gereden hebben is het veel te
snel gegaan. Je moet er veel meer tijd
voor uittrekken. Gezien de toestand van
de weg vind ik het zeker niet een MUST.
Het eerste deel was nogal saai, het
tweede deel grotendeels slecht, daar
door vermoeiend en niet ten volle te
genieten. Er zijn vast mooiere wegen te
vinden.
Niettemin ben ik blij dat wij ook dit
zuidelijke deel van de Sumatra Highway
hebben gereden en dat wij daardoor in
niet-toeristische gebieden zijn geweest.
HENK HORN
JAUIN KWH
«OFI 0R8N6
ecrtHim A»X'
Voorbereidingen voor wegverbetering tussen Lahat en
Muaraenim.
Even ten zuiden van Martapura wordt een nieuwe brug
gebouwd.
13
