Desa Suter. Het huis van ons pleegkind en familie, gebouwd met
De hele toko gaat mee op de fiets. behulp van het Foster Parents Plan. Rondom het huis tal van
altaartjes.
gezegd; prijzen zijn belangrijk en
Dhaman informeert wat wij voor deze
taxi betalen. Rp.40.000 is dan kenne
lijk een heel aantrekkelijk bedrag want
hij heeft een vriend die een auto heeft
en voor dat bedrag wil hij best, samen
met die vriend, een dag met ons over
het eiland toeren. We begrijpen nu ook
waarom onze chauffeur bij het afscheid
steevast zegt: Saya senang sekali, want
boven de afgesproken prijs laten we 'm
steeds mee eten en krijgt hij ook nog
een leuke fooi.
Als we al gedacht hadden dat ons
bezoek aan ons pleegkind iets bijzonders
was dan worden we nu snel uit de
droom geholpen. Begeleiding van pleeg
ouders is het dagelijks werk van Dhaman
en desa Suter waarheen wij op weg zijn
krijgt maandelijks enkele keren bezoek
van pleegouders. Het dorp staat dan
ook echt niet op z'n kop als wij er
binnen rijden.
We worden binnen geloodst in een
soort dorpshuis waarin ook het kantoor
van de kapala desa is gevestigd. Behalve
de kepala desa zitten er nog een paar
mannen waar we kennis mee maken.
Ze zitten daar niet om ons te verwel
komen maar er moet een trouwerij
plaatsvinden en bruid en bruidegom
laten op zich wachten. Ook de sociale
werker van Suter die met ons mee moet
naar ons pleegkind laat op zich wachten,
't Duurt lang en al die tijd gebeurt er
absoluut niets. Met z'n allen zitten we
zeker tien manuren te verknoeien met
niets doen. Tijd is in Indonesië nog geen
geld. Als de man eindelijk arriveert gaan
we met z'n allen op weg naar het huis
van Pejet, ons pleegkind. We weten dat
hij geestelijk gehandicapt is en ook z'n
vader maakt op de foto's die we nu en
dan krijgen geen al te slimme indruk.
Als we bij hun huis komen vinden we
het dan ook niet eens zo heel vreemd
dat alleen schoonzus met twee kinderen
thuis blijkt te zijn en waarschijnlijk ook
niet op de hoogte was van onze komst.
Haastig wordt er een grote bank in een
kamertje geschoven en daar worden wij
op geïnstalleerd, 't Is er snikheet en het
stikt er van de vliegen. Er wordt een
raam open gezet waardoor de vliegen
vrij snel verdwijnen maar door de deur
komen tientallen kinderen en volwas
senen naar binnen om ons van ander
halve meter afstand te gaan aanstaren,
't Jurkje dat Lies in een opwelling op de
pasar in Kabanjahé kocht blijkt precies
te passen als vervanging van de vodden
waar het dochtertje van schoonzus in
rond loopt.
Schoonzus krijgt ook een nieuwe blouse
waar ze best aan toe is en intussen
vragen wij ons af waar ons pleegkind
blijft. Na heel lang wachten komt hij
eraan in gezelschap van z'n vader en
een oudere broer. Alle drie keurig aan
gekleed en schoon gewassen. We den
ken dat ze eerst alle drie een schoon
maakbeurt hebben gehad. Broer is goed
bij de tijd en hij leidt ons rond in het huis
en op het erf. 't Huis is gauw bekeken, 't
Is gebouwd met hulp van F.F.P., is van
hout maar heeft een cementen vloer, 't
Is klein en we krijgen in de gaten dat het
niet bewoond wordt door ons pleeg
kind met z'n vader maar door broer,
Met Galungan zijn het de vrouwen die de offerandes naar de De tempel op een rots in zee bij Tanah Lot.
tempel brengen.
