Schooltje van Djilantik
Twee klaslokalen in het schooltje van Dr. Djilantik. Links, een groep van lichamelijk gehandicapte kinderen. Het jongetje voor
het bord is erg pienter, maar heeft ongelukkige handen en voeten. Op de rechterfoto een andere klas, met rechts de
onderwijzer en toekijkend vanuit de deuropening, Netty Selder.
Even buiten Kuta op 't mooie eiland Bali
staat een schooltje voor lichamelijk- en
geestelijk gehandicapte kinderen.
Het schooltje is opgericht en gesticht
door Dr. Djilantik en zijn vrouw. Dit
echtpaar, hij een rasechte Balinees die
zijn artsenstudie in Nederland heeft
gedaan, waar hij zijn vrouw, toen een
Nederlandse verpleegster, heeft leren
kennen, is 40 jaar getrouwd, heeft 4
kinderen en is 71 jaar oud (beiden).
Met eigen middelen en steun van enkele
begunstigers hebben zij dit mooie werk
tot stand gebracht.
Het schooltje telt 24 leerlingen en 6
leerkrachten. De kinderen zijn hoofd
zakelijk ex-poliopatiënten, de anderen
zijn gehandicapt geboren.
De leerkrachten zijn werkloze onder
wijzers die op basis van eten en drinken,
slapen en wat zakgeld hun werk ver
richten. Zodra ze een normale baan
kunnen krijgen vertrekken ze weer.
Zodoende wordt vaak van leerkracht
gewisseld.
De leerlingen zijn allen intern. Er zijn
twee slaapzalen, een voor de meisjes en
de andere voor de jongens.
Het is de bedoeling dat de kinderen
zodanig worden onderwezen dat ze
later als volwaardige mensen door het
leven kunnen gaan. Ze leren niet alleen
rekenen, lezen en schrijven maar ook
praktische dingen als huishouden doen,
naaien en timmeren. De geestelijk- en
lichamelijk gehandicapte kinderen
worden voornamelijk bezig gehouden
met handenarbeid.
Het keukenmeisje kookt onder toeziend
oog van Mevr. Djilantik voedzame eiwit
rijke maaltijden. Iedere dag staat naast
rijst met sajoer, waar hele kippepoten
inzitten, ook een bonengerecht (katjang
idjo) op tafel.
's Middags na het koken volgt het
keukenmeisje ook de lessen op school.
Deze kinderen die vaak in de desa's
verborgen gehouden worden, deels
door schaamte of onwetendheid, komen
helemaal uit hun isolement. Als het
nodig is worden ze geopereerd. Ver
schillende kinderen kunnen nu met
behulp van krukken lopen. Ook helpen
ze elkaar.
Dat hier goed werk wordt verricht hoeft
geen betoog. Schrijfster van dit artikel
is samen met haar man net drie weken
terug van vakantie op Bali en heeft het
schooltje bezocht. Wij waren diep onder
Mevrouw en dokter Djilantik in hun zit
kamer.
de indruk. Het schooltje telt twee les
lokalen, een kantoortje, keuken, twee
slaapzalen en een paar w.c.'s en mandi-
kamers. Het ziet er schoon en fris uit.
Een paar weken vóór onze vakantie
stond in Moesson 1 5 oktober '89) een
oproep voor dit schooltje, waarin ge
vraagd werd om teken- en handwerk
materiaal. Omdat wij toch naar Bali
gingen konden wij heel wat handwerk
en voornamelijk tekenmateriaal mee
nemen. Door een kleine inzameling te
houden (met als inzet de verloting van
een gouden ringetje) bij familie, vrienden
en yogaleerlingen van mijn man, kon ik
Dr. Djilantik een half miljoen rupia's
aanbieden (f 600,-). Wat waren ze
daar blij mee. Mevr. Djilantik vertelde
ons dat de bedden aan vernieuwing toe
waren. De matrassen, 2e hands, waren
erg versleten.
In de nabije toekomst hoopt men plan
nen te verwezenlijken om een stukje
grond naast de school te kopen. Op
die grond willen ze dan hun eigen
groenten en fruit gaan kweken met
behulp van de leerlingen. Vanzelfspre
kend is hiervoor veel geld nodig. Dit
schooltje is 100% particulier, d.w.z. dat
het zonder steun van de overheid
staande wordt gehouden.
Het is te wensen dat zij veel financiële
hulp krijgen, zodat meer klaslokalen
kunnen worden gebouwd en meer ge
handicapte kinderen naar deze school
kunnen gaan. Als de leerkrachten een
normaal salaris krijgen zal er minder
verloop zijn, waardoor de school nog
beter kan functioneren.
Hulde aan dit sympathieke en niet zo
jong meer zijnde echtpaar dat met vol
ledige inzet en financiële steun zoiets
goeds heeft gedaan.
NETTY SELDER
18
