ORIENT TRAVEL BV
•JJ^Ê
wij ook niet meer terug. Er waren on
derwijl enige vrachtauto's en ook nog
een andere bus bijgekomen. Het was
dus een aardige kumpulan geworden
daar op die brug. Immers er waren ook
nog een aantal bewoners van een na
burige desa door het water komen
waden om hun nieuwsgierigheid te be
vredigen en de gezelligheid te verhogen.
Onderwijl bleef het water stijgen. Je
kon volgen hoe een huis op palen ver
derop langs de weg - alle huizen in dit
gebied staan op palen - langzaam maar
zeker dieper in het water kwam te staan
tot tenslotte de veranda verdween.
Hier zitten wij dan, en het is duidelijk dat
we de nacht in de bus zullen door
brengen. Overigens was het op die brug
wel gezellig; er kwam zo'n stemming
die je wel meer ziet onder lotgenoten
die samen in de penarie zitten; er wordt
veel gelachen en luider gesproken, en
iedereen is je vriend. Een lichtelijk
opgewonden stemming. Om een onder
grond van angstte verbergen? Gelukkig
was er geen reden voor echte angst,
want tegen de tijd dat het donker werd
hadden we al gezien dat het water niet
verder steeg, en zelfs konden we voor
dat het helemaal donker was nog met
zekerheid constateren dat het water
begon te zakken. We konden ons
daarom met een gerust gevoel installe
ren voor de nacht, hoe oncomfortabel
dat ook was. Voordat ik nog kon weg
doezelen werd ik weer gewekt door mijn
buurvrouw rechts over het gangpad
- een gezellige dikke ibu met wie ik al
heel wat had afgekletst - die mij een
pisangblad met gekookte rijst in de
hand drukte. Had een dorpeling ge
bracht die ons schipbreukelingen met
voedsel te hulp was gekomen. We had
den inderdaad sinds het ontbijt om zes
uur niets meer gegeten. Gelukkig had
den we wel drinken meegenomen.
Ineens schrik ik wakker uit mijn lichte
doezel, want de motor slaat aan. Lang
zaam rijdt de bus het water in. Het is
aarde donker en je kan alleen door de
voorruit wat zien in het licht van de
koplampen. Maar wat je ziet is alleen
water, niets dan een donker wateropper
vlak waar wij in rijden. Ik denk bij
mijzelf: de chauffeur heeft de weg
zeker verkend, het water ging immers
voor donker al zakken, het zal wel
nergens meer hoger zijn dan kniediep.
Maar het zag er toch wel link uit, want:
Waar liep die weg? En de weg is daar
een soort dijk, links en rechts is het 1 tot
2 meter lager. Aan niets was te zien
waar de weg liep, geen hek en geen
paal.De huizen, als die er al stonden
lagen een eind van de weg af. En dat
met een bus vol mensen, overvol met
bagage, de deuren geblokkeerd.
Ergens heb je een eindeloos vertrouwen
in een chauffeur, maar ik begon toch
een onaangenaam gevoel te krijgen. Al
mijn Indonesische medepassagiers,
die natuurlijk wel wakker waren ge
worden, bleven rustig zitten. Het zijn
fatalisten en ze staarden daarom vol
vertrouwen in het niets.
Hij bleef rijden, en je staarde vooruit,
maar al wat je zag was water. En het
leek of het water hoger kwam, maar dat
drong toch niet goed tot je door. Tot ik
natte voeten kreeg en ik mij ineens
realiseerde hoe diep het al was. Toch
bleef hij doorrijden. En het was aarde
donker, behalve het licht van de kop
lampen die nu ook onderwater dreigden
te komen. Onderwijl was ik overeind
gekomen om beter te zien. Maar er viel
niets te zien. Jawel toch, in de kop
lampen ineens een Indonesiër die
ergens op gestaan moet hebben, en die
pogingen deed de bus te stoppen met
wilde gebaren, en tenslotte naar z'n
voorhoofd wees. Toen gebeurden er in
eens snel een heleboel dingen achter
elkaar: Mijn vrouw riep: Ik zit tot mijn
middel in het water! De koplampen
vielen uit en het was ineens aarde
donker. Ik brulde: Berenti! Berenti! en
rukte aan de versnellingshandel. De
motor sloeg af, het werd doodstil. Even
maar. Nou ja, de rest heb ik al verteld.
Na een tijdje had de chauffeur enkele uit
de duisternis gekomen nieuwsgierigen
verzameld om de bus te duwen. Ineens
kwam er beweging en onder het gebrul
van satu, dua, tiga kregen we steeds
een duw. Onze sopir kroop weer achter
het stuur (ik neem aan dat mijn vrouwer
niet meer op zat) en twee mensen met
een lantaarn ieder liepen voor ons uit
om de weg aan te geven, ieder aan een
kant van de weg. Nu wel
Zo kwamen we uiteindelijk langzaam
het water uit, daar waar de weg lichtelijk
omhoog liep een honderd meter verder
op. Maar ja, wat nu? Het is midden in de
nacht, de bus rijdt niet, immers de
motor zit vol met water en ook een
koffer van ons zat onder water (deze
koffer lag onderin de grote stapel bagage
in het gangpad). Alle boeken en foto's
naar de bliksem, gelukkig de negatieven
niet, die had ik goed in plastic verpakt.
Mijn fototoestel droeg ik al die tijd over
mijn schouder zodat die er zonder kleer
scheuren vanaf is gekomen. Een grote
linnen tas van ons lag bovenop de
bagage stapel en bood ons de volgende
dag nog droge kleren. Niet alleen de
koffer nat, maar mijn vrouw tot aan haar
middel en veel geslapen hadden we ook
niet.
Gelukkig is het niet koud; gezegend
Indonesië. En ook begint het aardig
licht te worden door de lantaarns van
steeds meer omwonenden die moeten
zien wat eraan de hand is. Indonesië zal
Indonesië niet zijn of met man en macht
wordt de motor al onttakeld en ontwa
terd. Ze mogen dan geen technische
opleiding hebben, maar dat weerhoudt
een Indonesiër niet aan zijn eigen motor
te sleutelen. Toen ze na een paar uur
dachten klaar te zijn en de startmotor
het zelfs deed, bleek alsnog de diesel
olie tank vol water te zijn gelopen.
Onderwijl had mijn vrouw vriendschap
gesloten met een vrouwelijke omstan
der die ons voor de nacht logies aan
bood. Toen ze mij dat kwam vertellen
begon net de motor pogingen te doen
aan te slaan. Na enig gekuch lukte het
ook nog, tot mijn verwondering moet ik
zeggen. Immers, was ook niet de hele
elektrische bedrading nat geworden?
Nou ja, in Indonesië gelden al die tech
nische wetten niet; zelfs de koplampen
deden het weer. Wezijntoen maarweer
meegereden, na eerst onze viendin voor
een nacht hartelijk bedankt te hebben
voor haar vriendelijke logeeraanbod.
Even later hadden we toch weer een
beetje spijt toen onze chauffeur zijn
kunst demonstreerde in het veelal maar
niet altijd ontwijken van diepe gaten in
de nacht en gelukkig altijd, maar ter
nauwernood ontwijken van tegenliggers.
Uiteindelijk zijn we toch op onze plaats
van bestemming aangekomen. We had
den gehoord dat hotel Maria in het
centrum van Rantepao wel aardig was
en niet te duur. Het mooiste was dat,
hoewel we om 5 uur 's ochtends bij dat
hotelletje aankwamen, niemand van het
ontvangstcomité verbaasd was, wat
ons wel verbaasde. Bleek dat om deze
tijd de nachtbus verwacht werd, kan je
nagaan!
Overigens hebben we hierna nog
twee fantastisch fijne weken gehad in
Tanah Toradja.
J. S. SANDBERG
RETOUR BANGKOK v.af 1.295,-
RETOUR JAKARTA v af 1.795,- Wj/y
31 -daagse verzorgde reis JAVA en BALI v.a. f 3.800,— garantiefonds
REISGELDEN
RETOUR BALI v.aƒ2.150,-!!!
RETOUR AUSTRALIË v.af2.695,-!!!
Singel 486 - 1 01 7 AW AMSTERDAM
,r T - Tel. 020 - 23 74 84
TW*TT7^TM^ ^-aan van Meerdervoort 291 DEN HAAG
J* k /w Tel. 070- 361 50 78
Rokin 52 - AMSTERDAM - Tel. 020 - 24 25 38
1 1
