JAVA GUITARS
GEIEZEN.
Indo-bands im bi/d
lezers, nog nooit hebben gehoord?
Welnu, ruim dertig jaar geleden maakten
andere Indo-muzikanten een minstens
zo verpletterende indruk op het publiek
van het Duitse nachtclub-circuit. Zwaar
ondergewaardeerd in eigen Boere-
klompeland (waar men Ria Valk en Rob
de Nijs al shockerend genoeg vond),
tuften zij in hun Volkswagenbusjes rich
ting Oosterburen, die wèl pap lustten
van die "Indonesische Kapellen" met
hun exotisch uiterlijk, zwarte kuiven,
gouden kostuums en witte Fender-gita-
ren. Maar vooral dat meezwepende ritme
en die unieke rollende kadans van de
gitaren, dat zalige samenspel van solo
en ritme-gitaar, vaak nog ondersteund
door een extra (slag) gitaar die de bas-
lijnen aandikte, maakten hen tot geliefde
attraktie in de duitse dancings.
Spijtig genoeg schreven de Indo-rockers
nagenoeg geen eigen repertoire, blon
ken ze vokaal niet bepaald uit door
originaliteit en waren hun, meestal niet
langer dan twee minuten-durende,
grammofoonplaatjes doorgaans niet
meer dan een slap aftreksel van wat ze
op de bühne, "on the spur of the
moment", wel klaarspeelden.
Toen dan ook in 1 963 een relatief saai
ogend Liverpools kwartetje, dat een jaar
daarvoor nog vanuit de coulissen in
Hamburg naarde Indo-bands had staan
koekeloeren, die eigenschappen wèl
wist te verenigen (en hoe!), was het uit
met de pret.
Nog even waren flarden van Indo-invloe
den te horen op vroege Beatle-num-
mers*), maar toen verstomde voorgoed
de Indo-sound.
Momenteel leven we in een tijd van
(pop)muzikale bloedarmoede. De ster-
(lees verder volgende pagina)
The Tielman Brothers. Als gitarist loopt het water me in de mond bij het bekijken
van de foto's in "Java Guitars". De Indo-bands die redelijk tot goed verdienden in
het Duitse nachtclubcircuit, konden zich de aanschaf veroorloven van Amerikaanse
Fender en Gibson-gitaren. Instrumenten die, ondanks de enorme technische
ontwikkelingen van de afgelopen dertig jaar, nog altijd onovertroffen blijken qua
bespeelbaarheid en geluid. Een z.g. Fender Stratocaster uit 1959, waar men
destijds zo'n duizend pop voor moest neertellen, brengt vandaag de dag in goede
staat tienduizend DOLLAR op. Een Gibson Les Paul (waar Andy Tielman een
blauwe maandag op speelde) uit het zelfde bouwjaar kostte toen ongeveer
vijftienhonderd gulden in de winkel, maar wisselt nu voor soms wel TWINTIG
DUIZEND DOLLAR van eigenaar.
Jammergenoeg hing onze gitaarheld van weleer zijn collectors-item slechts aan
spreekwoordelijke wilgen en deed hem in werkelijkheid voor een appel en een ei
van de hand, of ruilde hem in voor een brommer of T.V. toestel. Ja-lllah!
Eddie van Halen is nu al ruim tien jaar de populairste rockgitarist ter wereld en één
van de meest besproken en tot de verbeelding sprekende instrumentalisten van de
20e eeuw. Vraag tien willekeurige tieners uit Moskou, Caracas of Jakarta naar hun
favoriete gitarist en negen keer zal het antwoord luiden: Eddie van Halen. Eerlijk
gezegd lijkt me de kans klein dat zijn muzikale composities in het jaar 2050 nog
door de bakkersknecht gefloten zullen worden, maar toen Van Halen in 1 978 met
zijn gelijknamige groep en L.P. voor het eerst door de radiogolven kliefde, ging de
hele muziekwereld volledig "uit de bol", zo sensationeel was Eddie's manier van
gitaarspelen. Van de tien gitaristen zetten er vijf hun instrument bij het groot vuil en
sloten de overige vijf zich met een bus haarlak en een streepjesgitaar op in hun
slaapkamer om zich via acht uur dagelijkse studie Eddie's karakteristieke
hammer-on and pull-off" en "whammy-bar" technieken eigen te maken.
Inmiddels is het alweer 1990, maar
nog steeds wordt de roek-wereld ge
plaagd door een immer groeiend leger
"kamikaze-gitaristen", steeds virtuozer,
steeds flamboyanter en steeds meer
haarlak, maar stuk voor stuk onmisken
bare Eddie Van Halen-klonen; zoverpiet-
terend was de indruk die deze jongen
maakte. Deze Indo maakte. Want al
heeft men het in de Verenigde Staten
steevast over "an American of Dutch
descent" en spreekt men in Nederland
trots van "onze Eddie", hij is gewoon
een echte Indische jongen die in de
jaren zestig met z'n ouders en broer
Alex (drummer bij Van Halen) naar
Californië emigreerde,
waarom deze loftrompet over iemand
van wie de meesten van U, Moesson-
Eddie Van Halen
18
