WüjzUN
"NJAI DASIMA"
BIJLAGE VAN HET INDISCH TIJDSCHRIFT MOESSON
JUNI 1990 LOSSE NUMMERS f 1 -
vr///
I
Kroncong muziek of
Swing-music voor uw
Rijsttafel
Tel. 01742 - 3280.
ÏSÊÊÈÊI
Kunt u zich voorstellen dat het alweer
zes maanden geleden is dat we onze
Oudejaars zwartzuur stonden klaar te
maken? De tijd vliegt en wij vliegen
mee. Buiten het rampzalige nieuws dat
ons uit alle windstreken van de aardbol
bereikt, gebeurt er in ons dagelijkse
bestaan eigenlijk niets opzienbarends.
Alles wat er gebeurt draait om geld.
Money, money, money. En dan wil ik
het nog niet eens hebben over die
formulieren waarmee we hopen nog
iets van Japan los te peuteren, maar
over die nooit ontbrekende slotvraag:
"Hebt u er nog wat aan kunnen over
houden?"
Vanmorgen ook weer op de Ontbijtshow,
waar een Nederlands onderwijzeresje
vertelde over haar ervaringen in Enge
land. Daar heerst een schrijnend onder
wijskrachten tekort. Onderbetaling en
andere tekorten, en hier struikelen ze
over de onderwijzeresjes en onderwij
zers. "Waarom ging u er eigenlijk heen
als het zo slecht betaalt?" vroeg Catheri
ne Keyl. "Ach", lachte het jonge meisje
bescheiden, "ik vind dat het bij les
geven niet alleen om geld moet gaan!"
Een uitspraak die haar hier door vak
bonden en miljoenen potentiële stakers
niet in dank zal zijn afgenomen.
Intussen zijn er nog wat nagekomen
reacties geweest over het begrip "arm".
Van Meta van Hien uit Brazilië kwam de
opmerking dat "ze in Holland niet weten
wat echte armoede is". Net op dat
moment demonstreerden honderden
huismoeders en vrouwen voor het
Haagse Binnenhof tegen stille armoede.
Nou, watje stil noemt! Echte armoede,
neen, geen woord meer daarover!
Mijn melatie staat in bloei, de kamper
foelie ook. Geen parfum dat haalt bij de
geur van de Natuur. Toch ruik ik in
Diorissimo (van Dior) duidelijk de mela
tie en in Anaïs-Anaïs de kamperfoelie.
De rozen geuren hier niet zo als in de
tropen, daar gaan de tuinders wat aan
doen. Is er nog iets waar de moderne
mens niets aan doet? Toch zit er nog
een zweem van geur in sommige rozen,
aandoenlijk vind ik dat en heb de
gewoonte behouden de afgevallen
blaadjes tussen mijn kleren te doen.
Geeft natuurlijk alleen een enorme rot
zooi, maar soit, voor mijn gevoel heb ik
er de roos een plezier mee gedaan, een
Indisch momentje waarmee ik Ma en
Oma en alle voor-moeders herdenk. En
er waart toch een bepaald geurtje in
mijn linnenkast dat anders is dan die
van de onontbeerlijke wasverzachters.
De akar wangi zwaait haar scepter in
een aparte afdeling, die geur laat geen
tedere inmenging toe. Er zit iets in van
weerstand, stabiliteit en betrouwbaar
heid. Ben ik te lyrisch, te overdreven?
Weineen, ik opende van de week een
oude hutkoffer die in 1954 met ons
voet aan wal zette in Amsterdam. En uit
een oud sprei op de bodem lag nog een
takje akar wangi. 36 Jaar oud. Het rook
nóg. "Weetje nog, ik ben het akar wangi
en ik ben het gebleven!" Survival of the
fittest en nog trots ook. Waren wij
allemaal maar zo. Nooit vragen, alleen
maar dragen en trots zijn, en tevreden
zijn met wat we hebben. Ach wat, we
zijn geen akar wangi!
De tijd snelt voort en laat vele mensen
achter. Op het kerkhof, in het cremato
rium. Zoveel namen die we niet vergeten
willen, maar onze hersenen worden
oud en zoveel ontglipt ons. Heb ik vaak
hoor! Zit me soms gek te peinzen op
een naam, een woord waar ik niet op
kan komen. Of het begint overvol te
raken in mijn zolderetage of het dak
lekt. Allebei denk ik.
Over crematie gesproken, weet u dat er
nog velen zijn die niet weten dat de
bloemen op het Indisch Monument aan
de Waterpartij afkomstig zijn van een
Indonesische
feestdag.
Vanaf honderd personen:
voor f 35,- per persoon, muziek
gratis. Minstens één maand van
tevoren bespreken.
Beleefd aanbevelend,
Hans van Muyen en bendeleden.
crematie? Niet alles natuurlijk, maar als
u goed kijkt dan ziet u dat het meren
deels bloemstukken zijn. Nabestaanden
hebben het goede idee gehad de bloe
men na de crematie naar het Indisch
Monument te laten brengen. Een waar
dige dubbel-functie dus.
Ik sprak onlangs iemand die uit het
buitenland kwam en niets wist over het
Indisch Monument. Hij verwonderde
zich over die massa bloemen en ik legde
hem het uit. Hij was even stil, peinsde
over iets. "Zolang er zoveel bloemen
liggen, zijn er nog Indische mensen
overleden." "Als u het zo bekijkt, ja," zei
ik.
"Als er géén bloemen meer liggen dan
zijn er ook géén Indische mensen meer
overleden. Dan zijn er helemaal geen
Indische mensen meer. Het Indisch
Monument is dus een gedenkteken
voor overledenen èn voor hen die het
overleefden", zei de man. Zo had ik het
nog niet bekeken.
LD
De uitvoering van "Njai Dasima"
door theatergroep Delta in het
Korzo theater. Den Haag op 28-
29 september a.s. gaat niet door.
Wij houden u op de hoogte van
andere data en plaats.
T-1
