All things Hawaiiana
Paul Drost (hawaii-gitaar) en zijn eigen
orkest van hartstochtelijke amateurs.
Jarenlang bracht deze band uit Apeldoorn
hun favoriete muziek ten gehore.
daar inschrijven. Mijn muzikale carrière
kreeg toen een aanvang. Een paar zo
mers later trad ik met een eigen orkest
op en niet zonder succes mag ik zeggen.
In die naoorlogse jaren telde Nederland
overigens zeshonderd(l) hawaiian-orkes-
ten en dat zegt iets van de populariteit
van dit genre in die jaren. Hawaiian-
muziek lééfde dus in Nederland en had
een eigen stijl. Van invloeden van Indi
sche en Molukse musici was in die
naoorlogse periode nog weinig sprake.
Maar men mag niet de vergissing maken
dat Hawaii-muziek vóór de oorlog hier
een onbekende was. Integendeel. Ik
heb bijvoorbeeld vijftig hele jaargangen
van de NCRV-gids doorgespit, vanaf
1925, en mij bleek dat ook vóór de
oorlog op dit muzikaal terrein veel is
gedaan. En het is ook niet zo geweest
dat "Indische" Hawaii-muziek voor en
vlak na de oorlog in Nederland niet
werd gehoord. Integendeel. Wanneer ik
de namen noem van "Honolulu Queens"
o.l.v. Elly Apontoweil "Kilauehas Ha
waii Orchestra" o.l.v. Theo Ehulida,
"Maui Islanders" o.l.v. Han de Willigen,
"Cocoanuts" o.l.v. Joost Kandou en
Sue Ravenswaay, "Kahula's" o.l.v. Broer
Arends, "South Sea Hawaiians" o.l.v.
Rudy Severijns en "Indisch Kleinkunst
Ensemble Koetjitja" dan zullen best
nog wat ouderen zich het nodige herin
neren.
De Nederlandse Hawaiian-bands haal
den hun inspiratie uit optredens van
rondreizende solisten uit Hawaii. Van
grote betekenis zijn de optredens hier
geweest van Gino Bordin, de Italiaans-
Paul:
"Het was in de jaren na de oorlog en ik
was een schooljongen van vijftien, zes
tien jaar. Op een avond wandelde ik in
mijn woonplaats Leeuwarden en opeens
hoorde ik ergens hawaiian-muziek spe
len. Ik had die muziek natuurlijk al
eerder gehoord en vanaf het begin was
ik er gecharmeerd van. Ik liep in de
richting van de klanken en kwam toen
aan bij een haag mensen die luisterden
Een foto van de legendarische Hawaiian Syncopaters (Batavia 1932-1941) met Miss
Shoolbred en namen als George en Emiel Sinsoe, Jan Verkouteren, Broer Vrede, Njonjo
Voorsmit, Jan van Elmensdorf. "Indische musici kregen de meeste slag van Hawaiian-
muziek toen die exotische klanken zich na de eeuwwisseling over de wereld
verspreidden", aldus Paul Drost.
Wat Allard Möller heeft gedaan met de jazz-muziek in Indie 1en wat Lutgard
Mutsaers heeft gedaan met de Indo-Rock2), dat heeft de nu 59-jarige Paul Drost
gedaan met Hawaiian-muziek: er een boek over geschreven en niet zo dunnetjes
ook.
De titel is "Een halve eeuw Hawaiian-Muziek, 1925-1975" en Paul Drost zelf
noemt dit geen boek maar een encyclopedie. Dat is het ook. Na inleidende
hoofdstukken geeft hijzo'n 325 biografieën van musici en ensembles, overzichten
van concoursen die in de jaren 1 938 tot en met 1 960 gehouden zijn, een complete
discografie, lijsten van films, radio-programma's, duizend hawaiian-songs en nog
veel, heel veel meer. Foto's natuurlijk ook.
Er is (vooralsnog) één probleem voor
mr. Paul Drost, oud kandidaat-notaris,
ex-ambtenaar en oud-docent, en dat is
dat hij na tien jaar zwoegen aan de
encyclopedie nog geen uitgever bereid
heeft gevonden dit Nederlandstalige
standaardwerk uit te geven. Dat wil dus
zeggen dat de door hem verzamelde en
geordende schat aan gegevens verbor
gen blijft. Uitgevers plegen zich nu
eenmaal altijd af te vragen of een boek
commercieel is: zal er belangstelling
voor zijn, zal het verkocht worden, zal
het voldoende geld opleveren? En wan
neer een uitgever daaraan twijfelt, krijgt
de auteur het manuscript met een vrien
delijk maar kort briefje retour. Paul Drost
heeft verschillende van die briefjes. En
ook heeft hij herinneringen aan enkele
gesprekken met (mederwerkers van)
uitgevers die hem weliswaar beleefd te
woord stonden, maar die vooral ook
blijk gaven van een stuk onwetendheid.
Zo van "Hawaii, Hawaii, ligt dat niet
ergens bij Aruba?"
naar een spontaan optreden van Jan
Veldwiesch en enkele vrienden in een
voortuintje.
Jan, een blozende jongen uit de Friese
klei, speelde werkelijk virtuoos hawai-
ian-gitaar. Ik ben toen definitief voor die
muziek gevallen. Jan Veldwiesch had
een muziekschooltje en direct liet ik mij
4
