Gombong-reünie te Amersfoort
ALLEMAAL BIJ ELKAAR IN HET OUDE JAAR
(i)
De beste herinneringen uit mijn prille
en toch onbezorgde jeugdjaren dateren
uit de periode van de vierde klas van de
lagere school in Gombong, waar juffrouw
Klatt het gezag voerde.
Ongetrouwd gebleven door één of an
dere waanzinnige wet, waarin stond,
dat man en vrouw niet samen bij één
overheidsdienst mochten werken, wa
ren we soms de dupe van haar ge
frustreerdheid en erg afhankelijk van
haar grillen en nukken. Hoewel zij soms
heel onredelijk was en dan weer poeslief
voor de leerlingen, bleef zij toch vele
jaren op onze school. Samen met haar
zuster, woonde ze in een groot huis niet
ver van de school. Een drie meter hoge
muur om hun erf beveiligde hen tegen
het gluren van buitenstaanders, want
deze twee dames hielden er een heel
vreemde hobby op na.
Op hun erf liepen namelijk ongeveer vijf
tig apen, grijze en zwarte, zomaar vrij rond
en zaten vaak in de hoge bomen op het
erf. Tegen een uur of één als de school
uitging, zaten er altijd wel een paar op
de muur te vrijen. De jongens hadden
dan het grootste plezier en gooiden
kenaripitten naar ze toe. De meisjes
daarentegen hielden verlegen hun
schooltas voor het gezicht om het maar
niet te zien.
Zestig jaar later. Een overvloed aan
jeugdherinneringen tijdens de eerste
Gombong-reünie in de "Drietand" te
Amersfoort op 26 mei 1 990 georgani
seerd door Corrie en Jan van Schijndel.
Bij de begroeting begon het al. "Adoeh
zeg, je bental helemaal kaal ja, ik herken
jou helemaal niet meer."
"Wat dacht je, ik loop al tegen de
zeventig en opa van veertien tjoetjoeks."
"Ach ja, waar blijft de tijd, weetje nog in
Gombong, na schooltijd, gaan jullie de
apen van juffrouw Klatt plagen."
Juffrouw Klatt en haar apen zijn als het
ware vergroeid met de Gombongse
jeugd uit de jaren dertig. De beroerde
tijd tijdens de Japanse bezetting en
daarna de bersiaptijd schijnt iedereen al
vergeten te zijn, maar de herinnering
aan onze juffrouw Klatt met haar apen,
is de Gombongers bijgebleven.
M. JALHAIJ
(M)
Gombong, een garnizoensplaats op
Midden-Java kende tot 1941 een
vreedzame leefgemeenschap.
Enkele maanden daarna was alles
radicaal veranderd door de Japanse
bezetting. De gemeenschap werd uit
eengerukt, contacten verbroken.
In 1 990 - bijna een halve eeuw na die
ingrijpende periode - werd, op initiatief
van enkele oud-leerlingen van de toen
malige "Openbare Europese Lagere
School", de eerste reünie georganiseerd.
Het zoeken naar adressen van oud-
Gombongers, in Nederland en over de
Links; Mevrouw R. Koch-Siahaya,
rechts; Mevrouw H. Vugts-Swart.
aardbol verspreid, moet een hele klus
zijn geweest.
Met de verwachting zo'n 80 reünisten
aan te treffen, ging ik - destijds jongste
onderwijzer aan de school - op de uit
nodiging in.
Tot mijn grote verrassing trof ik een
veelvoud daarvan in de reüniezaal aan!
Het doet je toch wat te vernemen hoe
uit de "blagen van toen" niet alleen
ouders en grootouders, maar ook schrij
vers, zakenlieden, "legermensen" van
adjudanten tot kolonels, leraren en aca
demici enz. zijn gegroeid.
S.A. VAN DAALEN
De aankondiging in de reünie-rubriek van Moesson bracht zo'n tweehonderd oud-Gombongers bij elkaar. Zelfs uit Amerika en
Australië kwamen reacties! Voor de initiatiefnemers Corrie en Jan van Schijndel-Stralendorff werd deze ontmoetingsdag (na
veertig jaar) een groot succes. Het voordelig saldo na gemaakte onkosten werd overgemaakt naar de school waar de meesten
hun eerste kennis hadden opgedaan, de RK Kerk en het Tehuis voor Softenon-kinderen.
