KERSTVERHAAL TJE
J.G. Yssel de Schepper
Alg. Assurantiebedrijf "Argo"
ALLE
VERZEKERINGEN
Wat ik nu ga vertellen, is wat je noemt een inzielig verhaal.
Huil er niet om en lach niet als je het niet gelooft. Wat ik je wèl
vraag te doen, is om héél even aan tante Noortje te denken
wanneer je straks in een kring zit, hoe klein die ook mag zijn,
en je dan naar een kaarsvlammetje kijkt, al is het toevallig.
Luister:
1 December. De eerste dag van de feestmaand. Negen uur 's
morgens. Een vrouw staat voor haar kast en rekt zich uit om
een boven op de kast liggend koffertje te kunnen pakken. Als
ze dat eindelijk heeft, legt ze dat op een stoel en verwijdert
met een vochtige doek een jaar stof. Verder doet ze die dag
niets met de koffer. Wel gaat zij naast de telefoon zitten en
blijft daar zitten.
2 December. Acht uur 's morgens. De koffer verhuist naar het
voeteneinde van het bed en wordt opengemaakt. Zo blijft hij
een halve dag staan, 's Middags worden er twee handdoeken
ingelegd en met twee handen helemaal gladgestreken. Dan
wordt het kofferdeksel weer neergelaten. Bij het naar bed
gaan, gaat de koffer weer op de stoel met armleuningen.
3 December. Negen uur 's morgens. De koffer ligt weer op
bed. Open. Telefoon. Haar handen trillen. Haar ogen schit
teren. Haar adem stokt. "Hallo? Met wie?"
Terug bij haar koffer. Nee, ze komt niet kaarten. Geen tijd.
Voorlopig geen tijd. 4 December, 5 december, 6 december
20 December. De koffer staat half gepakt op de stoel. De
andere helft is voor snoep en wat kleine cadeautjes. De snoep
heeft ze al gekocht. In oktober. De telefoon is echter niet meer
gegaan.
25 December. Vier uur 's middags. Een vrouw staat voor
haar kast en schuift met wat moeite een koffertje boven op
zijn plaats. Dan gaat ze naar de keuken om thee te zetten. Op
de huisbel reageert ze heel rustig, heel automatisch. "Ik kom
maar bij jou ach, ik heb geen zin alleen thuis. Waar zijn je
kaarten?"
Dit was het verhaal. 1 4 Keren hebben die taferelen zich in het
flatje van Nora Heijnen afgespeeld. 14 Jaren in de maand
december. En waarom? Omdat één keer, op 1 december om
half tien 's morgens, detelefoon ging en haarenige broer haar
vroeg om met de kerstdagen te komen. Het heeft geen zin om
hier te vertellen wat dat telefoontje voor Nora heeft betekend,
maar geloof me, het was meer dan we ons kunnen voor
stellen. Drie dagen zou zij blijven, maar toen zij tweede
kerstdag weer naar huis zou gaan, wilde iedereen dat tante
Noor ook oud en nieuw bij hen zou vieren, ledereen, dat waren
haar twee neven, haar nicht en haar schoonzus. Haar broer
was allang blij. Hun ontmoeting na zoveel jaren was veel
meer geweest dan hij zich had voorgesteld. En dan hoe de
kinderen met haar omgingen, alsof zij altijd in hun midden
was geweest. En Nora zelf genoot van elke minuut. Met Trees
praatte ze honderduit, ze hielp haar in de keuken, samen
winkelen, opruimen, van alles.
Bij het naar huis gaan, iedereen ging mee naar het station,
heeft Noor niet gehuild. Toen zij haar broer kuste, klopte zij
hem met hand zachtjes op de andere wang, zoals haar
moeder ook altijd deed. "Schrijven ja, bellen ja" werd over en
weer geroepen toen de trein zich langzaam in beweging
zette. Zwaaien. Al.
Je had Noor op de 24e december moeten zien. Een half uurte
vroeg op het station, koffertje in de hand, keurig gekleed,
gekapt en één stralend gezicht. Rechtop, zelfverzekerd, blij.
Wie haar toen gezien zou hebben en wie wist hoe ze anders
keek en erbij liep, zou haar niet herkend hebben. Haar beste
vriendin, Noor was niet getrouwd, had het niet leuk gevonden
dat zij wegging. "Waarom ach ga je opeens
weg, je blijft toch altijd thuis. Ik snap niet, nooit hebben jullie
contact en nu opeens ga je naar hem toe." Noor had amper
naar haar geluisterd. Ze zei alleen "Ik ben uitgenodigd voor
de kerstdagen" en ze zei dat eigenlijk meer tegen zichzelf.
Toen dat telefoontje van haar broer was geweest, was Noor
de rest van de dag prettig uit haar doen. Die nacht deed ze
geen oog dicht en de volgende morgen ging ze niet zoals
anders rustig een kop koffie maken, maar ging eerst in een
bergkast zoeken naar een koffer die daar ergens moest zijn.
Nou ja, en de rest is vlug verteld. Inderdaad werden er in
januari kaarten verstuurd en werd er een of twee keer gebeld,
maar daarna niets meer. Dat wil zeggen: Nora kreeg geen
antwoord meer op haar brieven en kaarten en de keren dat zij
belde, werd er niet opgenomen. Hoeveel keer niet stond zij
met de hoorn al in de hand, maar telkens durfde zij toch niet
te draaien. Piekeren natuurlijk, urenlang, dagenlang piekeren
en haar vriendin zei al dat zij saai was geworden. Noor begon
inderdaad steeds stiller te worden. En daarvoor was ze
eigenlijk al een stil figuur. "Hij is altijd een beetje moeilijk
geweest" mompelde ze wel eens voor zich u it en dan dacht ze
weer aan de dagen die voor haar onvergetelijk waren.
Maanden voorbij en toen werd het weer december. Noor voor
haar kast, koffer eraf, naast de telefoon. Maar haar broer
belde niet meer. Nooit meer. Noor is nooit meer de oude
geweest. Ze begon steeds meer in zichzelf te praten en dat
soort dingen. Haar vriendin merkte dat allemaal niet op.
Zij was allang blij dat Noor niet meer wegging.
Nora Heijnen is een paar dagen geleden begraven. Haar
vriendin stond bij het graf, een pastoor en nog een paar vage
kennissen. Haar broer was er niet. De pastoor had nog aan
haar vriendin gevraagd of er helemaal geen familie was en zij
had resoluut geantwoord: "niet".
Toen de vriendin met iemand van het parochiewerk de flat
kwam opruimen, zag ze in de slaapkamer een koffer op de
stoel staan, half gepakt. "Waar wilde ze naar toe" zei de
vriendin "ze ging nooit weg".
RALPH
in Londen terwijl ik Mr. Sykes probeerde
te ontlopen met Oliver Twist. Hoe ver
langde ik toen om al deze onbekende
plaatsen te bezoeken en uit eerste hand
de sfeer te proeven van deze verre
landen. Het waren echter dromen van
een kind in een ver land dat Indië heette,
waar de seringen geurden, waar de
gamelan dromerig in de verte te horen
was, waar de sterren als brillianten aan
de hemel fonkelden. tl.
Zeer goed guesth.,
WIS MA CHARLOTTE
bij Holl./Manadonese mensen. Ruime
frisse kmrs. m. fan, eigen badk. toilet;
pr. f 20,- tot f 25,- incl ontb.; gratis
halen/brengen v. vlieav. Men spreekt
HoliyEng./lndon. Koffie-thee-frisdrank
gratis, lunch en diner op afspraak.
Excursies naaro.a. zeetuinen, modder
baden, Meer v. Tondano en nog vele
andere mogelijk met onze bus.
Inl. in Ned. Jo ten Westenend, tel.
04120-35144, tel. Manado 0431 -
62265.
Kantoor en woonhuis Corn, de Witt-
laan 83, Den Haag, tel. 070-35571 72
5
