Verhaal van een
schrijfmap
Moederdag
Trouw
Als ik het woord "moeder" lees, denk ik
meer aan de kinderen dan aan de
moeder. Kinderen van nu, die hun vader
nauwelijks of helemaal niet kennen.
Kinderen die de harmonie hebben
gekend tussen ouders, de geborgen
heid, de Eenheid van gezin, bestaan
die nog? Ik denk aan de duizenden
kinderen die dagelijks worden misbruikt,
gemarteld, geestelijk en lichamelijk,
kinderen die worden losgelaten omdat
moeder en vader "er gewoon genoeg
van hadden". Kinderen overgeleverd
aan een door en door verpeste wereld
en zichzelf.
En wij maar verwachten dat uit zo'n
kind een goede moeder of vader zal
groeien die iets zal begrijpen van liefde,
geduld, vertrouwen en respect. Soedah,
niet meer over praten en uitwijden, het
proces van het totale verval van onze
beschaving voltrekt zich met een snel
heid die niet te stuiten is.
Misschien heeft Theo Kappers toen hij
nevenstaand simpele liedje maakte
dezelfde gedachten gehad. Zullen de
kinderen die het over 10 jaar onder
ogen krijgen, stikken van de lach of zal
er toch één zijn die peinzend zegt: "Ze
hebben me verteld dat mijn overgroot
ouders 50 jaar lang bij elkaar bleven
LD
(op de wijs van "Toen onze mop
Toen Oma nog geen Oma was
Was ze heel knap om te zien
En Opa keek z'n ogen uit
Hij was net zeventien
Adoe zo mooi, adoe zo mooi
Hij was zo gek op haar
En voordat hij twintig was
Trouwden zij met elkaar
Nu Oma eindelijk Oma is
Niet slank meer en zo grijs
Kijkt Opa nog zijn ogen uit
en raakt nog van de wijs.
Hij heeft haar Hef al is ze grijs
Hij zelf is nu kaal
En samen op een bankje nu
Vertelt hij een lief verhaal
Gelukkig maar, gelukkig maar
Zij houden van elkaar
De ene grijs de ander kaal
Zij bleven bij elkaar.
THEO KAPPERS
MUSEUM VOL HERINNERINGEN:
In onze familie was het mijn moeder die
de brieven schreef en beantwoordde.
Brieven van en naar familie en vrienden
her en der verspreid over de Archipel.
En later brieven naar Holland, naar mijn
broer die na het eindexamen KWIII HBS
naar Holland vertrok om er in Delft voor
ingenieur te studeren.
Massa's brieven schreef mijn moeder.
Zij vond dat een prettige bezigheid en
deed het dan ook voortreffelijk. Daarom
kochten wij voor haar bij TokoTek Hong
op Pasar Baroe in Batavia een heel
mooie schrijfmap met een vloeiblad
erin en plaats voor schrijfpapier en
enveloppen. Ze was er ontzettend blij
mee. Dat gebeurde zo omstreeks 1920.
Ze gebruikte de map zeer intensief en ik
zie haar in mijn herinnering nog zitten
aan het schrijfbureau van mijn vader in
het kantoortje naast de voorgalerij, in
alle rust en aandacht haar brieven schrij
ven. Brieven vol vreugde, verdriet en
tegenspoed, zoals het leven die geeft.
Mijn moeder leeft allang niet meer, zij is
jong (47 jaar) gestorven, maar haar
schrijfmap bezit en gebruik ik nog, de
schaarse keren dat ik een brief schrijf.
Want tegenwoordig doe je toch alles
per telefoon af, zelfs naar familie in
Nieuw Zeeland.
Zo is dus mijn moeders schrijfmap,
70 jaren oud, nog steeds in gebruik.
Een heel dierbaar bezit uit tempo doe-
loe.
J.D.W. ENNEN
Bij de foto: Iedere dag brengt Oma haar
kleinzoon naar school en haalt hem
weer af. Het jongetje is op school in het
klooster in Salatiga. De tuin die er bij
hoort en waar de heer Roggeveen dit
plaatje schoot is een juweel van schoon
heid zoals trouwens de meeste klooster
tuinen.
T-1
