WELKOM!
/VXAa
20 t/m 30 JUNI
33« TASA% JVIA1AM UESATt,
MALIEVELD - DEN HAAG
Wij zoeken hulpkrachten;
Nu elf dagen lang snoepen, slenteren, kijken
en luisteren op de oudste en grootste
pasar malam van Nederland.
Sobat worden van de Stichting Tong Tong
en redjeki krijgen bij eet- en verkoopstands?
Dat kan voor f 25,- per jaar.
Inlichtingen en aanmeldingen bij St. Tong Tong.
Ontvangt u de gratis Pasarkrant nog niet thuis?
Stuur ons dan voor 24 mei een kaartje met
uw naam en adres. Het eerstvolgende
nummer verschijnt 10 juni a.s.
Toegangsprijzen:
volwassenen f 10,-; CJP/65+ f 6,-;
Kinderen t/m 11 jaar f 5,-; Sobats f 9,-;
groepen (20) personen f 7,-.
Pasarpas (passe-partout):
volwassenen f 55,-; CJP/65+/Kinderen f 30,-.
Sobats f 50,-;
Sobats CJP/65+/Kinderen f 27,50.
Vooruit bestellen en niet in de rij hoeven staan
bij de kassa? Vermeerder het totaalbedrag met
f 2,50 voor administratie- en portokosten
en maak het over op gironummer 621 73 1 7,
t.n.v. Pasar Malam Besar BV.
Een girobetaalkaart sturen kan ook.
bel voor een sollicitatie-formulier.
DEN HAAG
STICHTING TONG TONG,
Celebesstraat 62, 2585 TM
telefoon 070 - 355 77 77.
ochtend meldde ik mij bij de Nigis, hieral
omgedoopt tot Regerings Voorlichtings
Dienst, RVD. Aangezien ik in Batavia
niets te zoeken had werd ik meteen
benoemd tot hoofd van de RVD voor
West Java-buiten Batavia. En om de
zaak maar af te ronden, suggereerde ik
"en Midden Java?" wat ook geaccep
teerd werd.
Diezelfde dag en de volgende dag bracht
een jeep mij naar Tjideng en Kampong
Makassar, waar een dames-comité een
lange rij tafels neerzette en daarop stort
ten wij de postzakken leeg en meerdere
dames hielpen haar kampgenoten zoe
ken naar brieven van haar man. Een heel
aangrijpend werk, want velen kwamen
te vergeefs en anderen kregen slechts
een doodsbericht. Onder het schrijven
hiervan, krijg ik nu, na een halve eeuw
nog de koude rillingen.
Ik zie het nog altijd als een "voorrecht
van Hogerhand" dat ik de opdracht
kreeg mijn postzakken naar meerdere
vrouwenkampen te brengen, zodat ik
meteen naar mijn kinderen kon zoeken
en na Batavia ook nog vliegen kon naar
Semarang, Soerabaia en daarna Ban
doeng. De beide eerste steden bereikte
ik in zo'n goede oude Dakota.
Maar, jammer, mijn drie kinderen vond
ik daar niet. Sedert begin februari 1 942
had ik hoegenaamd niets meer van mijn
gezin gehoord en heel in het kort kreeg
ik in het Jaarmarkt-kamp Soerabaia
- maanden later - het verschrikkelijke
bericht over de dood van mijn vrouw te
horen, en van de kinderen wist ik via een
advertentietje "Anak Wormser ada baik".
Ze waren toen acht, vier en de baby
7 maanden oud. In de Japanse lood-
mijnen nooit enig bericht. Maar het graf
van mijn vrouw vond ik wel, op mijn
eerste reis, de kinderen niet zodat ik alle
hoop zette op Bandoeng. Ze boden me
nu geen Dakota aan, maar een oud
kreng van een Jappen-vliegkist met
nauwelijks plaats voor vier man. En als
gezelschap waren er twee meneren en
nog een meiske van een jaar of twaalf.
Enfin, een soort van uitgegroeide gras-
maaimachine sloeg hikkend en proes
tend aan, het deurtje ging veilig dicht
met een stuk kawat, de beide Japanse
officieren op de bok keken eens even
achterom en ja hoor daar hobbelden wij
over het veld en de zaak kwam nog
omhoog ook!
Hij had wel wat moeite met de Poentjak,
en zo hadden we een mooi griezelig
uitzicht, bibberend, dicht langs die
scheve half open krater van de Gedeh,
maar gelukkig verrichtten wij net geen
schade aan de fraaie miljonairs villa van
Nico Metzelaar daar boven op de Poen
tjak en daar lag dan Tjiandjoer en de
Goenoeng Missigit was een peuleschil
letje, en die meneer tegenover mij keek
me eens aan en zei: "U bent toch
Wormser van de krant?
"Ja", zei ik, "en u bent meneer de Baan,
gymnastiekleraar van de HBS" en toen
schoot mij te binnen: dat meiske kon
wel eens net zo oud zijn als mijn Chrisje,
1 2 jaar ongeveer. "Ken jij Chrisje Worm
ser?" (een schot in de lucht!)"Jawel
meneer, dat is een vriendinnetje van
mijen zij woont Tjibeuningstraat 2".
"En heeft zij broertjes?" "Ik geloof van
wel meneer!"
Grote God, hoe is dit mogelijk!? Ik zag
een moment zwart voor mijn ogen en
stootte mijn kop aan die blikken zolde
ringen moest me zelf weer onder
discipline krijgen
Een afgejakkerde blauwe truck - ik zie
dat gedeukte wrak nog voor mij en
vooral dat kromme spatbord waar ik
over heen moest glijden om op straat te
komen - die bracht me - het leek wel een
eeuw te duren - in de Tjibeuningstraat
en daar waren twee kleinejochies,zoop
het gezicht acht en vier, die speelden
met een autootje voor nummer 2.
"Woont hier soms Chrisje Wormser?"
de grootste keek mij zo eens aan van
onder zijn wenkbrauwtjes, wat achter
dochtig, zo van: is-ie-'t-nou.... of niet?
En hij wees: "Daar"Ben jij soms
Hansje Wormser?" "Nee, meneer - ver
ontwaardigd - ik ben HANS!"ze zijn
zich wezenloos geschrokken toen die
man in dat gekke uniform ze samen van
de grond tildenou dat was echt grie
zeligen ze wrongen zich vlug weer
los
Maar daar kwam letterlijk naar buiten
schieteneen beeldschone jonge
damezwart golvend haar, heel don
kere ogen en die prachtige zachte huids
kleur die koelit-langsep genoemd
wordthaar lieve moeder Lietje-in-
het-klein, "VADERleef je nog! Wij
hebben zo lang al gedacht dat je dood
was!"
19
