Toen kreeg ik er weer ambitie in en be
sloot om de zaken goed aan te pakken. Ik
had de beschikking over een goede car,
namelijk een 31 /2 P.K. Rudge, T. T. Replica
en ik kende de weg Batavia-Soerabaja als
het ware op mijn duimpje. Toch ben ik
systematisch begonnen in trajecten de weg
Soerabaja-Batavia af te rijden en de ge
maakte tijden zorgvuldig op te nemen. Zo
ben ik bijvoorbeeld drie weken geleden
nog een week in Bandoeng geweest en heb
toen tweemaal heen en terug de weg van
Batavia naar Bandoeng gereden, omdat dat
traject ons Soerabajanen toch nog altijd
wat vreemd is. De langste tijd welke ik op
die ritten maakte was 2 uur 20 minuten, de
kortste 2 uur I I minuten, terwijl de re
cordtijd van Gall over deze afstand van 180
kilometer was 2 uur 35 minuten, zodat ik
op dit traject alleen al een aanzienlijke
voorsprong zou kunnen boeken.
Enfin, we werkten de verdere plannen uit
en op Vrijdag 12 Augustus vertrok ik per
motorfiets naar Batavia, omdat ik het ei
genlijke record wilde maken van Batavia
naar Soerabaja rijdende. Oorspronkelijk
was het mijn plan om al op Dinsdag de 16de
mijn recordpoging te wagen, maar op mijn
heenrit naar Bandoeng, welke ik ook reeds
in record-snelheid reed, schuurden mijn
handen door, zodat ik grote blaren kreeg
en die eerst moesten genezen.
Donderdagmorgen was echter alles O. K.
en besloot ik 's morgens om zes uur te
starten van de grens van Batavia en Meester
Cornelis (op de hoek van de Matraman-
laan). Om zes uur was 't echter nog sche
merdonker daarom stelde ik het vertrek
nog tien minuten uit, teneinde te wachten
tot het goed licht was. Het traject Batavia-
Bandoeng reed ik in recordtijd, namelijk
twee uur en negen minuten. In Bandoeng
was ik dus al een goed eind voor op het
bestaande automobielrecord. In Bandoeng
moest ik voor het eerst brandstof innemen,
waarmee twee minuten verloren gingen,
zodat ik om 8 uur 21 weer vertrok in de
richting Cheribon. Bandoeng- Cheribon
viel niet mee. Men had daar over grote
gedeelten van de weg zand gestrooid in de
bochten. Bij één zo'n bocht maakte ik een
gemene schuiver... en tja, dan zit de schrik
er in en ben je wel wat voorzichtiger. Om
2 minuten over 10 was ik in Cheribon,
waar weer brandstof werd ingenomen en
drie minuten later weer weg.
Ik had nu het ernstigste bochtenterrein
achter de rug en kwam op de magnifieke
weg Cheribon-Tegal-Pekalongan-Sema-
rang. Op dit traject heeft de Rudge hele
afstanden met een snelheid van ruim
honderddertig kilometer per uurgedraaid.
Ik zat overigens een tikje te piekeren,
omdat ik de indruk had, dat de bijvulling
van brandstof in Cheribon niet voldoende
was geweest en ik had zo'n idee, dat ik
Semarang niet zou halen. Tot Pekalongan
maakte ik een behoorlijke tijd. In
Pekalongan stopte ik maar en liet er wat
benzine bij mikken.... enfin....
Mijn eerste narrow escape had ik even
voor Tegal, toen een troepje karbouwen,
zoals deze beesten dat met voorliefde
doen, onverwacht en doodgemoedereerd,
de weg kwam oversteken. Ik zag geen kans
mijn car nog tot staan te brengen en ben
met een tachtig kilometer gangetje tussen
deze gezellige sawahwandelaars door ge
zwaaid. Dat ik er geen eentje raakte, was
meer geluk dan wijsheid. Even na
Pekalongan het eerste oponthoud: een
lange lorrietrein met riet beladen tufte
over de weg en ik kon rustig vier minuten
wachten. 7 Kilometer voor Semarang de
De enige foto die aan de start werd gemaakt.
28
