DHOARRR
THAILAND
MALEISIË
Tours Tickets TT'T"'
Eens in de zoveel tijd gaat er ergens ter wereld, onlangs
nog in Culemborg, wel een munitiedepot, kruit- of
vuurwerkfabriek de lucht in. Meestal niet als gevolg van
sabotage, maar gewoon door een onnozele sigarettepeuk
of zo.
In het foto-archief van het IWI vonden we deze foto's van
de ontploffing van een vuurwerkfabriek te Koedoes,
midden-Java, in de jaren twintig.
58 doden en 24 zwaar verminkten die met pisangbladeren
werden afgedekt, gesjouw met een kolossale brandslang
en het plaatselijk bestuur dat bezorgd een kijkje komt
nemen tussen de smeulende puinhopen.
Kleine oorzaken met grote gevolgen...
moskee in vuur en vlam, Rennen! werd er
weer geroepen, alsof er geen eind aan
kwam. Een kleine jongen hield een kake
lende haan goed vast, terwijl een hond met
trillende poten en hangende tong achter
ons aan liep. Een oud vrouwtje werd ge
dragen door haar zoon.
De minister van defentie en alle opperbe
velhebbers van het leger raasden in militaire
jeeps voorbij, allemaal naar de plaats van
het onheil. Ook meer brandweerwagens
en ambulance auto's vlogen dezelfde
richting uit. Vanuit de verte leek het net
een héél groot vuurwerk. Wij konden
schuilen in de mess van de vrouwen politie.
De hele nacht door hoorde je die ont
ploffingen. Ik kon geen oog dicht doen. Om
mij heen sliepen kinderen. De ouderen
waakten er naast. Veel werd er niet ge
sproken. Wij kregen koffie, thee en oebi.
Tegen de ochtend werd het wat minder.
Met enkele andere mensen waagden wij
het naar ons huis te kijken. Elke keer even
bukken of liggen als er wat boven ons
hoofd loeide. Hoe dichter wij op de plaats
des onheils kwamen hoe verschrikkelijker
het aanzicht was. Och, wat een puinhoop!
Het hele erf bezaaid met mortieren, kogels,
e.d. Het hele dak ingestort. Trouwens in
de hele omgeving was alles bijna gelijk met
de grond. In huis was natuurlijk niets meer
heel. De vloer was totaal bedekt met puin
en glasscherven. Halfversuft staarde ik om
mij heen. Tot mijn schrik zag ik onder de
koelkast een kleine mortier. Ook op de
bank lag er een te "slapen". Ach, ach, wat
een troep, buiten hoorde ik mensen hard
huilen en hysterisch schreeuwen. Die
hadden ook alles verloren. De meeste
huizen waren plat of afgebrand.
Wij kregen hulp van het Rode Kruis. Er
werd ook een gaarkeuken opgericht door
vrijwilligers. Er kwamen doktoren en
verplegers. Van heinde en ver kwamen er
mensen je te hulp schieten. Ze kwamen
met voedsel, kleren, borden en glazen etc.
Bijna een maand was er geen electriciteit.
Het complex werd zwaar bewaakt door
de mariniers. Wanneer je naar huis ging
moest je je melden. Ook degasten moesten
zich melden. Voordat ik thuis was moest ik
mij helemaal wringen tussen tanks, pant
serwagens en grote trucks. Dag en nacht
was de marine in staat van paraatheid. Men
zei dat het sabotage was. Wat er ook van
gezegd werd liet mij koud. Ik ging wel
verhuizen, want de ontploffingen gingen
door. Ik was net een paar weken verhuisd
of er werd gemeld dat er weer ontploffingen
waren. Niet zo hevig als voorheen, maar
genoeg om de mensen weer in paniek te
brengen. Men kon van geluk spreken dat
de dieren van de dierentuin niet waren
losgebroken. Wel waren de meeste aqua
riums gebarsten en een paar slangen hadden de
benen genomen, of de schubben genomen.
Alle ammunitie werd van Cilandak naar
Cililitan overgebracht om het daar te
vernietigen. Was het sabotage of was het
echt door de "Djaga"? Hoe wist men dan
dat deze ramp toch uiteindelijk zou ko
men? De kranten noemden het "The Day
after Cilandak" naar de film "The Day After."
(ANVR)
boek bij
AURORA (ANVR/SGR/IATA)
Clauskindereweg 28-29
1069 Amsterdam
Tel. 020 - 619 93 77/619 93 96
Zat. telefonisch niet bereikbaar
39
