Met genegenheid en bewondering
Terwijl de grote menigte op 15 augustus in het Congresgebouw met de bevrijdingsdag ook de dierbaren die de
bevrijding niet meer meemaakten herdenken, wijden wij op deze pagina enkele woorden aan de nagedachtenis
van enkelen die kortelings heengingen. Mensen die nog heel lang in onze herinnering zullen blijven om hun
prestaties en hun warme persoonlijkheid.
Annemarie Mac Gillavry
A. Bloemhard
Marie Cunéra Wakkers
Overleden 18 juli j.l in Vught, 83 jaar
is ze geworden, Annemarie Mac
Gillavry, in heel Nederland bekend
geworden om haar aangrijpende boek
"Je kunt niet altijd huilen". Daarmee
raakte ze de duizenden vrouwen die
net als zij in de Japanse kampen had
den gezeten en geleden. Een boek vol
herkenning, eerst de mooie tijd die zij
in Indië beleefde als echtgenote van
Dumaglass Henry Donald Mac
Gillavry, later de hel van de Japanse
bezetting, waarbij ze haar man op
tragische wijze moest verliezen. Als
weduwe terug in Nederland wor
stelde ze zich door een periode vol
kommer en tekorten en kwam boven.
Ze illustreerde, schreef voor
vrouwenbladen, gaf lezingen, do
ceerde en kwam op televisie waar
door ze tot de bekende Nederlan
ders ging behoren.
Annemarie Mac Gillavry die de
Indische mensen kennen is de moe
dige, wijze, warmhartige vrouw die
zichzelf zonder klagen en te vragen er
bovenop hielp. En hoe.
Overleden op 4 augustus j.l. in
Zoetermeer.
Twee jaar geleden (april 1989)
interviewde Ralph Boekholt A.
Bloemhard (Lou voor zijn vrien
den). Daar vertelde de toen 84-
jarige over zijn twee grote lief
des: het onderwijs en de muziek.
In beide verwierf hij zich be
kendheid. Als saxofonist speelde
hij voor en na de oorlog in Indië
voor verschillende dans- en
showorkesten. Zijn laatste pres
tatie als tachtig-jarige was de
oprichting van "The Old Style
Serenaders", waarin hij met be
kende musici (ook de eerste
generatie!) het huisorkest
vormde voor de Indische vereni
ging Serukun. Als leraar Bahasa
Indonesia kon hij tot de beste in
Nederland gerekend worden.
Creatief, actief, maar ook kritisch en recht op de man af. Een Grote, kleine man aan wie
velen veel te danken hebben.
Zijn trouwe levenskameraad Jane verzorgde hem op zijn laatste moeilijke ziekbed.
Wie Lou gekend heeft zal hem nooit kunnen vergeten.
Overleden 19 juli 1991 te Jakarta.
Een frêle zustertje, 87 jaar oud, ging heen.
Zij die haar als lerares van de St. Jozef Mulo
van Ursulinen Klooster in Jakarta hebben
gekend, zal dit heengaan met weemoed
hebben vervuld. Toch ook weer met ge
lukkige herinneringen aan de onbezorgde
schooljaren waar Mère Cunéra haar meis
jes wijsheid met vreugd en deugd bij
bracht.
Mevrouw
Sundah (oud-
leerlinge)
schreef: "Kort
voor haar over
lijden reed ik
haar in de rol
stoel door het
klooster-com
plex, dat vond
ze prettig. Ze
neuriede oude
liedjes en sprak
over de meisjes
die haar tijdens
hun bezoek aan
Indonesië wel
eens kwamen
opzoeken. Niet
lang daarna
werd ze ver
moeid naar haar
kamer gebracht.
Tot de priester
die haar de laat
ste Sacramen
ten toediende
zei ze: "Je bent
een goede jon
gen". Dat waren
haar laatste woorden.
Een goed en dierbaar mensje is met Mère
Cunéra heengegaan.
Ze zal u zeker in haar hart hebben mee
genomen."
LD
Mère Cunéra
Annemarie Mac Gillavry-Verlinden
A. Bloemhard
