HET ZAL JE NOOIT LOSLATEN
18 september 1944
Het stationnetje staat er nog. Ongelooflijk,
na meer dan vijftig jaren. Muren en dak zijn
nog in een redelijke staat. Gras eromheen
kort geknipt. Binnen is het volgestapeld
met brandhout. Een oud mannetje gluurt
om een hoek. Een verlegen glimlach om de
tandeloze mond.
"Wat wil mijnheer?"
"Neen, ik moet geen kaartje hebben naar
de volgende bestemming. Misschien herin
ner je het nog wel, oud mannetje, hier
werden nooit kaarten verkocht. Neen,
hier gaf de dood gratis kaarten voor een
enkele reis naar het hiernamaals".
Stilte. Een lichte wind ritselt door de
klapperbomen. Het kakelen van kippen. In
de verte kinderstemmen. Een vredig to
neel diep in de binnenlanden van Sumatra.
"Ja, mijnheer, ik herinner me het nog heel
goed. Ik was een jonge man in de kampong
niet ver van hier. Ik hielp mijn ouders met
het bebouwen van het land. Het was een
vreselijk gezicht, al die witte mannen als
slaven aan het werk om een spoorbaan aan
te leggen. Ik had nooit in mijn leven ver
wacht zoiets te zien. Mijnheer moet hier
ook hebben gewerkt anders was u niet
naar deze plaats gekomen. Dit is nu een
maal geen toeristenbestemming. Wellicht
wil mijnheer een aandenken hebben?"
Hij verdwijnt voor een ogenblik en komt
terug met een verroeste railspijker.
Je slaat de spijker op zijn kop, oud manne
tje, dit is geen toeristenoord.
Toch een goed idee. Stel je eens voor, een
reclame:
'September 1944. Unieke vakantie- en
werkreis om broederschap en eenheid
tussen de deelnemers te kweken. Uitste
kende Japanse reisleiders. Eerst met het
cruise ship Junyo Maru naar Padang. Om
de onderlinge banden te versterken slaapt
u allen dicht op elkaar beneden-scheeps.
Vanaf het dek is er toch niets anders te zien
dan water en nog eens water. Eenmaal aan
land, reist een groep van Pakanbaru per
Desa woningen en hekjes zijn nu over de rails gebouwd.
De spoorbaan die nu naar "nergens" leidt.
trein naar het zuiden, terwijl een andere
groep met de trein van Muaro naar het
noorden reist.
Waar geen reismiddelen aanwezig zijn,
bouwt u deze zelf. Uniek in elk opzicht!
Accommodatie is in grote ruime slaapza
len. Luchtig en gezellig zo allen bij elkaar.
Een kampvuurtje van geurig hout, houdt
de muskieten weg.
U leeft en werkt in het oerwoud - er zijn
dus geen privé badkamers en toiletten.
Maar is het niet fotografisch een fantas
tisch beeld: zo met zijn allen poepen boven
een smalle sloot in de grond? En dan baden
in het riviertje!
De maaltijden zijn uitstekend verzorgd.
De Japanse reisleiders eten zelf geen vlees
en u krijgt dus rijst met groentesoep. En de
vis kunt u zelfvangen. Als er geen vis is kunt
u uw jachtinstincten botvieren met het
zoeken naar wild, zoals slangen en ander
gedierte.
Als u ziek wordt? Daar denken wij niet aan.
U mag niet ziek worden - dat bederft het
plezier van de anderen.
Zo, s.v.p. aanmelden voor 14 september
1944 - wij kunnen alleen een bepaald aantal
liefhebbers tevreden stellen'.
Als ik me dat zo bedenk begin ik luid te
lachen.... en lachen. Het oude mannetje
doet mee. Mijn lachen wordt een hijgend
8
