DUIDELIJKHEID GEWENST
en er was méér dan oorlog
BRIEVEN
Ik wil het hier niet hebben over de zin
of onzin van zo'n manifestatie. Ook
niet over de vraag of je nu "trots" moet
zijn of juist door de grond moet zakken
wanneer mensen met kruisen het
verkeer ophouden. Ook wil ik het niet
hebben over de vraag of de manifesta
tie op zich niet net even té was na het
brede overleg met de minister-presi
dent twee dagen eerder. Ik wil het wel
even hebben over het feit dat Nines
blijkbaar over lijken wil gaan om publi
citeit en aandacht te krijgen voor haar
ICC-project. Eerst met een vroom
gezicht met kruisen lopen om daarna
meteen parlementariërs, pers en publiek
een brochure van het ICC in de handen te
duwen. Schaamteloos en ver beneden peil
Sjouwen met doden door Den Haag.
is deze vorm van propaganda! Het streven
naar een Indisch Cultureel Centrum (en
naar een Indisch Documentatie Centrum
r
en naar een Indisch Mu
seum) mag nooit gekop
peld worden aan de her
denking van oorlogs
slachtoffers! Het oprich
ten van Indische centra
heeft geen donder te ma
ken met oorlog en oorlog
sleed. De nazaten en sympathisanten moe
ten dat goed in hun op publiciteit ge
fixeerde oren knopen. En wanneer de rest
van de Indische gemeenschap niet eens
een keertje wat zegt, zullen we nog mee
maken dat Nines op de Erevelden in In
donesië reclameborden laat aanbrengen
als in een stadion. Laat onze doden rusten
en sjouw niet met hen door Den Haag ten
behoeve van een glaasje tjendol aan het Spui!
"De kous is nog niet af' zeggen Marjoke Verschoor (KJBB) en Eric Schenkhuizen
(Nines) aan een volksvertegenwoordiger.
Ook redactie Moesson heeft na
tuurlijk (boze) brieven ontvangen
van lezers die reageerden op de
recente gebeurtenissen. Dat deze
brieven niet in dit nummer zijn
opgenomen, is beslist niet omdat
de redactie die onbelangrijk vond,
integendeel, maar omdat ze op
hetzelfde neer kwamen: boosheid
om wat bij het Catshuis was ge
beurd, woede over de uitlatingen
van de minister-president. Die
gevoelens en emoties zijn inmid
dels breed in de Nederlandse pers
uitgemeten en besproken met de
premier. Het zou dan ook weinig
zin hebben om de boosheid hier
nog eens over te doen.
"Zeg het maar: wat hebben jullie allemaal
op je hart. Wat zijn de grieven, wat zijn de
wensen, de eisen, de vragen?"
Wanneer wie dan ook dit aan de Indische
gemeenschap zou vragen, dan zou dat een
heel logische vraag zijn. Een vraag waarop
dan ook een serieus antwoord gegeven
moet worden. Dan zou onder meer dit
gezegd kunnen worden:
- we willen erkenning
- we willen een schuldbekentenis van Japan
- we willen een uitkering
- we willen dat uitkeringen vlugger uitbe
taald worden
- we willen een Indisch Museum
- we willen een Indisch Documentatie
Centrum
- we willen een Indisch Cultureel Centrum
- we willen eerlijke geschiedschrijving
- we willen Indische bejaardenhuizen
- we willen verblijfsmogelijkheden in Indo
nesië hebben
- we willen dat Indische mensen in Indo
nesië worden gesteund
- we willen niet gediscrimineerd worden
- we willen
Als er door de Indische organisaties nu
eens een lijst werd samengesteld, zoiets als
boven en dan met redenen omkleed. Dan
weet iedereen, wijzelf, de overheid, de
pers waar we het over hebben. Dan kan er
doelgericht gepraat en gewerkt worden.
Samen! Wat er tot en met vandaag nog
steeds gebeurt, is dat er telkens "nieuwe"
wensen en eisen op tafel komen die korte
tijd de aandacht trekken en daarna met de
al liggende onderwerpen weer onder tafel
verdwijnen. Wat er tot en met vandaag
ook gebeurt, is dat alleen onderwerpen
met betrekking tot de oorlog centraal
worden gesteld, ledereen windt zich op
over Lubbers, Kaifu en 20.000 dollar, maar
de meesten zwijgen als het graf als het over
"gewone" (burger)zaken gaat, zoals de
dreigende sluiting van Indische bejaar
denhuizen, het verval van Europese kerk
hoven in Indonesië, dat we in rijks-
geschiedschrijving fascisten worden ge
noemd enz. Voor de duizendste maal wil ik
schrijven dat Indie méér was dan oorlog.
Vóór de Jap was er ook een leven. Daarna
óók. In de afgelopen decennia is er niet
alleen gehuild, er is ook vreselijk veel
gelachen, enorm veel gedaan! De Indische
gemeenschap zal pas een stap verder ko
men wanneer wij ophouden om onszelf
synoniem te maken met oorlogsleed en
uitkeringen!
Nooit zal de oorlog vergeten worden en
er zullen terzake nog zaken geregeld
moeten worden, maar er is méér dat deel
uitmaakt van ons Indische leven. O
13
