Een weekend op
BATU BANTAR, BANTEN
Wanneer je reeds op alle recreatieplaatsen bent geweest zoals Puncak, Cibodas, Cipanas, Taman Safari, e.d.,
verlang je toch ivel eens naar wat anders. Ja, maar wat?!
Mijn collegaatje, Siti, nodigde mij op een keer uit om met haar mee te gaan naar baar ouders in Batu Bantar,
Banten. Bij voorbaat zei Siti dat haar ouders er erg primitief en ouderwets leven. Dus mocht ik besluiten mee te
gaan, ik mij moest behelpen met wat er was.
door Elaine
sen zwom
"Dit is mijn neef', wijzend op een jonge
man, "Hij rijdt rustig". Ik zuchtte on
hoorbaar. Ja, het zal wel moeten, ander
vervoer was er niet. "Hati-hati, ya!"
waarschuwde ik alsnog, terwijl ik achter
op de motor kroop. "Straks ben jij reeds
op de plaats van bestemming en ik hang
ergens aan een struik langs de weg". De
jongeman grinnikte en knikte.
In dit gebied was het moderne ver te
zoeken. Je zag geen luxe bungalows of
huizen. Langs de weg stonden heel een
voudige huisjes. Sommige van hout met
gevlochten bamboewanden. Weer ande
ren van hout op paaltjes. Verder zag je
sawahs en ladangs afgewisseld door
open velden begroeid met klapper
bomen, wilde ananas, singkongplanten,
bamboebosjes en andere gewassen,
waarvan ik de namen niet wist. De mo
tor odjek reed een vrij groot erf op om
voor het huis stil te staan. Ik verbeeldde
mij in de vooroorlogse tijd te zijn be
land. Alles was zo primitief en ouder
wets, dat hield je niet voor mogelijk,
vergeleken met Jakarta en andere grote
steden.
De ouders van Siti kwamen ons begroe
ten en leidden ons het huis binnen. Voor
één ogenblik had ik mijn tong verloren
en kon die met moeite weer in beweging
brengen. Het huis
Met een bus vertrokken wij vanuit
Grogol richting Banten naar Batu Bantar.
Zaterdag was het meestal vrij druk. De
meesten gingen de stad uit, van alles met
zich meenemend in tassen, manden, e.d.
Toen ik wou zitten, trapte ik per onge
luk op de poten van vastgebonden kip
pen, die onder de bank lagen. Kippen
kwaad kakelend natuurlijk en ik lam ge
schrokken op de bank neerploffend. Siti
lachte hardop. Mijn hemel, wat een
zooitje! Dat alles moest nu in deze bus,
een volksbus. Schuin achter mij had een
jongen een klein geitje op schoot in een
mand van gevlochten klapperbladeren.
Zo juist zag ik een man instappen met
een perkoetoet in een kooi. Ook dat
nog, dacht ik. Siti zag mijn benauwd ge
zicht. "Er gaan geen betere bussen die
richting uit", lachte ze verontschuldi
gend. Ik knikte slechts en zweeg maar
wijselijk. Tenslotte had ik haar uitnodi
ging aangenomen om een weekend naar
haar ouders te gaan met alle consequen
ties van dien.
De rit duurde drie en een half uur en
dan waren wij nog niet op de plaats van
bestemming, want de bus stopte aan de
grote weg. Wij moesten met een odjek
(motorfiets) verder, ongeveer twee kilo
meter langs een smalle weg. Ik was niet
gewend bij een vreemde achter op de
motor te zitten. Siti stelde
mij gerust en zei:
leek op een landhuis omgeven door een
enorm erf begroeid met vruchtbomen,
planten en struiken. In de achtertuin be
vond zich een grote vijver waar
goerami's en grote goudvissen werden
gekweekt. Verderop stonden de hokken
van allerlei soorten dieren: kippen, gan
zen, kalkoenen, geiten, konijnen, koeien,
karbouwen en.... teveel om op te noe
men.
Links, rechts en achter grensde het huis
aan sawahs met de bergen op de achter
grond. Een pracht gezicht was het. Ik
moest vaker naar zulke plaatsen gaan,
dacht ik.
Dit huis had vijf grote kamers waarvan ik
de voorkamer kreeg. Behoedzaam
maakte ik de deur open, toch wel
nieuwsgierig hoe het er van binnen uit
zou zien. Een ijzeren bed uit grootmoe
ders tijd domineerde de kamer. De kap
tafel met bijbehorende stoel dateerde
zeker ook uit diezelfde tijd, eveneens de
klerenkast. Aan de muur hing een rottan
mattenklopper. Alles was goed onder
houden en brandschoon. Ondanks de
eenvoud was het een gezellig huis. Neen,
dat tref je niet meer in Jakarta.
Ik wou mij eerst wat gaan opfrissen en
begaf mij naar de badkamer, me intussen
afvragend hoe die er uit zou zien. In een
vrij grote mandibak stroomde het water,
van de put gepompt, in een dikke straal
naar binnen. Een paar goudvis-
