DE VERGETEN EREVELDEN
IN THAILAND EN BURMA
Memories
Een gedenkteken te Kanchanaburi
INTERIM RAPPORT
Wij komen terug op ons artikel in MOESSON van 15 november 1991 en
berichten de lezers hiermede omtrent de ontwikkelingen/vorderingen tot op
heden betreffende een Nederlands gedenkteken te Kanchanaburi ter ere
van de circa 3.100 omgekomen KNIL-militairen van de Burma spoorweg
gedurende 1942-1945Daarbij willen wij in de eerste plaats onze dank en
erkentelijkheid betuigen aan ongeveer 35 nabestaanden en belangstellen
den, die een bedrag van totaal f2.750,- gestort hebben op ABN-AMRO
rekening 51.82.73.245 te Den Haag t.n.v. het "Comité Gedenkplaten
Kanchanaburi en Chungkai", G.P.O. box 2415, Bangkok, Thailand.
Na besprekingen in Holland met autori
teiten en vier veteranen-organisaties en
betrokkenen werden de documenten
daarbij verzameld doorgenomen door
het Comité eind september 1991 en
vervolgens aan de nieuwe Nederlandse
ambassadeur Mr. G.A.M. Wehry voorge
legd, waarbij een schrijven aan de Com
monwealth War Graves Commission in
Engeland om formele toestemming voor
de plaatsing van een gedenkteken werd
besproken, gebaseerd op verdragen en
nota's van 1954 en 1959. Op dit schrij
ven van I I november 1991 werd door
de Directeur Generaal van de Common
wealth War Graves Commission nega
tief gereageerd. In totaal vier maal heb
ben wij deze organisatie met allerlei aan
nemelijke argumenten aangeschreven.
Het enige positieve, als wij dit zo mogen
noemen, is dat er nu ook een Neder
landse tekst in een "Historical Notice"
opgenomen zal worden, waar eerder
nog diverse onjuistheden in stonden en
daarop gewezen was.
Wij gaan echter niet accoord met de
stellingname van de Engelsen, die alles
op hun naam hebben laten schrijven in
1954 en de Nederlanders er volkomen
buiten hebben gelaten in hun dealings
met de Thaise autoriteiten. Per slot gaat
het hier om een heel leger, het KNIL, en
niet om wapenschildjes van onderdelen
o.i.d., maar de Nederlanders worden
nergens in genoemd!!!
Wij besloten een advies college van pro
minente personen in Holland aan te zoe
ken om e.e.a. aan hoge autoriteiten voor
te leggen voor directe of indirecte druk
op de C.W.G.C. De hele zaak, waar wij
sinds juli 1990 aan gewerkt hebben,gaat
nu via het Hoofdbestuur van de Bond
van Wapenbroeders naar het Veteranen
Platform voor een besluit op hoog ni
veau, zo hopen wij.
Een probleem is nog, dat toen het KNIL
in 1950 opgeheven werd en de "na
sleep" naar het Dept. van Binnenlandse
Zaken overgeheveld werd, men ook
maar vergeten heeft, dat er ook nog een
juridische overeenkomst met de Thaise
Regering gesloten zou moeten worden
met betrekking tot de aanwezigheid van
1.896 Nederlandse graven te
Kanchanaburi en 3 13 te Chungkai, om
over de 621 graven in Burma maar hele
maal niet te spreken. We liggen er wel,
maar we zijn er niet bij.
Wij gaan dus rustig verder en zullen
zonodig de zaak voor het parlement
brengen. De ABN-AMRO rekening nr
51.82.73.245 te Den Haag blijft open tot
wij ons doel t.w. een passend monument
voor onze omgekomen KNIL/KM militai
ren te Kanchanaburi bereikt hebben. Wij
zullen U nader blijven informeren.
COMITÉ GEDENKPLATEN
KANCHANABURI EN CHUNGKAI
G.P.O. Box 2415, Bangkok 10501Thai
land
H.J. TEN HOOPE veteraan BvW
Voorzitter
Als jong soldaat kwam ik geregeld in het militair tehuis van
het Leger des Heils in Bandoeng. Het was gelegen op een
hoek, ik meen van de Riouwstraat.
De sfeer was er goed en de "officieren" waren heel aardig
voor ons. Je kon er boeken en bladen lezen, spelletjes
doen, naar de radio luisteren, een kopje thee drinken of ge
woon een ernstig woord met de huisvader wisselen. Er was
ook een piano en ik herinner me nog zo goed hoe een der
jongere officieren er af en toe op speelde. Ik ging dan
steeds dicht bij hem zitten om te luisteren. Hoe graag had
ik ook leren spelen, maar ik had er nooit de gelegenheid
voor. De heilsofficier hoorde mij aan en sloeg een album
open en daarin zocht hij een "makkelijk" liedje. Dat was het
liedje "Memories"; hij speelde het mij voor en legde mij no
ten en accoorden uit. Maar 't heeft toen helaas weinig ge
holpen.
Jaren later, in Japan, zaten we op de scheepswerf in Harima
en daar mochten we, op een vrije dag, naar de grammofoon
luisteren. Het was het enige instrument en er waren maar
heel weinig platen, één daarvan was, ja U weet het al, het
liedje "Memories". Ik hoorde het heel vaak en de woorden
leerde ik uit het hoofd.
Nog veel later, ik was al gepensioneerd, begon ik op eigen
houtje wat te spelen op een keyboard. Een vriend leende
mij een keer zijn muziekboek, getiteld "1001 songs" en
daarin trof ik, tot mijn plezier, weer het bekende liedje. Nu
kan ik het, lang niet volmaakt, toch zelf spelen.
Hoe eigenaardig kunnen we, in de loop van ons leven, met
iets in aanraking komen. Ik laat hier nog even de woorden
volgen:
"Memories, memories, dreams of love so true
Over the sea of memories, I'm drifting back to you
Childhood days, wildwood days, among the birds and bees
You left me alone, but still you're my own
In my beautiful memories!"
D.A.V.
43
