O
Nieuwe gezichten
Didi
konden kennismaken betekenen een
officiële Nederlandse erkenning en
waardering voor Tjalie Robinson en
Vincent Mahieu, zoals men hem in li
teraire kringen het best kende.
Initiatieven tot deze "Tjalie Robin-
son-dag" kwamen van de Gelderse
Culturele Raad en het Literair Café
in Nijmegen. Ria Roerdink en Huub
Jansen die het materiaal en de infor
matie verzamelden voor deze be
zienswaardige expositie komt een
woord van lof toe.
Een gedenkwaardige dag die, mede
door de presentatie van Tjalie's
nieuwste boek, "Didi in Holland",
prachtig aansloot op de Indische
Boekenweek.
Ik ben er nog niet uit. Ik zit met een behoor
lijk aantal vraagtekens. Maar dat geeft niet
want dan houd je wat om over na te denken.
Ik heb het over het net verschenen boek
"Didi in Holland", gebundelde columns van
Tjalie Robinson in een Nederlandse krant. Te
zijner tijd hoop ik op dit bijzondere boek
(verkrijgbaar bij Moesson, prijs 19,50) terug
te komen. Voor nu wil ik alleen deze regel uit
het boek stelen blz. 28):
"Je had erkenning (zo niet respectering) voor
je bruine kleur moeten vragen. Je had die
moeten EISEN."
En dat is waar, nog steeds: Indo moet nog
steeds respect eisen, want respect voor zijn
denken en voelen krijgt hij niet. Dat merkt
Indo elke keer als hij zijn mond open doet om
zijn mening te geven of om te vertellen wat hem beweegt. En dat openen van de
mond kan gebeuren in een vergadering, in een relatie, in een boek of waar ook.
Men is nog niet gewend dat Indo zijn mond open doet. Maar men zal eraan wen
nen. Meer nog: men zal luisteren en men zal respect tonen voor de mening van
Indo. Omdat Indo respect eist. RB.
milrerx.
CdiStopoliE
PAfensnooJ>
Madeleine
Mag ik u voorstellen aan Madeleine Gabeler (34) en Liesbeth
Steur (42), nieuwe medewerksters van Moesson. Meer nog:
mag ik uw vertrouwen voor deze twee Indische meisjes die
vanaf I maart jl. dagelijks meewerken aan het samenstellen van
Moesson, het behandelen van post, het beantwoorden van de
telefoon, het staan in de winkel en nog een aantal zaken die
verricht moeten worden om Moesson in stand te houden.
Met de komst van Madeleine en Liesbeth (en met de eerdere
terugkomst van Vivian (38) is de gemiddelde leeftijd van de
Moessonmedewerkers behoorlijk verlaagd en het belangrijke
daarvan is, dat Moesson een kern heeft die nog lang kan func
tioneren. De continuiteit is zogezegd gewaarborgd. Of Moes
son ook financieel het hoofd boven water kan houden, is iets
anders: daarvoor blijft nodig dat voldoende mensen de moeite
willen nemen om een abonnement te nemen. Niettemin, de
zerzijds blijft gewerkt worden aan het voortbestaan.
Overigens komen er niet alleen nieuwe mensen, er gaan ook
oude bekenden weg. Mark Boon heeft het bedrijf verlaten en
hoewel hij altijd beschikbaar blijft om een helpende hand te
bieden, is het hier toch de plaats om hem Dank te zeggen voor
het vele, en het was veel, dat hij voor Moesson heeft gedaan.
En tot slot: het hele gebeuren bij Moesson is een kwestie van
werken. Arbeid die wordt verricht door mensen die in dienst
zijn bij Tjalie Robinson B.V. Het zijn dus geen kabouters die
gratis en voor niets 's nachts alles in elkaar zetten. Ik zeg dit
een beetje snibbig omdat door sommigen nog altijd gedacht
wordt dat Moesson zo maar iets is dat door een paar mensen
zo maar even voor de lol wordt gedaan. Dat laatste is tot op
zekere hoogte zeker waar, maar het is wel verdraaide serieus
en hard werken. En niemand die er rijk van wordt. Dat is de
bedoeling ook niet, wie bij Moesson komt werken weet wat
die begint. Maar de tijd moet voorbij zijn dat luchtigjes over
Moesson wordt gesproken als iets dat er altijd was, dat er al
tijd zal zijn, dat niets kost en waar je niets voor hoeft te doen.
Abonnementen mensen, Moesson heeft abonnees nodig. Men
sen die Moesson willen lezen èn voor Moesson willen betalen.
Te weinig abonnees, te weinig geld, einde Moesson. Nieuwe
gezichten of geen nieuwe gezichten.
RALPH BOEKHOLT
Liesbeth
