WAISAK,
een Buddhistisch Feest van stilte en plechtigheid
hout wordt per lorrie vervoerd, de rest
gaat per vrachtauto. Vanzelfsprekend is
lorrie-transport goedkoper dan vracht
auto-vervoer, het scheelt 2.000 tot
4.000 rupiah per kubieke meter, groot
voordeel van lorrie-transport is het feit
dat de railbanen er reeds liggen van voor
de oorlog. Bovendien is vervoer per
lorrie door de bossen gemakkelijker dan
met vrachtauto's, die de wegen kunnen
vernielen, redenen te over om lorrie
transport te verkiezen - zo zegt het
hoofd van het Boswezen, Ir. Marsanto.
Er lopen drie railbanen: aan de weste
lijke zijde loopt er een tot Bubulan; de
middenste baan bereikt Ganghek en het
oostelijke spoor loopt tot Sugihwaras.
De gemiddelde afstanden variëren tus
sen 35 en 50 kilometer. Hierop rijden 70
lorries en I I locomotieven. Een loco
motief trekt 4 tot 6 lorries en enkele in
spectie-wagens. Naast de ongeveer 450
man die lorries duwen zijn er nog koelie
blandong - deze groep doet het zaag-
werk. Het Boswezen heeft een behoor
lijk aantal arbeiders, het Boswezen kan
best modern materiaal kopen, doch daar
zovele zielen afhankelijk zijn van het
werk in de djatibossen, blijft men bij de
ouderwetse manier van werken.
Hoewel de koelie-dorong relatief meer
verdient dan sawah-bewerkers, is hier
toch een maar bij - hun werk is namelijk
niet helemaal zonder risico, een enkeling
schiet er soms het leven bij in. Niet lang
geleden onderging een koelie dorong ge
naamd Sarkawi dit droevige lot. Deze in
gezetene van Desa Bareng, district
Sugihwaras vond zijn einde bij de brug
Bareng terwijl enkele andere werkers
gewond werden. Hoewel de lorrie-brug-
gen soms 25 meter lang zijn, hebben ze
geen beschermende hekken opzij. Als
bijvoorbeeld de rem niet functioneert
kan de zware lorrie met vracht en be
manning in volle vaart naar beneden tui
melen. Alle balken en werkers worden
dan als confetti rondgestrooid. Als men
pech heeft en onder de neerstortende
balken terecht komt, is dat zeker fataal;
dit ongeluk overkwam Sarkawi. Het on
geluk van Sarkawi werd veroorzaakt
door een losse rail-verbinding, vermoe
delijk weggehaald door onverantwoor
delijke vandalen. De lorrie raakte uit de
rails bij de losse verbinding en het
zwaarbeladen gevaarte donderde naar
beneden; pechvogel Sarkawi viel onder
al die neerstortende balken. Toch wor
den de railbanen geregeld gecontroleerd
en eens per jaar gerepareerd. Als
onverlaten een railverbinding (lasplaat)
stelen dan gebeuren er ongelukken. On
danks het feit dat lorriemannen koelie-
borong (losse kracht) zijn, ontvangt het
gezin toch smartegeld. De weduwe
Sarkawi ontving 2,6 miljoen rupiah, inclu
sief begrafeniskosten en onderstand
voor vrouw en kinderen.
Dra. Sumiyati, hoofd van het Arbeids-
kantoor te Bodjonegoro vertelt dat de
koelies dorong van het Boswezen te
Bodjonegoro en Padangan nog niet zijn
ingeschreven bij het assurantie-wezen.
Deze situatie is onveranderd, ondanks
de wet die voorschrijft dat alle bedrijven
die minstens 25 werkers hebben of op
zijn minst een miljoen rupiah per dag aan
loon uitbetalen - zich ter registratie op
geven bij het assurantie-kantoor. Zij
hoopt dat het Boswezen deze regel zal
volgen.
Zo zien we dat ondanks de eigentijdse
hoge technologie, er in de ontwikke
lingslanden zoals Indonesië, nog steeds
bedrijven bestaan, die drijven op man
kracht met het bijbehorende wel en
wee. Ook hebben we gezien dat het ge
zegde "Arbeid adelt" nog steeds waarheid
bevat.
OEI TAT IE
Tegal, Indonesië
Herleving van het Buddhisme
in Indonesië
De laatste jaren maakt het Buddhisme in
Indonesië een opvallende herleving
door, hetgeen onder meer tot uiting
komt bij de jaarlijkse viering van de Suci
Waisak (dit jaar de 2536ste), de dag van
de verlichting van Buddha, die bij de
Borobudur met een aantal feestelijke
plechtigheden herdacht wordt.
De Borobudur en andere Buddhistische
heiligdommen in Midden-Java verrezen
in de periode van de Buddhistische Sjaï-
lendra dynastie (750-850), welk tijdperk
de bloeitijd van deze religie op Java was.
Twee dagen voor de plechtigheid zege
nen monniken gewijd water in de Men-
dut, waar zij gebeden zeggen bij het
grote Buddha beeld dat daar in een ka
pel staat. Een onderdeel van de viering
van Waisak is het overbrengen naar de
Borobudur van natuurlijk vuur uit de op
200 kilometer afstand gelegen desa
Mrapen in Grobogan. Bij het begin van
de ceremonie lopen alle deelnemers
blootsvoets van de Mendut naar de
Borobudur, langs de Candi Pawon. De
route van deze processie, waarin ook
bloemen worden meegedragen, is vier
kilometer lang. Tijdens de processie be
waren de deelnemers het stilzwijgen,
teneinde in een stemming van gemoeds
rust te komen. Overigens is deze pro
cessie een vrolijk gebeuren, waarbij
muziekcorpsen meelopen en groepen
Een monnik bidt voor een stapel stenen
die van nature brandt. De eeuwige vlam
men komenvan Mrapen, Grobogan, dat
ongeveer 200 km van de Borobudur ver
wijderd ligt.
artisten hun grappen ten beste geven.
Ook twee opgetuigde olifanten trekken
in de stoet mee.
De jaarlijkse viering van de Waisak, die
in mei plaatsvindt, trekt veel toeristen
uit Europa en Taiwan, die de plechtighe
den geheel willen meemaken. Het hoog
tepunt van de viering, die in 1990 werd
bijgewoond door meer dan tienduizend
Buddhisten uit alle delen van Indonesië,
vindt zoals gezegd, plaats bij de Boro
budur en duurt anderhalf uur. De
Buddhisten in Indonesië zijn in twee
groepen verdeeld: de Sangha The-
ravada en de Sangha Agung, welke
laatste groep weer in drie secten is
verdeeld, Mahayana, Tantrayana en
Sangha Wanita.
De kleurrijke gewaden, het gerinkel
van bellen en het slaan op houten
blokken gedurende het uitvoeren van
de rituelen brengen zowel actieve
deelnemers als toeschouwers in ver
rukking. Bij de ceremoniën, waarbij
ook kaarsen worden gebrand, bedie
nen de monniken zich van drie talen,
Kawi (oud-Javaans), Sanskrit en Man
darijn. Na afloop worden de aanwezi
gen door een Bikhu (monnik) be
sprenkeld met gewijd water.
(Uit: The Jakarta Post, 13 feb. 1992,
vert. Ch. M.)
22