WAISAK, een Buddhistisch Feest van stilte en plechtigheid hout wordt per lorrie vervoerd, de rest gaat per vrachtauto. Vanzelfsprekend is lorrie-transport goedkoper dan vracht auto-vervoer, het scheelt 2.000 tot 4.000 rupiah per kubieke meter, groot voordeel van lorrie-transport is het feit dat de railbanen er reeds liggen van voor de oorlog. Bovendien is vervoer per lorrie door de bossen gemakkelijker dan met vrachtauto's, die de wegen kunnen vernielen, redenen te over om lorrie transport te verkiezen - zo zegt het hoofd van het Boswezen, Ir. Marsanto. Er lopen drie railbanen: aan de weste lijke zijde loopt er een tot Bubulan; de middenste baan bereikt Ganghek en het oostelijke spoor loopt tot Sugihwaras. De gemiddelde afstanden variëren tus sen 35 en 50 kilometer. Hierop rijden 70 lorries en I I locomotieven. Een loco motief trekt 4 tot 6 lorries en enkele in spectie-wagens. Naast de ongeveer 450 man die lorries duwen zijn er nog koelie blandong - deze groep doet het zaag- werk. Het Boswezen heeft een behoor lijk aantal arbeiders, het Boswezen kan best modern materiaal kopen, doch daar zovele zielen afhankelijk zijn van het werk in de djatibossen, blijft men bij de ouderwetse manier van werken. Hoewel de koelie-dorong relatief meer verdient dan sawah-bewerkers, is hier toch een maar bij - hun werk is namelijk niet helemaal zonder risico, een enkeling schiet er soms het leven bij in. Niet lang geleden onderging een koelie dorong ge naamd Sarkawi dit droevige lot. Deze in gezetene van Desa Bareng, district Sugihwaras vond zijn einde bij de brug Bareng terwijl enkele andere werkers gewond werden. Hoewel de lorrie-brug- gen soms 25 meter lang zijn, hebben ze geen beschermende hekken opzij. Als bijvoorbeeld de rem niet functioneert kan de zware lorrie met vracht en be manning in volle vaart naar beneden tui melen. Alle balken en werkers worden dan als confetti rondgestrooid. Als men pech heeft en onder de neerstortende balken terecht komt, is dat zeker fataal; dit ongeluk overkwam Sarkawi. Het on geluk van Sarkawi werd veroorzaakt door een losse rail-verbinding, vermoe delijk weggehaald door onverantwoor delijke vandalen. De lorrie raakte uit de rails bij de losse verbinding en het zwaarbeladen gevaarte donderde naar beneden; pechvogel Sarkawi viel onder al die neerstortende balken. Toch wor den de railbanen geregeld gecontroleerd en eens per jaar gerepareerd. Als onverlaten een railverbinding (lasplaat) stelen dan gebeuren er ongelukken. On danks het feit dat lorriemannen koelie- borong (losse kracht) zijn, ontvangt het gezin toch smartegeld. De weduwe Sarkawi ontving 2,6 miljoen rupiah, inclu sief begrafeniskosten en onderstand voor vrouw en kinderen. Dra. Sumiyati, hoofd van het Arbeids- kantoor te Bodjonegoro vertelt dat de koelies dorong van het Boswezen te Bodjonegoro en Padangan nog niet zijn ingeschreven bij het assurantie-wezen. Deze situatie is onveranderd, ondanks de wet die voorschrijft dat alle bedrijven die minstens 25 werkers hebben of op zijn minst een miljoen rupiah per dag aan loon uitbetalen - zich ter registratie op geven bij het assurantie-kantoor. Zij hoopt dat het Boswezen deze regel zal volgen. Zo zien we dat ondanks de eigentijdse hoge technologie, er in de ontwikke lingslanden zoals Indonesië, nog steeds bedrijven bestaan, die drijven op man kracht met het bijbehorende wel en wee. Ook hebben we gezien dat het ge zegde "Arbeid adelt" nog steeds waarheid bevat. OEI TAT IE Tegal, Indonesië Herleving van het Buddhisme in Indonesië De laatste jaren maakt het Buddhisme in Indonesië een opvallende herleving door, hetgeen onder meer tot uiting komt bij de jaarlijkse viering van de Suci Waisak (dit jaar de 2536ste), de dag van de verlichting van Buddha, die bij de Borobudur met een aantal feestelijke plechtigheden herdacht wordt. De Borobudur en andere Buddhistische heiligdommen in Midden-Java verrezen in de periode van de Buddhistische Sjaï- lendra dynastie (750-850), welk tijdperk de bloeitijd van deze religie op Java was. Twee dagen voor de plechtigheid zege nen monniken gewijd water in de Men- dut, waar zij gebeden zeggen bij het grote Buddha beeld dat daar in een ka pel staat. Een onderdeel van de viering van Waisak is het overbrengen naar de Borobudur van natuurlijk vuur uit de op 200 kilometer afstand gelegen desa Mrapen in Grobogan. Bij het begin van de ceremonie lopen alle deelnemers blootsvoets van de Mendut naar de Borobudur, langs de Candi Pawon. De route van deze processie, waarin ook bloemen worden meegedragen, is vier kilometer lang. Tijdens de processie be waren de deelnemers het stilzwijgen, teneinde in een stemming van gemoeds rust te komen. Overigens is deze pro cessie een vrolijk gebeuren, waarbij muziekcorpsen meelopen en groepen Een monnik bidt voor een stapel stenen die van nature brandt. De eeuwige vlam men komenvan Mrapen, Grobogan, dat ongeveer 200 km van de Borobudur ver wijderd ligt. artisten hun grappen ten beste geven. Ook twee opgetuigde olifanten trekken in de stoet mee. De jaarlijkse viering van de Waisak, die in mei plaatsvindt, trekt veel toeristen uit Europa en Taiwan, die de plechtighe den geheel willen meemaken. Het hoog tepunt van de viering, die in 1990 werd bijgewoond door meer dan tienduizend Buddhisten uit alle delen van Indonesië, vindt zoals gezegd, plaats bij de Boro budur en duurt anderhalf uur. De Buddhisten in Indonesië zijn in twee groepen verdeeld: de Sangha The- ravada en de Sangha Agung, welke laatste groep weer in drie secten is verdeeld, Mahayana, Tantrayana en Sangha Wanita. De kleurrijke gewaden, het gerinkel van bellen en het slaan op houten blokken gedurende het uitvoeren van de rituelen brengen zowel actieve deelnemers als toeschouwers in ver rukking. Bij de ceremoniën, waarbij ook kaarsen worden gebrand, bedie nen de monniken zich van drie talen, Kawi (oud-Javaans), Sanskrit en Man darijn. Na afloop worden de aanwezi gen door een Bikhu (monnik) be sprenkeld met gewijd water. (Uit: The Jakarta Post, 13 feb. 1992, vert. Ch. M.) 22

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 22