INDONESISCH* NIEUWS Kartini's tafel Onder de brug M 5f de vrouw hielp met omkleden. 'Dat jok je', dacht ik. 'Je denkt alleen maar aan de lakens en de matras van het verlosbed waar de lucht in kan blijven hangen'. Met de hulp van een andere leerling had ik mij in mijn rubber schort gehesen en liet mij de steriele handschoenen aantrek ken. Zo ook de co-assistent. De beval ling verliep probleemloos en een kleine twee uur later waren de mensen ouders van een dikke, rode en krijsende jongen. Het was hun tweede kind. Na elke goed verlopen bevalling was het de gewoonte om de jonge moeder en vader en het personeel van de verloskamer beschuit met muisjes aan te bieden. Ditmaal geen beschuit met muisjes. Vriendelijk maar heel beslist werd het geweigerd. Vanon der het verlosbed kwam de grote tas te voorschijn. Daaruit kwamen een aantal witte bordjes en een groot in bruin pa pier gewikkeld pakket. Zij trakteerden op lemper en koeweh mangkok. In die tijd door Hollandse ogen zelden of nim mer aanschouwd. 'Kan ik dat zomaar eten dokter?', vroeg de heilige zuster wat onzeker. 'Wanneer u het papier eraf hebt, dan wel', zei ik. 'Doe het maar niet', liet ik er direct op volgen. 'Je weet nooit wat je er van krij gen kunt', waarop zuster Franfoise na tuurlijk prompt in de lemper hapte. Daar werd dan, toch maar, in het klein iets groots verricht. Mij is het dus helaas nooit gelukt de be schuit met muisjes traditie te veranderen in één van koeweh mangkok en lemper. Dat zal nooit lukken zonder toverij, denk ik. Niks toverij was het, dat toen ik bijna één jaar later het ziekenhuis verliet, een ieder op de verlosafdeling wist wat gadoh-gadoh, lemper en ondeh-ondeh was. Es pasrah met stroop soesoeh of zoete ijsthee of dito ijskoffie kregen wij in de weekend-diensten als bekend was dat ik dienst had. Het was beulswerk, dat wel, om de heilige mensjes uit de keuken daartoe over te halen. Those were the days my friend. Wat in een twintigtal jaren na de oorlog van 1940-1945 werd gepresteerd daar kon de opgroeiende generatie nog een kwart eeuw op teren en toen was het bijna op. Hun kinderen en kleinkinderen zullen (weer) pootaan moeten spelen, maar gelukkig is er veel ten goede veran derd. Een ieder kan worden en preste ren wat hij of zij wil, de mogelijkheden zijn er. Mirakels worden er niet meer verwacht. Of zal iedere generatie zijn ei gen wonder(en) moeten verrichten? Kei hard kunnen en mogen werken was een Godsgeschenk. Het was hoe dan ook goed zo. verzameld door E. Sundah. Deze oude tafel met ernaast een kast is al meer dan honderd jaar oud. De meu bels, in Europese stijl, waren eens privé- bezit van Raden Ajeng Kartini. Toen zij in het huwelijk trad met R.M.A.A. Djojodiningrat, schonk zij haar bezittin gen aan de bestuursambtenaren van de Kadipaten Jepara. Mantri Soemodimedjo kreeg Kartini's schrijftafel. Later werd de tafel aan zijn dochter gegeven. Zij en haar echtgenoot R.M. Mochtar verhuisden later naar Kampung Kauman, Kabupaten Kudus. Ze hadden drie kinderen, R.M. Abdoeldjalil, R.M. Mochtar en R.A. Djoeariyah. R.M. Abdoeldjalil bleef samen met zijn vrouw in Kauman wonen en sinds het overlijden van zijn ouders beheert hij hun huis met inhoud. De mensen in de omgeving van Abdoeldjalil geloven in een bijzon dere kracht van deze tafel. Tegen examentijd komen vele scholieren om even aan deze tafel te studeren: wie dit doet zal zeker slagen. Soms staat een hele lange rij voor het huis te wachten. In de jaren '80 heeft het plaatselijk bestuur hen gevraagd de tafel af te staan voor het museum R.A. Kartini in Japara. Abdoeldjalil stemde toe, als hij hiervoor 25 miljoen rupiah zou krijgen, daar zijn pensioen niet toe reikend is en geld niet alleen voor medicijnen maar ook voor herstel van het huis nodig is. Dit bedrag vond men echter te hoog en tot nu toe wacht men op een ko per die het meubelstuk voor dat be drag wil overnemen. Uit: Mutiara Wie in Jakarta heeft gewoond kent ze ker de brug aan de Jalan Matraman (zij weg van Matraman Raya) over de Ciliwung. Sinds enkele jaren is er onder deze brug een ruimte gemaakt die voor verschillende doeleinden wordt gebruikt. Zo is er een ruimte gemaakt, door tri plex afgescheiden, waar kinderen van de pemulungs (voddenrapers) leren lezen e en schrijven en is er ook een kleine bibliotheek.De jeugd komt er samen en zingt, maakt muziek en vermaakt zich daar. Dit is te danken aan de haji die zag hoe kinderen en jonge mensen rond slenterden en geen raad wisten hoe de tijd te besteden. Er was geen plaats voor hen, en thuis (als ze een thuis hadden), was er nauwelijks ruimte om zich te be wegen. Op de foto de brug bij Pasar Rumput. Uit: Sura Pembaruan en Kompas 25

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 25