POIRRIÉ'S
PERIKELEN
Schroefdop systeem
Over Belgen worden de meest bizarre
moppen verteld, dat is genoegzaam be
kend. Ook, dat deze moppen zelden op
waarheid berusten, daar zijn het moppen
voor, maar vaak tot doel hebben de ei
gen stommiteiten op een ander te pro
jecteren. Net zoals men vroeger met de
doesoenfiguren deed, die vanuit de
buitenbezittingen naar Java kwamen en
het ongeluk hadden om in een grote
stad terecht te komen. Daarom bekruipt
mij immer een gevoel van deernis wan
neer men weer een Belg te grazen
neemt. Jaren geleden, toen men nog met
een tweedehands tent, geleende slaap
zakken en een handvol kleingeld vakantie
kon vieren aan de Costa Brava, heb ik
meegemaakt, hoe een Belg met zijn
vrouw en zeven kinderen door zijn kin
derlijke onschuld en zuidelijk onbevan
genheid helaas in het middelpunt van de
belangstelling kwam te staan en aanlei
ding was voor het ontstaan van de zo
veelste Belgenmop. Niet zo verwonder
lijk, want als een oude, met plamuur-
plekken bepleisterde Opel-caravan met
een berg tentenmateriaal op het dak en
negen Belgen erin een camping op komt
stuiven, krijg je onmiddellijk een toeloop
van nieuwsgierigen. Zeker wanneer een
withete receptionist achter die auto aan
komt rennen, omdat de chauffeur zich
niet heeft gemeld en doodgemoedereerd
doorstuift naar de eerste de beste open
plek. Dat was recht tegenover onze
tent. Die Belg kreeg het behoorlijk aan
de stok met de verontwaardigde recep
tionist. Bovendien verstonden zij elkaar
niet en voelde de moeder van de zeven
kinderen zich geroepen, om haar echtge
noot in sappig Belgisch voor oud vuil uit
te maken omdat hij het bordje Stop niet
had gezien. Gelukkig koos de receptio
nist de wijste partij. Hij schudde moede
loos zijn hoofd en sjokte als een geslagen
man terug naar zijn hok. De Belg mocht
blijven staan. Toen begon het feest. Van
de veel te kleine imperial werd de grote
bult tentenmateriaal afgegooid en de
hele meute wierp zich met man en
macht op het opzetten van het zomer
verblijf. Het ging onverwacht snel, alleen
leek het bouwsel na gereedkomen meer
op een verzameling tegen elkaar aange
waaide Indianententen dan op een or
dentelijke bungalowtent. Dat scheen de
Belgische familie echter niet te deren,
want Ma sleepte kordaat allerlei ondui
delijk huis- en keukengerei de tent in en
Pa nestelde zich met een blikje bier in
een klapstoel onder de scheefhangende
luifel. Wij hadden dat tafereel met stij
gende verbazing aanschouwd en stonden
eigenlijk op het punt om onze ervaren
hulp aan te bieden, toen er iets gebeur
de, dat ons tot complete verbijstering
bracht. Pa had namelijk op verzoek van
zijn krijsende kinderschare een fles Cola
tevoorschijn gehaald en zou die voor
hen openen. Zuchtend - hij was net als
zijn vrouw nogal vlezig - wrong hij zich
uit zijn klapstoel en begon aan de dop
van de fles te plukken. Het scheen ons
toe, dat er iets mis was met de fles,
want Pa's hoofd werd steeds roder en
de kinderen werden ook steeds onge
duldiger, maar de dop bleef erop. Weer
stonden wij op het punt om onze hulp
aan te bieden, toen Pa plotseling in een
houten kistje graaide, daar een hamer en
een metalen tentharing uitnam en de
laatste met een ferme tik door de dop
dreef. Na een paar keren flink gewrikt
en gedraaid te hebben, had hij het gat
groot genoeg gemaakt en gaf de fles aan
de kinderen door. Wij hielden ons
koest, want een gat is een gat en wij wis
ten ook niet of men in België naast het
gebruik van gekurkte flessen wel het
schroefdop-systeem kende.
Rond de middag toonde Pa Belg, dat hij
naast een inventieve flesopener ook een
kenner der typisch Spaanse gebruiken
was. Met een stemgeluid, dat de halve
camping overeind deed schieten, com
mandeerde hij de kinderen hun waffels
te houden en stantepede de slaaptent te
betrekken voor de siësta. Morrend werd
aan zijn commando gevolg gegeven. Hij
zelf en zijn vrouw gingen meteen achter
de kinderen aan naar binnen. Maar toen
kwam het. Wij hoorden de rits van de
slaaptent dichtzoeven en Pa een paar
hartgrondige knopen slaken. Meteen
daarop begon het hele koor te jamme
ren en te schelden. Aan alle kanten te
kenden zich allerlei lichaamsdelen op het
tentzeil af en werden her en der armen
en benen onder het tentzeil uitgestoken.
Dat duurde niet lang, want plotseling
zoefde de rits weer open en kwam het
hele gezelschap er als een zwerm bijen
uitgestoven. Pa voorop, hij was laaiend.
Ale een wervelwind raasde hij om de
tent, trok alles los wat vast zat en had
met verbazingwekkende snelheid de hele
handel weer tot een grote kluwen bijeen
gebonden en bovenop de kleine imperial
vastgezet. Onze verbijstering opmer
kend, wilde hij zijn gif graag kwijt. Meer
dan duizend kilometer rijden en dan zo
iets moeten meemaken! Die goeie
vriend, van wie hij die tent had mogen
lenen, zou hij wel iets van zijn groot
mama vertellen. Niets klopte. De tent-
stokken waren of te lang of te kort en
van het zeil deugde helemaal niets, dat
hadden wij zeker ook wel kunnen con
stateren? Wij knikten bevestigend, maar
zeiden hem toch, dat wij het niet zo n
goed idee vonden om daarom meteen
weer naar België terug te willen.
Gelukkig konden wij hem tot andere ge
dachten brengen en met behulp van nog
wat andere campinggasten de tent zo
opzetten, dat hij er inderdaad als een
echte bungalowtent uitzag. De hele fami
lie was daar erg content mee. Pa trak
teerde op een paar blikjes bier en had na
verloop van tijd zelfs de grootste schik
om dat malle gedoe met die Cola-fles.
Natuurlijk verleidde dat iemand uit ons
gezelschap tot het vertellen van enkele
flauwe Belgenmoppen, maar Pa Belg rea
geerde daar erg sportief op en lachte
hartelijk mee. Pas bij het scheiden van de
markt bleek hij niet helemaal van giste
ren te zijn. Hij sloeg zijn arm om de
schouders van de moppenverteller en
vroeg hem vriendelijk of hij wist, waar
om een Belg nooit zal leren een bunga
lowtent op te zetten. Toen de moppen-
verteller nietwetend zijn hoofd schudde,
onderdrukte Pa Belg een lichte bierop
risping en zei glimlachend: "Hoeft ie niet.
Er zijn altijd wel ijverige Ollanders die
het voor hem willen doen."
Wie spottend durft te beweren, dat ze
in België alleen maar brede bussen heb
ben omdat iedereen naast de chauffeur
wil zitten, zou zich moeten afvragen,
waarom men het hier nodig vindt om
borden met "Geen Wegbewijzering
Aanwezig" neer te zetten op trajecten
waar geen wegbewijzering aanwezig is. Je
ziet zo ook wel dat die er niet is en als
die er wel is ook, maar dan zetten ze het
er niet bij. Dat moet je dan zelf maar uit
zoeken.
14
