ModteontweSMiesi uit OuAcmedië
Tijdens de Pasar Malam kreeg ik
de kans om een afspraak met
Arthur Harlan(d) te maken. Ein
delijk. Hij heeft het druk in Ne
derland.
Zaterdagmiddag om vier uur bij
zijn stand. Na tien minuten komt
hij aangerend. "Sorry I'm late,
trajfic was so busy from Amster
dam to here. Het is bloedwarm
binnen en ik stel voor buiten te
gaan zitten bij de aloon-aloon met
een biertje. Hij lacht. "That's just
what I need. Hij loopt snel tussen
alle mensen door, kan hem bijna
niet bijhouden. We vinden nog net
tivee vrije stoelen en installeren
ons.
"Kleren dragen is een eerste
levensbehoefte, daarna
komt het hoofdstuk status.
Hoe onderscheid ik mijzelf
van anderen. Hoe laat ik
zien bij welke groep ik
hoor.
ARTHUR HARLAN
"Ik ben geboren in 1955 te Bandoeng als
achtste in een gezin van negen kinderen.
We hebben allemaal een katholieke op
voeding genoten. We zaten ook op een
katholieke school, het St. Aloysius. Op
mijn vijftiende overleed mijn moeder en
ben toen bij mijn vader in Jakarta gaan
wonen. Hij was werktuigbouwkundig in
genieur en wilde graag dat één van zijn
zoons hem zou opvolgen. Omdat mijn
oudere broers allemaal een andere stu
die hadden gekozen, vond mijn vader
dat ik wél werktuigbouw moest gaan
studeren in Delft. De studie vond ik
niet leuk en de Nederlandse taal was
ik niet goed machtig. Voelde duidelijk
dat ik iets anders moest gaan doen.
Ben toen naar Londen gegaan om
daar aan de School of Polytechnics
een opleiding te gaan volgen in
makelaardij. Vond ik ook niet echt
leuk, maar het was een nuttige studie,
omdat ik daarmee in ieder geval werk
kon krijgen in Indonesië en dat was
natuurlijk de bedoeling. Ik kreeg een
baan bij een heel groot internationaal
vastgoedkantoor in Londen en deed
alle zaken met Indonesië."
"In die jaren werd het me steeds dui
delijker dat ik de mode in wilde. Mis
schien drong het zo langzaam tot me
door omdat mijn vader mode-ont
werpen een minderwaardig beroep
vond. Maar door de invloed van Eu
ropa, waar iedereen toch vrijer leeft,
heb ik me ingeschreven op de Design
School in Londen. Betaalde de studie
wel zelf. Mijn vader heeft in die begin
jaren niet met mij gesproken.
Drie jaar duurde de opleiding. Het
bleek dat ik talent had en met een
aanbevelingsbrief in mijn zak vertrok
ik naar Parijs, het mode-mekka.
Givenchy nam mij direkt aan als assis
tent. Hij vond mijn werk goed, maar
volgens Givenchy ontbrak mij de ken
nis van het 'draperen'. Technisch was
ik door de opleiding in Londen wel
heel goed onderlegd. Ik kon ieder pa
troon tekenen en de stoffen snijden
en ook het model in elkaar zetten, maar
het echte ontwerpen, vanuit een stof
draperen was ik niet meester. Givenchy
zag duidelijk wat in me, want ik werd
weer teruggestuurd naar school voor
twee jaar om te leren draperen. Aan het
eind van die opleiding, ik werkte toen
ook nog bij Givenchy natuurlijk, hij in
vesteerde in mij tenslotte, kreeg ik een
aanbieding van Christian Dior. Al die
grote jongens speuren de scholen af
naar talent. Daar was een toekomst
voor me weggelegd. Bij Givenchy was ik
eigenlijk uitgeleerd, hij ontwikkelde niet
meer en Dior stond toen in het middel
punt van de belangstelling. Je snapt dat
Givenchy woedend was, ik moest de
hele opleiding terugbetalen. Terecht na-
Hartami
r A i ,7 SU
tuurlijk. Heb ik ook gedaan."
"Mare Bohan, de leider van het huis
Dior had een gestroomlijnde organisatie.
Assistenten werkten altijd apart. Je wist
van elkaar wel dat je er werkte, maar
wat je ontwierp was geheim. Iedere as
sistent had een eigen kamertje, dat altijd
met een groot slot dicht ging, als je er
niet was. Het was 'out of the question'
dat je over je werk sprak met de ande
ren. En daar is natuurlijk een reden
voor. Een schoolvoorbeeld van het ste
len van ideeën, dat komt altijd voor in
de modewereld, is wat ik meemaakte
toen ik met mijn portfolio onder de arm
naar Versace in Italië ging. Het leek me
wel weer eens wat anders om daar te
werken. Ik maak een afspraak, kom daar
een prachtig strak kantoor binnen, vraag
naar Versace, maar die was er niet. Hij
zou over twee uur komen. 'Laat uw map
maar hier, dan hoeft u daar niet mee te
sjouwen als u gaat winkelen nu'. Dat
vond ik heel aardig. Ben lekker de stad
in gegaan, op een terrasje gezeten en na
twee uur meldde ik me weer bij de
mooie secretaresse. Ja, het speet haar
bijzonder, maar Versace zou vandaag
niet meer komen. Ik kon onverrichte za
ken terug naar Parijs. Toen de nieuwe
collectie van Versace werd gepresen
teerd, kreeg ik een fit, al mijn ontwer
pen die in mijn portfolio zaten, liepen
daar kant en klaar rond. Gewoon gejat
21