Bi/rit Bibit Biirit Bibit Bibit BxiriX BAM (Bibit
REACTIE VAN DE BI BITS
Biirit Bibit fóiirüt Bibit Bibit BA/nX BAM (BAbit
polshorloge van groot formaat met een
duidelijke wijzerplaat en een leren
bandje en als het kon automatisch. Ze
durft wel wat te vragen, had opa toen
gedacht.
Het was niet gemakkelijk Panti Werdha
Jiwa Baru te vinden. Sattar moest een
paar keer de weg vragen voor hij bij het
tehuis kon stoppen.
Mia wist dat oma die dag zou komen en
er stonden wel tien inwoonsters op de
voorgalerij om oma en opa uit de auto
te zien stappen.
Het leken tien nieuwsgierige oude vogel
tjes op een rijtje; één van die vogeltjes
was een mannetje: Mia.
Ze omhelsde Mia meteen stevig; opa gaf
haar maar liever een hand.
Uit oma's tas kwam weldra het polshor
loge tevoorschijn, verpakt in een stevig
doosje. Mia's ouwe-mannetjesgezicht
glom van blijdschap toen ze het bandje
om haar magere pols vastmaakte. Vooral
nu, met het herenpolshorloge aan haar
arm, haar kort geknipte haren, over
hemd, khaki-kleurige broek en heren
schoenen aan haar voeten leek Mia in al
les op een wat oud geworden en ver
schrompeld mannetje.
Met duidelijke trots liet Mia het nieuwe
horloge aan de andere vogeltjes zien en
de vrouwtjes moesten stuk voor stuk
met oma en opa kennis maken. Ze ble
ven dicht om oma en opa dringen om
geen woord te missen van wat oma alle
maal aan Mia vertelde, al was het in het
Nederlands waarvan ze geen woord
konden verstaan. Maar soms wierp oma
er een paar zinnen in het Sundanees tus
sendoor en dan zag je de ogen van de
vogeltjes glimmen.
Vóór ze afscheid namen stopte oma Mia
een paar bankbiljetten toe. "Hier is je
snoepgeld, Mia", zei ze, "wees er zuinig
mee, ik kan je niet zo gauw meer wat
geven..."
Sattar had de auto al gestart en had zo
zijn eigen zorgen. Er moest nog veel ge
reden worden die dag en het was al laat
geworden.
Mia sloeg haar armen om oma alsof ze
haar niet wilde laten gaan. Opa gaf haar
een hand en kreeg een ferme handdruk
terug.
De vogeltjes op de voorgalerij bleven
hun nakijken tot de auto om de hoek uit
het zicht verdween...
CARL ROGGEN
In het februarinummer 1992 van Moesson
heeft een oproep gestaan aan de Bibits van
tante Mieke. Bibits was in het verleden een
kinderpagina in Moesson, die gevuld werd
met inzendingen van de lezertjes zelf. Tante
Mieke was heel benieuwd wat er van haar
lieve Bibits, na dertig jaar, geworden is.
Zij kreeg drie reacties, waarvoor haar harte
lijke dank. Eén was door een Bibit zelfge
schreven, de twee anderen door moeders
van Bibits.
Hierbij de reacties. Red.
Yola Geldtmeijer
Haar gezondheid laat veel te wensen over.
Hierdoor was zij helaas genoodzaakt al haar
sportiviteiten te laten varen. Maar ze heeft
haar liefhebberij naar de muziek kunnen ver
leggen. Ze zingt in twee koren en is de P.R.
(public relations) vrouw van één van deze
koren. Ook geeft ze iedere week nog zang
les. Ze heeft geen makkelijk leven gehad,
maar het is geen klaagbrief die ze schreef.
Ze is lid van de Indische Vereniging in haar
stad en gaat eens per maand naar een dans
avond. Ze heeft een eigen dochter en nog
een paar pleegkinderen waar ze zielsgelukkig
mee is.
Marion Zwartjes
Haar moeder (mevrouw Zwartjes) vertelt
het volgende.
Marion zei, toen ze vijf jaar oud was, dat ze
later juf wilde worden, niet zo maar juf maar
hoofd. Dat heeft ze waar gemaakt. Toen ze
20 was werd ze - met dispensatie voor haar
leeftijd - hoofd van de school. Wat een
prestatie! Na haar huwelijk studeerde zij
"peda psycho", was fanatiek bezig met
sport, was op de buis te zien in een film om
softball te promoten en ging zich toeleggen
op fotografie. Ze heeft een zoon en een
dochter, die als baby al naar school ging,
maar dan in de box in de kamer van het
schoolhoofd. Tussen de bedrijven door
zorgde ze voor man en kroost, rende rond
op het sportveld, regelde weekends voor
het vrouwenteam zonder man en kroost,
leerde Spaans en is nu bezig met Portugees.
Marion is dus een zeer actief, gelukkig en te
vreden mens. Heerlijk om daar kennis van te
nemen.
Marcelie van Klinkert
Haar moeder schreef dat Marcelie een heel
'hoge pankat' bij het Sheriffs Department in
Los Angeles heeft. Zij is één van de vier se
cretaressen van Robert Edmund, Sheriff
over héél South California. Zij doet heel be
langrijk en 'classified' werk voor Robert
Edmund.
Marcelie heeft twee al uit huis wonende kin
deren. En dan sta ik versteld, dat die ook al
weer 19 en 22 jaar oud zijn, die Bibit van de
Bibit. Zo gaat het in het leven.
Dit waren de enige maar tegelijk leuke reac
ties die ik kreeg.
Hartelijke groeten
Tante Mieke
P.S.
Tante Mieke,
Om van die drie reacties, vier/vijf te maken,
zet ik hier een P.S. onder.
Patricia's en mijn naam stonden ook in uw
oproep. Natuurlijk meteen aan onze moe
der gevraagd, of zij zich daar iets van kon
herinneren. En inderdaad, nadat zij verteld
had, ging ons een licht op.
Heel in het kort, hierbij onze levensloop na
30 jaar.
M.M.S., samen in de klas, samen blijven zit
ten, samen geslaagd.
Patricia na Schoevers een baan. Vertrekt
naar de States, doet van alles, zingt zelfs in
een popgroep, ooit in de top-10 van Top
Pop gestaan (Groupies Delight), wil
fotografe worden, werkt jaren verschrikke
lijk hard om haar ideaal te verwezelijken en
dat is ruimschoots gelukt. Heeft inmiddels
de halve, zo niet de hele aardbol gezien.
Patrice heeft ook twee boeken op haar
naam staan.
'The Rockstar Tattoo Encyclopedia' en 'De
laatste Ridders'. Zeer gelukkig getrouwd.
Geen kinderen.
Ik ben na een talenopleiding gaan werken bij
allerlei bedrijven. Van alles gestudeerd in die
jaren en steeds gewerkt. Van yogalerares tot
ontwerpster van dameskleding. Steeds bezig.
En het zal u niet ontgaan zijn. Tegenwoordig
werk ik bij Moesson. Helemaal senang. Mijn
bibits (jongens) zijn 16 en 18 jaar en ge
zonde 'boeaja's'.
Patricia en ik zijn nog steeds de beste vrien
dinnen.
Zijn er nog bibits die net zo traag reageren
als ik, het kan nog. Geef alsnog een reactie
naar de redactie van Moesson, Tante Mieke
zal er blij mee zijn.
LIESBETH STEUR
29
