PE
N
R
Ik ben een jongen van 18 jaar, zit nog
op de middelbare school en mijn
grootste passie is snowboarden. Dat
zie je wel op de tv bij Eurosports of zo.
Je hebt dan een brede plank waar allebei
je voeten in bindingen vast zitten, je
staat daar een beetje schuin op, je voe
ten achter elkaar, en daar suis je dan de
sneeuwhellingen mee af of als je kan doe
je er trucs mee, zoals springen en salto's
maken. Dit schrijf ik er even bij voor de
mensen die van de wintersport alleen
maar skieën kennen. Als je op zo'n
board staat dan voel je je zo vrij als een
vogel in de lucht.
Deze zomer ben ik een week naar de
Franse Alpen geweest om te
snowboarden. Je zit daar dan op min
stens 3500 meter en de sneeuw is goed
tussen acht uur 's ochtends en twee uur
's middags. Het is dus wel zaak om heel
vroeg op te staan. Ik ging met een half-
georganiseerde reis mee. Een touring
bureau regelde het onderdak (apparte
ment), de liftpassen en het vermaak
's middags: tennissen, surfen op het
stuwmeer van Tignes, zwemmen en nog
wat van die zaken. Voor eten moesten
we zelf zorgen. We hadden ons met
acht vrienden ingeschreven, zes jongens
en twee meisjes.
We waren zonder ouders en de begelei
ding, twee mannen die ook voor chauf
feur speelden, bemoeiden zich niet echt
met ons, zoals ouders dat doen. We wa
ren natuurlijk onwijs uitgelaten omdat je
alles kon doen wat je wilde. Ik had geld
verdiend en moest volgens mijn ouders
wel 75,- per dag hebben om te eten en
te drinken, want Frankrijk was heel
duur. Mijn moeder had natuurlijk allerlei
goedbedoelde adviezen gegeven, voor
het ontbijt, de lunch en het avondeten
en hoe ik geld over kon houden. In
welke supermarkt je wat kon kopen en
hoe dat heette in het Frans. Ze hadden
thuis al gezegd dat discotheken daar echt
te duur voor woorden waren, maar ja...
Ze hadden wel gelijk hoor, want voor
een cola of een biertje betaalde je zo
omgerekend 20,- (belachelijk) en soms
moest je ook nog entree betalen. Wij
wilden natuurlijk wel even uit onze bol
gaan in Frankrijk en het er van nemen.
Dan maar één drankje per avond, maar
uitgaan moesten we natuurlijk.
We waren op een avond (voor de
tweede keer) in een discotheek met
twee hele vervelende portiers, van die
onbehouwen Fransen. Eén van mijn
vriendjes, die nogal in de smaak viel bij
meisjes, stond te swingen op de dans
vloer en alle Franse meisjes die er waren
stonden om hem heen. De portiers er
gerden zich duidelijk aan hem (jaloers ja,
die Fransen), zeker omdat hij een Ne
derlandse jongen was. Er ontstond een
woordenwisseling, mijn vriend trok zich
daar niks van aan, en later liep hij even
naar buiten, ze haakten hem pootje, lok
ten het dus uit, en Patrick (zo heet hij)
ging vol op zijn gezicht. Echt woedend
was hij. Hij stond op en haalde uit. Uit
eindelijk werd hij natuurlijk in elkaar ge
slagen. Wij wisten hier niets van totdat
ik ook even naar buiten
ging en alles zag gebeu
ren. In mijn beste Frans
roep ik over de herrie
heen "O.K. pas de
problème, pas de pro-
blème" (ik kon zo snel
niets anders verzinnen)
ging er tussen staan, trok
Patrick overeind en
maakte een sussend ge
baar tegen die Fransozen.
Hij bloedde over zijn
hele gezicht. Die kerels
hielden toen op en ik
wandelde, Patrick ondersteunend, de
straat op. Ik hoorde ineens een enorme
klap achter me en de luchtdruk werd
verplaatst. We keken om en die portiers
hadden een uithangbord naar ons ge
gooid. Niet raak, anders hadden we nu
in het ziekenhuis gelegen. Tja, wat doe je
dan. Niks natuurlijk. De volgende dag
was dat de talk of the day en de rest van
de week ook nog. Patrick zag er geha
vend uit, maar een beetje snowboarder
gaat gewoon door. Toen gebeurde het.
Twee dagen later, onze 'leiders' waren
voor een nacht in een andere vallei om
iets voor een volgende toer te regelen,
stond de gendarme voor de deur. Ze
moesten Patrick hebben aan de beschrij
ving te oordelen. Hij moest mee naar
het bureau, daar werd zijn paspoort in
gepikt en binnen drie dagen moest hij
7.000,- betalen voor de schade voor
het uithangbord dat hij zogenaamd had
stukgemaakt. Dan pas kreeg hij zijn pas
poort weer terug. De portiers hadden
wel vijf getuigen werd er gezegd. Patrick,
die oen, had een schuldbekentenis of zo
iets ondertekend. Toen hij terug was,
vertelde hij het verhaal. We hebben
toen de ambassade gebeld (we dachten
slim te zijn) en een of andere juf gaf hem
het advies, direkt, zonder paspoort het
land in alle stilte te verlaten en in Ne
derland maar een nieuw paspoort aan te
vragen. We zijn die middag maar aan het
zwembad gaan zitten. Toen de 'leiders'
terugkwamen hebben we het hele ver
haal verteld en zij hebben ook nog van
alles geprobeerd. Maar de gendarme gaf
niet toe, hoewel de getuigen zich terug
getrokken hadden blijkbaar. Heel het
dorp wist ervan en het leuke was, dat
we overal gratis eten en drinken kregen
ineens, ledereen had een hekel aan die
'disco-mafia'en volgens de verhalen was
het voor het eerst dat iemand iets had
teruggedaan.
Goed, om een lang verhaal kort te ma
ken. We zijn allemaal weer veilig thuis
gekomen, maar Patrick moet nu wel een
nieuw paspoort regelen. Denk je lekker
te gaan snowboarden
ALEXANDER BUITER
Op vakantie in Indonesië, in Malang, logeerden wij op Tjelaket. Het was
onze laatste dag op Java en ik had nog wat geld over waarvan ik sarongs
wilde kopen op Kajoetangan. Het was net iets te ver om te lopen dus na
men we een betjak.
Fred, mijn man, stapte als eerste in. Toen ik instapte sloeg de hele betjak vooro
ver (djomplangü). Ik kroop er op handen en voeten uit, maar Fred bleef als een
aap in de betjak hangen. De betjakrijder trappelde met zijn benen in de lucht en
kon de betjak met hemzelf niet naar beneden halen vanwege het gewicht van mijn
echtgenoot. Er waren meteen een aantal 'nontonners', die zich zeer amuseerden
over het geval.
Nadat ze uitgelachen waren gingen ze aan de betjakrijder hangen om hem weer
naar beneden te halen en de betjak recht te zetten. Fred kroop er uit en wilde er
niet meer in. "You take your life in your own hands (hij is Engels)" zei hij. Maar de
betjakrijder zei toen heel ernstig dat hij nu wel wist hoe zwaar wij waren en dat
we er weer in moesten gaan zitten. Wel, lopen had ik echt geen zin in dus zei ik:
"Pelahan, pelahan." "Ja", zei hij, "djangan kwatir nja! (oude spelling)", en wij weer
in de betjak. Het ging nu goed. We reden langs het Militair Hospitaal, de helling af
van Tjelaket, wevend door de chaos van vrachtauto's, jeeps, fietsen en karren. We
kwamen heelhuids aan, ondanks dat de betjakrijder met zijn benen vrijuit
'freewheelde' de helling af.
15
