v.l.n.r. Corry Rijken Rapp-Gout, Evy Gravenhorst, moeder Louise Suzanne Gout-Lendegent, Loulou Emor,
moeder Jo Clignett-Gout, Daisy (tante Doosje) Gout, later Mendes da Costa.
soetils een 'make believe' maaltje op
echte arangvuurtjes te creëren.
Bladeren en gras fijnsnijden en mengen
met boemboe van fijngeoelekte njan-
krang (rode mieren), rupsen en kevers.
Heerlijk rook het, maar het eigenaardi
ge was dat niemand wilde proeven, erg
'anstiel' waren vooral die meisjes. En
fin, misschien hadden we tenminste de
grondslag gelegd voor menig goed huis
vrouwtje! Een ander vermaak was het
maken en lanceren van vliegers, uitslui
tend het domein van jongens. Mijn
kontjos en ik waren gespecialiseerd in
vechtvliegers. Die mooie, met lange
staarten en lusjes, gedecoreerde pruik
producten waren ons te traag. Zo'n
sloom, wiebelend ding dat met door de
wind gebolde wangen op één plaats
stond te tandaken, als 't ware smekend
om losgelaten te worden.... Nou, daar
zorgden wij wel voor, de verlossers!
Wie van onze lezers kent dat andere
jeugdvermaak 'plaatjes gooien?' Je
kocht een blad met 20 of meer foto's
van filmsterren, formaat 3x4 cm,
knipte ze uit en bewaarde ze in een
shagblikje of sigarendoosje. ledereen
had zijn eigen favorieten. De mijne wa
ren natuurlijk mooie vrouwen zoals Ja-
net Gaynor, Maureen O'Hara, Joan
Bennett, Hedy Lamar, Rita Hayworth.
Je tegenstander had zijn keuze en zo
namen we om de beurt onze kempha
nen (kippen?) tussen twee vingers en
hup, de lucht in. Bela Lugosi tegen
Douglas Fairbanks Sr., als man tegen
man bijvoorbeeld. Die op z'n gezicht
viel was 'dood' en je erfde het lijk dat
meteen in jouw blikje ging. Listige win
naars die geheime truckjes hadden
(hoekjes omkrullen, ongezien, voordat
ze de lucht ingingen) eindigden soms
met veel meer plaatjes dan in 't begin.
Ik zie die computer-kids van nu al met
minachtende krul op de lippen! Maar
waar staan die knappe knulletjes als er
geen electriciteit of batterijen zijn?
Wat een gemakkelijke en goedkope
manier van vermaak zoeken in tempo
doeloe!
Draaitollen, bikkels, hoepels, kleppers,
touwtje springen, haasje-over, noem
ze maar op, slachtoffers van de moder
ne techniek. We zijn er niet gelukkiger
door geworden.
Die mooie, onbezorgde tijd van onze
jeugd was ook een tijd voor lekkerbek-
jes en dat waren we allemaal. Toch
hing er voor mij een donkere wolk
over m'n leventje. Het was in Sema-
rang dat ik nauwelijks 6 of 7 jaar oud,
m'n boeboer soemsoem moest prijsge
ven en met alle geweld havermoutpap -
voor de gezondheid - moest slikken.
Wat een verschrikking; wat mij betrof
bijna zo erg als levertraan of castoro-
lie. Bij elke hap was het een gevecht.
Dat plakkerige, slijmerige gedoe met
dikke klonten, kon alleen door m'n
keel gaan als ik me verbeeldde dat elke
lepelvol een schip was dat de haven
hoognodig binnen moest. Dat was mijn
moeder's idee en ze zou ervoor
boeten.
Die schepen moesten echt bestaan en
zodoende was het noodzakelijk dat we
naamlijsten hadden van de Rotterdamse
Lloyd, Mij. Nederland en de K.P.M.
Daar hield het niet mee op! Per maal
tijd durfde lieve moeder niet tweemaal
de Op ten Noort de haven binnen te
jagen; die zat er toch al in!!
Dus dan maar Sibajak, Boissevain, Sloet
v.d. Beele enz. Onvergetelijke gebeur
tenissen die mijn interesse in de koop
vaardij zeer zeker hebben verhoogd.
Ook moeders hebben hun zwakke pun
ten. Voor de mijne waren het rupsen.
Het woord alleen was voldoende om
haar op stang te jagen. Zo erg was 't
dat zelfs jaren later in m'n encyclope-
43
