O
"Legendarisch?! Natuurlijk heb ik me dat
nooit gerealiseerd, anders had ik me
nooit zo raar gedragen. Dat heb ik wel
gedaan die jaren. Als je je van zoiets
bewust bent dan doe je toch niet zo
gek?" Hij realiseert het zich nu wel.
Zeker na zijn eerste paar optredens
hier. De mensen huilen en lachen tegelij
kertijd. Hij weet nu hoe belangrijk het
Nederlandse publiek voor hem is en zal
zijn fans nooit meer in de steek laten.
Hij wil ze zien, wil ze ontmoeten en wil
met ze praten!
"De mensen die komen luisteren zijn zo
emotioneel en dan denk ik hoe kan dat?
Langzaam dringt het tot me door en
weet zeker dat ik nu blijf, wat voor pro
bleem of weerstand ik ook tegenkom.
Alles zullen we overwinnen. Het publiek
en Carmen houden mij in balans.
Nederland dat is ons land. Echt, in
Indonesië voel ik me niet thuis. Heb er
lang gewoond, ook ver weg van de wes
terse beschaving, in de utan. Maar toch,
het is mijn land niet. Heb teveel meege
maakt daar in de jaren vijftig. Australië
leek een redelijk alternatief, maar ook
daar voelden we ons niet senang. Je gaat
dingen missen, die je in Nederland wel
hebt."
Nogmaals benadrukt Andy:" Wij zijn
toch Nederlanders. Al wordt er
geschreven dat ik Timorees ben. Stel je
voor, ben je wel eens een Timorees
tegengekomen die Tielman heette? Ik
niet hoor! Ik zeg dat ook tegen het
publiek. We zijn allemaal Nederlanders.
Jullie in de zaal en ik ook."
"Indorock wat dat is?. Het is gewoon
Rock 'n Roll uit Amerika overgewaaid.
De Indische jongens waren de eersten
die het speelden hier in Nederland,
daarom heet het Indorock. Ze hebben
er wel iets aan toegevoegd, herkenbare
Indisch guitaarspel, maar that's it. Maar
die Indische jongens waren toch ook
Nederlanders, dus eigenlijk had het mis
schien Nederrock moeten heten. De
zalen zaten toen altijd bomvol. Niet
door enorme promotiecampagnes, maar
gewoon omdat het goed was.
Optredens werden aangekondigd met
pamfletten. En iedereen kwam, er werd
altijd gedanst, van het begin tot het
einde. Niet eerst drinken en dan op het
laatst pas de vloer op. Dat bestc-id niet.
ledereen bewoog. De populariteit was
enorm. Dat de zogenaamde Indobands
het nooit zo ver geschopt hebben als de
hen imiterende Nederlandse bands, had
inderdaad te maken met promotie, rela
ties in de radio- en televisiewereld enzo
voort, want er zaten en zitten nog
steeds, heel goede muzikanten bij.
De zogenaamde Indorock zou eigenlijk
erkend moeten worden als de eerste
Rock 'n Roll in Nederland. Maar dan
echte erkenning. Als je er nu over
nadenkt, dat de zalen altijd vol zaten en
toch geen erkenning bij de radio.
Misschien hadden we gewoon geen zin
in al dat gedoe. Maar wat zitten we te
klagen, de Indische bands hadden al die
promotie niet nodig om volle zalen te
krijgen; andere bands wel...".
"De muziek die nu gemaakt wordt,
welke stroming dan ook, is goed. Alle
muziek is goed. Ik heb niet echt een
voorkeur voor een bepaald genre. Rock
'n Roll speel ik nog maar heel weinig.
Het zijn vooral ballads, dat is muziek die
me lekker ligt."
Een week later ontmoeten we elkaar
weer, maar nu in Amsterdam. Andy
heeft daar een fotosessie. Zijn gitaar
heeft hij niet bij zich, dus behelpt hij zich
met een Fender die in de studio staat,
waar net een snaar van gesprongen is.
Niet erg, zegt hij, speelt wat en gaat ver
der met poseren. Na afloop gaan we
Indisch eten. Daar hoor ik dat hij niet
alleen vloeiend Indonesisch spreekt,
maar ook nog vijf andere Indonesische
talen. Hij vertelt op school nooit iets
geleerd te hebben. Vanaf de eerste klas
lager onderwijs vond hij het een ramp
en liep altijd weg. Zijn oma zei dan tegen
hem: "ireng elek tambeng!" Javaans
voor: zwart, lelijk en stout. Hij zegt zelf
niet alleen de donkerste te zijn uit de
familie maar ook de stoutste van alle
kinderen. Alleen muziek interesseerde
hem. Tenzij hij voor de belanda's op
moest treden in de jaren na de oorlog.
Dan moesten de jongens allemaal op
netjes. Haren kammen, schoenen poet
sen. Andy vond dat onzin. Waarom nu
wel? Dan legde zijn vader uit, dat de
belanda's er ook altijd netjes uitzagen.
"Op een keer moesten we weer optre
den. Thuis moest ik altijd oefenen van
mijn vader om keurig Nederlands te zin
gen. Het was heel wat om te mogen
optreden voor blank publiek. Ik was
altijd degene die zong vanwege mijn
stem. Toen de muziek 'Daar bij die
molen...' inzette en ik daar zo stond met
gekamde haren en gepoetste schoenen
begon ik te zingen in petjoh. Later
natuurlijk verschrikkelijk op mijn donder
gehad."
Voor Andy zijn de wereld en het leven
de grootste en beste leerscholen. Op
niet één school kan je zoveel leren als in
het leven zelf, door te reizen, door te
doen, door te ondervinden. Hij heeft
zich een hoop kennis eigen gemaakt in
de loop der jaren. Als hij in een gesprek
gewikkeld raakt met een andere globe
trotter in ons gezelschap, over geschie
denis, reizen en Polynesische volkeren
blijkt zijn enorme reiservaring, kennis
van zaken en vooral zijn interesse voor
andere volkeren.
Aan het eind van de avond komen de
'Tielman Brothers' ter sprake. Die zijn
onlosmakelijk verbonden met Andy en
om dit fenomeen kan je niet heen als je
met hem praat.
"Eerlijk gezegd, mis ik de Tielman
Brothers niet. Wel mijn broers, die mis
ik iedere dag, want het zijn mijn broers.
Twee wonen in Indonesië, zo ook mijn
zusje en één broer zit in Australië. Met
mijn broer in Australië heb ik nog wel
gespeeld daar. Prachtig. We woonden
duizenden kilometers van elkaar, maar
als we elkaar belden en we wilden vis
sen, dan stapte ik in de auto en reden
Carmen en ik al die kilometers om met
elkaar te vissen. Carmen draagt ze op
handen. Geen kwaad woord over mijn
broers wil ze horen. Ik hoop niet veel,
maar wel dat we eens weer samen zul
len spelen. Zomaar, onverwacht een
groot concert geven. En dat doen ze
hoor. Ze willen dolgraag. Als de tijd rijp
is voor Nederland en de weg geplaveid
dan hoef ik maar te bellen en ze komen.
Maar het moet goed zijn. Alle proble
men die ik nu tegenkom, die mogen zij
niet ontmoeten. Als mijn broers komen
dan moet het allemaal geregeld zijn. Ik
weet zeker dat we van het publiek alle
support hebben, nu nog iemand die ons
support met eerlijkheid. Het zal niet
gebeuren met een commercieel oog
merk, maar alleen om weer samen te
spelen, voor mensen die ons graag wil
len horen. En mijn zusje? Die komt
zeker en zij zal ook zingen. Maar eerst
wil ik zeker weten of Nederland wel
daar is, jullie zijn er en alle andere
Indische mensen, maar is Nederland er
wel? Pas als ik dat zeker weet zal het
gebeuren. Onverwacht, zomaar! Het
moet tenslotte een verassing zijn."
Op pagina 33 vindt u alle informatie over
de komende optredens van Andy Tielman
en over zijn zojuist verschenen CD 7 can't
forget you1.
OPGEVEN ADVERTENTIES
MOESSON:
Tel.o070 - 354 55 01
MW. XENIA BECK
27
