INFORMATIE GEVRAAGD
"Expl. Mii. for Pearls and
pearls snell fisheries"
Zwijgend fietsten ze naar Nootje's huis.
Toen ze op de bank zaten voor in de
tuin stelde Ventje vast: "Dus je moet
geestelijk sterk zijn, dat komt natuurlijk
omdat je met geesten te maken hebt."
"Hu hu", mompelde Nootje, "en toch ga
ik het proberen."
"Je kan niet proberen zei ze toch!"
"Okee, dan doe ik het gewoon." "Ik ben
maar voor één ding bang", mompelde
Nootje peinzend, "en dat is de koeloh-
djenking, want ik kan niet tegen kiete
len." "Je kan het wel afbreken, maar dan
moet je het heel voorzichtig doen. Je
staat langzaam op, dan ga je rustig weg."
"Dat heeft mevrouw Baleska niet
gezegd."
"Ze is vergeten natuurlijk, ze kan toch
niet alles onthouden. Dat heeft ze wel
gezegd."
"Ik probeer", besloot Nootje. Hij had al
het vertelde goed in zich opgenomen en
's avonds zat hij op een kruk met z'n
voeten op een anglo in de keuken met
een wit beddelaken over zich heen. Hij
zat vrij comfortabel geleund tegen de
muur. Hij was wel iets later begonnen
dan zes uur, daar de familie eerst moest
eten en hij was ook niet op de anglo
gaan zitten daar dat zo ongemakkelijk
zat. Was hij de procedure verkeerd
begonnen door te laat te beginnen en
niet op de anglo te gaan zitten maar er
alleen zijn voeten op gezet te hebben?
Wie zou het zeggen. Gespannen wacht
te hij op de dingen die komen zouden,
maar er gebeurde niets. Hoe langer hij
er zat, hoe slaperiger hij werd. Zo nu en
dan schrok hij wakker uit zijn gedommel
door gerucht op de galerij die voor de
keuken langsliep. Uiteindelijk viel hij in
slaap.
Wreed werd zijn slaap verstoord door
een bonk, veroorzaakt door het open
gooien van de keukendeur. Tegen het
schemerige licht in het gat van de deur
zag hij een oude vrouw de keuken bin
nen komen. Hij moest zich even realise
ren waar hij was. Maar toen hij het weer
wist dacht hij: "Nu komt het, maar al die
andere kwellingen heb ik gemist. Maar
goed ook, stel je voor dat ik het niet
had uitgehouden. Dit is het laatste
bedrijf. Want dit moet die oude vrouw
zijn!" Al deze gedachten schoten in een
onderdeel van een seconde door
Nootje's hoofd. De oude vrouw keek
op, liet de mand die ze onder een arm
had geklemd vallen, stak de handen in de
hoogte, bleef een moment als aan de
grond genageld staan, gaf toen een ijzige
gil, draaide zich om en rende al gillend
de keuken uit. Nootje dacht: "Dit klopt
niet!" Zij had hem die belangrijke vraag
nog moeten stellen in plaats van weg te
(ill.: Tom Reeders)
lopen. Dit is de omgekeerde wereld,
een tovenares die wegloopt voor een
mensenkind.
Kokki, want die was het, die zoals
gewoonlijk 's morgens het eerst in de
keuken kwam om haar eerste klus te
klaren van die dag, namelijk water koken
voor de koffie, kwam gillend en glijdend
op haar knieën en semba's makend voor
pa, die brood aan het snijden was in de
eetkamer, tot stilstand. Verbaasd keek
hij op de biddende kokki neer en vroeg
toen: "Wat is er kokki?" "Ampoen
toean, dat ik hier zo maar binnen kom
vallen!" kwam er hakkelend uit haar
mond, "er is een setan in de keuken!"
ging ze geagiteerd verder. Pa keek in de
bewuste richting en zag z'n oudste zoon
met een laken over zich heen schuchter
aan komen wandelen. "Bedoel je die
daar kokki?" wees pa met het brood
mes.
Kokki keek om, gaf weer een door merg
en been dringende gil en stoof het huis
door naar voor. Gelukkig stond de
voordeur open, want anders was ze
daar vast dwars doorheen gelopen. De
kleintjes, gewekt door het tumult, kwa
men met slaperige gezichten in de voor
galerij kijken wat er aan de hand was.
Met de ellebogen gesteund op de balus
trade en zo'n beetje er over heen han
gend wachtten ze op de dingen die
komen zouden. In de voortuin was
kokki namelijk door de kebon opgevan
gen, die net het erf opgelopen was, aan
wie ze hakkelend en stotterend vertelde
dat ze een setan gezien had.
Pa met in de ene hand een brood en in
de andere hand het mes stond er naast
ma, die met verwarde ongekamde haren
ook kwam kijken wat er loos was.
Nootje, die van zijn hele expeditie niets
meer begreep, arriveerde ook in de
voorgalerij met nog steeds het laken
over zich heen, want je weet maar
nooit. De kebon schudde kokki heen en
weer om haar tot rede te brengen en
vroeg toen, Nootje ziende met het
laken over zich heen: "Bedoel je die
soms?"
Kokki keek en zag de witte gedaante in
de donkere deuropening dreigend ach
ter de nietsvermoedende familie staan
die naar haar keek. Dit tableau was te
veel voor haar.
Ze werd bijgebracht met koude kom-
pressen en eau de cologne en Nootje
werd ondervraagd.
Nootje en Ventje zaten die middag op
de bank voor in de tuin bij Nootje thuis.
"En", vroeg Ventje, "heb je nog geta-
pah?"
"Hu hu."
"En heb je volgehouden?"
"Hu hu. Alleen mijn ma kwaaie bui."
"Laat maar, je bent tenminste onkwets
baar!"
"Onkwetsbaar, ik geloof dat mevrouw
Baleska de pisangboom en de anglo
door elkaar gegooid heeft.
Onkwetsbaar! Hmm. Wil je zien de
striemen van de rotan op mijn rug?"
G.E. REEDERS
over de
Directie Alexander de Siso
en Mathijs Koch.
Van 1886 tot omstreeks 1936 werd
er met 20 schoeners gevist van uit
Laboehan-Badjo (Westkust van Flo-
res), later van de eilanden Sabita en
Lomblen.
Ik zou graag inlichtingen hebben over
verleende concessies, groslijsten van
visgebieden, foto's, tekeningen, jaar
verslagen en aandelen van genoemde
Mij.
Elke aanwijzing hoe gering ook zal ik
zeer op prijs stellen.
Mevr. Th. Elderhorst de Siso
Den Haag, tel. 070 - 3621342.
29
