POIERIÉ'S
PERIKELEN
De koeweh klepon-legende
b
-
Legendes doen het meestal goed.
Misschien is dat omdat er vaak zó veel
bij gefantaseerd wordt dat van de weini
ge waarheid niets meer terug te vinden
is; en veel mensen echt niet op de waar
heid zitten te wachten. Daarin vorm ik
geen uitzondering. Heel vroeger al koes
terde ik bijvoorbeeld een enorme voor
keur voor de grotendeels gelogen verha
len van in ijzer verpakte helden, die
hartroerend afscheid nemen van tranen
met tuiten huilende jonkvrouwen. En na
tuurlijk de woeste gevechten, waarin de
hoofdrolvertolker van de legende met
zijn heilige zwaard een heel
leger tot oud roest slaat, om
daarna in galop naar zijn han
denwringende jonkvrouw
terug te keren en haar aan
zijn gedeukte borstpantser te
drukken. Schitterend, ik zag
mezelf te keer gaan. En de
enge vertelsels van ongrijpba
re wezens die, opgeroepen
door mensonterend gemene
tovenaars, uit druipende
wouden tevoorschijn komen
om de mensen tot zombies
te maken. De strijd die dan
gestreden moet worden om
het mensdom de totale on
dergang te besparen is lang
en gruwelijk. En biedt de ver
teller alle mogelijkheden om
er zijn meest sadistische her
senspinsels in te verwerken.
Pas in de laatste minuut op
de hoogte gesteld van de
goede afloop, kun je dan ein
delijk weer gewoon ademha
len. Prachtige verhalen die je
niet zelden veel slaap ontna
men, maar gelukkig ook de
kille werkelijkheid van jaartal
len, rekensommen en andere
kindonvriendelijke zaken een
beetje verwarmden.
Een nichtje van mij was trou
wens een kei in het vertellen
van ijzingwekkende verhalen.
Zij beweerde dat het legendes waren,
maar ik denk dat ze die allemaal uit haar
duim zoog. Hoe of wat, ze waren alle
maal geweldig. Soms was ik na afloop
van zo'n griezelsessie helemaal van de
kaart en sloeg 's nachts aan het slaap
wandelen. Volgens ma kwam ik dan in
alle kamers, sloeg bij alle gezinsleden de
klamboe open en keek met holle ogen
naar de slapers. Alle vrouwelijke slapers
wakker, en gillen natuurlijk. Een van de
mooiste 'eerlijk waar God straft vader
moeder dood-verhalen' die dat nichtje
met afzichtelijke bekkentrekkerij bracht
ging over een gevleugelde griezel, die er
plezier in had om kinderen in een harig
balletje van het formaat knikker te ver
anderen. Dat stuk ongeluk kwam mees
tentijds klapwiekend uit een waringin-
boom zeilen, maar had ook de gewoonte
om in de gedaante van een mooie dame
te verschijnen. In zijn eerstgenoemde
hoedanigheid gaf hij zijn slachtoffer geen
enkele kans om te ontkomen. Hij stortte
zich op zijn doel en het was gebeurd. Lag
er weer een harig balletje. Had hij echter
zijn vleugels ingeklapt en presenteerde
hij zich als mooie dame, dan maakte het
slachtoffer nog een kans
om in oorspronkelijke
staat te blijven. Volgens
mijn nichtje kwam dat
omdat de als dame ver
momde lelijkerd het kind
dan wilde testen door het
allerlei lekkers voor te
houden. Vooral koeweh
klepon, zei ze, want ze
wist donders goed dat ik
daar een moord voor be
ging. Nam het kind de lek
kernij aan, dan wekte dat
de ergernis van die dame
op en was rampspoed
nabij. Maar hield het kind
ondanks herhaald aandrin
gen hardnekkig de poot
stijf, dan was er geen
vuiltje aan de lucht en
verdween het vervelende
mens gewoon in het niets.
Alleen hoorde je daarna
een huiveringwekkend
lachen. Onzin natuurlijk,
maar de koeweh klepon-
legende was wel oorzaak
dat ik een heilig ontzag
kreeg voor waringinbo-
men en nog steeds niet
om snoepjes zanik.
Helemaal niet als het om
koeweh klepon gaat, want
die lijken een beetje op
harige balletjes.
I I
