41
wen op.
Nootje fluisterde :"Stil maar, let op zijn kont!"
Ventje bukte zich en keek naar de onderkant van oom waar hij
achter zat.
"Niet van hem, maar van dat paard natuurlijk", fluisterde Nootje
hikkend.
Ventje keek nu ook en zag dat het trekdier met tussenpozen z'n
staart in de hoogte stak.
Waarom Nootje zo'n belangstelling had voor het paard, en
specifiek z'n achterkant, kwam hij spoedig te weten.
De belangstelling van de jongens verslapte doordat er niets bij
zonders gebeurde. Maar zoals zo vaak komt het verwachte toch
nog onverwachts.
Weer ging de staart omhoog, maar nu ging het gepaard met ge
luid. Het was een dof geknetter, vergelijkbaar met een roffel op
een trom met slap gespannen vel, of zo u wilt als het leeglopen
van een groot formaat ballon.
Oom keek verbaasd naar dat deel van het paard dat onder de
staart zat. De jongens keken verrast op en verkneukelden zich,
de koetsier keek bezorgd.
Ventje balde z'n vuisten, keek Nootje aan en trok z'n wenkbrau
wen op als vroeg hij :"Bedoel je dit?"
Nootje knikte, met moeite z'n lachen inhoudend.
"Apa itoe sir? Koeda ini sakit peroet? Wat is er aan de hand
koetsier? Heeft dit paard buikpijn?" wou oom weten.
"Tida apa apa toean, er is niets aan de hand meneer", ant
woordde de man toch niet hele
maal gerust. "Het was maar een
losse flodder oom", merkte
Nootje grinnikend op.
"Daar zullen we het maar op
houden", antwoordde hij opge
ruimd.
Het gerommel klonk echter als
een onheilspellend omen.
Hij was nauwelijks uitgesproken
of weer ging de staart omhoog
en het geluid dat nu weerklonk
ging gepaard met een salvo nat
tigheid, en niet zo'n klein beetje
ook. Oom kreeg de volle laag
daar men net een rechterbocht
in ging en het geschut van het
paard naar links wees, en daar
zat hij. Nootje en Ventje zochten
gehaast dekking achter de respectievelijke ruggen van de koet
sier en oom. Dit resultaat hadden ze niet verwacht. Oom was
volkomen blootgesteld aan de kwaal van het paard. De koetsier
had geluk vanwege de bocht.
Het slachtoffer zat, het eerste moment, stijf en verbouwereerd
met open mond weer naar dat deel van het paard te kijken dat
dit teweeg had gebracht. Toen klapte z'n mond dicht, met schrik
beseffend dat wat dit paard zo royaal rondsproeide nu niet
bepaald consumptief was en met de armen voor het gezicht om
dit te beschermen tegen nog zo'n kanonnade ging hij verhaal
halen bij de koetsier. Die uitte zich in allerlei verontschuldigin
gen.
Het vurige paard dat eerst wat voortsukkelde, wat te danken
was aan de straffe hand van de meester dacht oom, toonde nu
bevrijd van alle lasten zijn vurigheid door het op een lopen te
zetten. Oom die vlak na het incident wou uitstappen zag nu
geen kans meer. Ook lukte het de koetsier niet het paard in
toom te houden. Resoluut nam oom de teugels over. Hij was in
zijn jeugd gewend met paarden om te gaan van een zwaarder
kaliber zoals hij dat later uitlegde. De teugels grijpend ging hij
niet bepaald zachtzinnig te werk. Hij liet z'n honderd kilo het
werk doen door achterover te gaan hangen aan het besturings
mechanisme en het paard koos de wijste partij.
"Wat ging dat beest er ineens vandoor hè", zei hij en
overhandigde de leidsels weer aan de koetsier die er om vroeg.
"Ja oom, actie is reactie weet u wel", gaf Nootje blijk iets van
natuurkunde af te weten.
Toen ze op een sukkeldrafje het strand bereikten was oom's
kwaaie bui alweer over vooral door de manier waarop de jon
gens zijn mennerskunst prezen.
De koetsier kon er volgens hem ook niets aan doen, maar hij
gaf hem wel de volgende raad: "Sir, lain kali pasang sepakbor
blakang koeda ini!" (koetsier hang een volgende keer een spat
bord achter aan het paard).
Daar oom bang was door te vegen aan gezicht en pak, de
schade te vergroten liet hij het maar zo. Wel depte hij wat van
z'n gezicht af met de mouw van z'n jas. "De rest zullen we
dadelijk met zeewater wel schoon krijgen", zei hij. Hij was inder
daad gul bedacht. De koetsier hield wijselijk z'n mond en nadat
oom afgerekend had, verdween hij spoorslags. De jongens grin
nikten en gaven geen commentaar op zijn uiterlijk.
Oom liep vooruit en toen hij buiten gehoorsafstand was vroeg
Ventje: "Ih Noot, jij wist dat dit gebeuren zou ja, daarom zei je
laat hem maar voor zitten."
"Niet helemaal, toen ik deze kar ophaalde ging de staart van dat
paard omhoog en ik hoorde
bosss. Hij poette dus ik dacht je
lach je rot als oom de wind van
voor krijgt, maar ik had niet
gedacht dat dat paard ook nog
met scherp zou schieten!"
De jongens sloegen zich op de
dijen van het lachen en op een
draf haalden ze oom in. Bij hem
aangekomen vroeg deze nog om
het zeker te weten: "Ik zit er toch
echt niet erg onder hè jongens?
Mijn gezicht bedoel ik."
"Nee oom, een beetje", verze
kerden de jongens hem. En
Nootje zei nog dat hij een goed
besluit had genomen door niet te
wrijven.
Oom stapte welgemoed het stuk
strand op dat naast de haven lag en passeerde daarbij het dou
anegebouwtje. Een douane-ambtenaar die hier net uitliep en
hem tegen kwam keek verbaasd en vergat zijn groet te beant
woordden.
Een eindje verder kwam de douaneman de dames tegen. Hij
kende ma en bleef even staan om te vragen of die man bij hen
hoorde. Hij bedoelde oom.
Ma antwoordde bevestigend en vroeg toen: "Is er wat met
hem?"
"Nou, die dikke man die daar het strand op loopt, hoort die bij
u?" vroeg hij nogmaals.
"Ja, maar wat is er dan met hem, toch niets ernstigs? Het paard
van de kar waar hij in zat sloeg op hol, maar verder is er toch
niets gebeurd?"
"Nou, of er niets gebeurd is betwijfel ik, want hij zal er van natu
re toch niet zo uitzien. Hij lijkt wel een groengevlekte panter,
niet alleen zijn pak is gevlekt maar ook zijn gezicht."
De anderen wisten uiteraard niets van ooms metamorphose
daar ze hem op de rug zagen. Grote hilariteit toen ze hem ook
van voor hadden bekeken en gehoord hadden over de kanon
nade.
Tom Reeders)
