Brisbane calling
Meditations
from Florida
J
Ocala, waar we sinds een jaar van ons
pensioen genieten, ligt in de provincie
Marion, in Centraal Florida, een uur of zo
rijden van de Atlantische Oceaan in het
Oosten en een 45 minuten rijden van de
Golf van Mexico in het westen. De naam
is eigenlijk Ocali, Indiaans, en het wordt
ook aangeduid met de namen 'The
Kingdom of the Sun' en 'Big Sun'. Dat
zegt het al, zon hebben we hier volop.
Als kind al was ik gek op paarden. In
Indië hadden planters vroeger vaak een
bendy, een karretje waar (meestal) een
groot Australisch paard voor gespannen
werd. Mijn vader had ook zo'n bendy, en
er waren twee paarden waarvan de stal
len helemaal achterin lagen, aan het eind
van de galerij, waar de bijgebouwen aan
grensden. Vossie en Jimmie, erg groot.
Vossie is er eens met me vandoor
gegaan doordat de staljongen haar een
klap op haar flank gaf terwijl ik als achtja
rige amper met mijn voeten bij de beu
gels kon. Vossie rende op een draf van
het erf de grote weg op richting pasar en
ik hing gewoon aan haar manen. De stal
jongen achter ons aan, gillen en hoopjes
mensen aan de kant van de weg gilden
mee, totdat één van hen het paard tot
stilstand bracht. Einde van het drama.
Nooit aan mijn ouders verteld, natuurlijk.
Maar goed, aan paarden had ik dus al
erg jong mijn hart verloren. Zelfs de
koeda katjang, het kleine bergpaardje,
had mijn hart gestolen.
Ocala is horse country, zoals ze dat hier
zeggen, met meest volbloeds, Arabische
paarden en Spaanse Paso Fino's. We
hadden geen flauw idee dat er zo veel
paarden-ranches in Florida waren, en
nog wel de meeste in onze provincie,
Marion. Florida is geografisch gesproken
vlak, maar Ocala en omgeving hebben
golvende terreinen vol groene weiden
waar enorme eikenbomen behangen met
Spaans mos kostbare schaduw geven,
en waar paarden grazen, alles omheind
door witte hekken. Het is een prachtge-
zicht waar we ons hart aan hebben ver
pand. Over de paarden wilde ik het heb
ben, in het bijzonder over de Paso Fino,
waarvan het bestaan mij voorheen onbe
kend was.
Dit ras produceert één van de beste rij
paarden ter wereld en wordt zeer op prijs
gesteld om zijn gang, een zijdelingse
Paso Fino
gang in vierkwartsmaat waardoor de rui
ter uiterst stabiel te paard zit en onver
moeid urenlang kan rijden. Een ruiter op
een Paso Fino rijdt je niet voorbij, maar
glijdt je voorbij. Echt waar. In de achtste
eeuw, tijdens de Moorse overheersing in
Spanje, werd dit ras verkregen toen de
Moren hun Berber-paarden kruisten met
de Spaanse Genet en een Andalusisch
paardenras. Toen Columbus zijn tweede
reis maakte naar de Nieuwe Wereld,
bracht hij de eerste paarden mee naar
Santo Domingo (nu de Dominicaanse
Republiek). Dit waren de
voorouders van de heden daagse Paso
Fino.
De gang van de Paso Fino is dus in het
ras ingeteeld. Het is de natuurlijke gang
van het paard. Er zijn drie gangen, in
volgorde van snelheid: de paso fino, de
paso corto en de paso largo. De paso
corto, de 'werk'snelheid, is het meest
populair. Het dier is een geweldig goed
werkpaard, middelgroot, niet overdreven
gespierd en gracieus. Het heeft een heel
mooie houding en is erg sterk. Het komt
voor in de kleuren kastanjebruin, rood
bruin (vos), zilvergrijs (echt, net gebrand
zilver), zwart, schimmel, bruinschimmel
en bont. Het zijn werkelijk fantastisch
mooie beesten. En dan te bedenken dat
we niets van al dit moois wisten voordat
we in Ocala kwamen wonen!
Vanwege al die paarden hier zijn er uiter
aard een hoop shows, en zo zijn we naar
een Paso Fino- show geweest, waar we
voor het eerst deze elegante beesten van
heel dichtbij zagen. We hebben ervan
genoten, van de verschillende competi
ties waarbij één van de voornaamste
onderdelen het lopen van paard en ruiter
over een lange plank was. Je kunt dan
het juiste ritme horen van de gang van
een Paso Fino. De ruiters zijn formeel
gekleed in een zwart Spaans costuum,
compleet met zwarte hoed, iets kleiner
dan een sombrero.
Natuurlijk moesten er foto's genomen
worden van al dit moois en ik nam een
plaatje van één van de kampioenen. Het
was net alsof het dier wist dat hij zo
belangrijk was, want hij ging er echt 'voor
staan'. Dit was dan wat over paarden in
Ocala. Men is nooit te oud om nieuwe
dingen te ontdekken. Gelukkig maar.
JUUL LENTZE
Als je je eigen land verlaat en in het buitenland gaat wonen,
word je een mens van twee werelden. Dat merkte ik toen ik bij
mijn zusje was in Amsterdam. Hanny is een schat van een
meisje en ze heeft een gezellige flat. En wat praatje niet af, als
de een aan het andere einde van de wereld woont.
Ik keek eens naar buiten en bedacht dat de wolken zowat op
het balkon hingen. En wat werd het vlug donker. Ik sloot mijn
ogen. Daar was de blauwe Australische hemel. Ik zat buiten in
de zon. Twee rood-witte rosella's snoepten van de druiven. De
radio speelde een heel oud Australisch liedje 'The pub with no
beer'. Een golf van heimwee ging door mij heen. De volgende
dag belde ik Quantas en een week later zat ik in de grote jumbo
op weg naar Brisbane. En nu mis ik Hanny en Amsterdam. Kon
ik morgen maar even met haar naar de Hema om gebakjes te
halen. Het is hier wel erg stil! Maar als ik nu flink spaar, kan ik
volgend jaar...
TILLY BREEMAN
46
