BRIEVEN-0
OVER...
50 JAAR BURMA-SPOOR-
WEG
IBU SUD
DE BEER IS LOS
OPEN BRIEF AAN ALLE
INDISCHE MENSEN
Ingezonden brieven kunnen worden
opgenomen om lezers de
gelegenheid te geven te reageren op
artikelen, die eerder in Moesson zijn
geplaatst. De inhoud van ingezonden
brieven valt buiten de verantwoorde
lijkheid van de redactie.
Verwijzend naar Moesson van 15 oktober
1993: 50 jaar Burma Spoorweg '42 - '45
vraag ik me af hoe ter wereld het moge
lijk is, dat de persoon die enige tijd gele
den de uitspraak deed "De kous is af!",
juist deze man, op heden 26 oktober, de
eer had de gedenkplaat te mogen onthul
len 50 jaar nadat mijn man op afschuwe
lijke wijze om het leven werd gebracht,
en nu rust op het Ereveld Kanchanaburi.
Dit moest me even van het hart.
L. Intveld- Baudoin
noot van de redactie:
Deze brief had twee maanden geleden
geplaatst moeten worden. Door omstan
digheden is daar niets van terecht geko
men en wordt deze alsnog in dit nummer
opgenomen.
Aan mevrouw Intveld- Baudoin: onze
excuses!
(Moesson 15/08/1993 en 15/11/1993)
Ibu Sud is de naam waarmee mevrouw
Bintang- Soedibjo, samen met "Pak
Kasur" (vader Bultzak of Matras) kinder
liedjes presenteerde voor de radio, al tij
dens de Japanse bezettingstijd. Deze
van oorsprong Sundanese dame genoot
eerder een opleiding tot onderwijzeres.
Haar echtenoot was arts. Vanaf 1950
begaf zij zich op een ander terrein, en
wel het presenteren van batik-shows.
Vele van de bij zo'n gelegenheid getoon
de batiks waren op haar aanwijzingen
vervaardigd in Pekalongan. Ikzelf maakte
kennis met haar toen ze in 1957 een
batiktentoonstelling (verkoop) presen
teerde in Hamburg. Ik fungeerde, met
ook andere Indonesische studenten, als
rondleidster over de expositie. Zie verder
mijn boekje "Batik op Java", uitgever:
Museum voor Land en Volkenkunde,
Rotterdam 1972 (uitverkocht). Op pagina
92 van dit boekje staat Ibu Sud zelf afge
beeld zoals ze mij op een juni-avond in
1969 bij haar thuis enige kain batiks
toonde. Enige jaren geleden is zij gestor
ven.
Alit Veldhuizen- Djajasoebrata
(Moesson 15.10.1993)
Het verhaal van de hand van Lous Huber
heb ik met veel plezier gelezen. Erg leuk,
met al die foto's, maar de casuaris
'Pandjang' is toch echt geen casuaris.
(Foto nr.1). Sinds vele jaren wonen mijn
man en ik in Australië, in het tropische
Foto 1
Deze foto stond afgebeeld bij het verhaal. Dit is
een soort kraanvogel en geen casuaris
Noord- Queensland waar ook de casu-
arissen hun woonplaats hebben. Ons
huis staat temidden van het regenwoud
en deze prachtige loopvogels zien we
dagelijks in onze tuin. Nadat ze hun dag
rantsoen naar binnen geslokt hebben,
voornamelijk rijpe bananen en papaja's,
lopen ze rustig weer het bos in en als we
geluk hebben, krijgen we eens per jaar
Foto 2
Een echte casuaris
ook nog de schattige kuikens te zien.
Helaas is het aantal casuarissen sterk
verminderd
door voortdurende ontbossing en door de
toename van het toerisme. Maar er wordt
nu gelukkig aan gewerkt om de
bestaanskansen van deze dieren te ver
groten, ook al zal het enige jaren duren
voordat we goede vooruitgang zullen
zien. Hierbij een foto (nr. 2) van de
Australische casuaris, een kleinere soort
komt voor in Nieuw- Guinea.
Grete Verhey- Schöppe
Open brief aan alle Indische mensen,
betrokken bij de pogingen een eenheid te
creëren binnen de Indische gemeen
schap in Nederland.
Zo nu en dan zet ik mij wel eens aan het
lezen van kranten. Tot mijn grote schrik
lees ik dan, dat er rond het oprichten van
het ICC (en daar heb ik toch ook finan
cieel in geparticipeerd, zij het maar een
beetje), enorm "rommelt".
Als simpel denkend mens denk je dan,
datje, als betrokkenen, van dit soort
gebeurtenissen wel eens officiële mede
deling krijgt...maar nee, hoor!
In de pers moetje dan lezen, dat er men
sen op staande voet ontslagen zijn, dat
bestuursleden ontslagen zijn, met naam
en toenaam en dan kom ik tot de conclu
sie en de vraag: Waarom zou ik nog
energie steken in bemiddelen En dan
doel ik op de pogingen van mijn goede
vrienden Eysenring en Ranty en van mij
zelf om te bemiddelen in de ruzies die
ontstaan zijn binnen de Semarang- reü
nies. Ben ik dan inmiddels zo "verwes
terd", dat mij opeens een zin te binnen
schiet van een goede Nederlandse
vriendin: Leven als vrienden, maar reke
nen als vijanden.
In een heftige discussie leerde deze oer
degelijke en betrouwbare verpleegkundi
ge mij de westerse begrippen "vrienden",
"vijanden", "hebben" en "zijn". Ik wil u
deze informatie niet onthouden:
Vrienden
Leven als vrienden: dat impliceert voor
mij alles. Een vriend is iemand, op wie je
kunt rekenen, je hoeft dan geen vijand te
zijn van je vriend, om op hem te rekenen,
of met hem te rekenen. Een vriend zijn
impliceert dat immers al! Als echte vriend
ga je zorgvuldig en respectvol met elkaar
om, ook met eikaars bezit. Dat is een
6
