me ook suf gelezen om brokjes Indo
geschiedenis naar boven te halen. Ik
weet nu waar ik trots op kan zijn, daarom
kan ik aan Thea's zijde mijn dagen wijden
aan de Stichting Insulinde Contact (SIC),
en waar nodig kwetsbare personen van
dienst zijn'.
Hoogste stadsrecette
Beginjaren zestig in Hengelo (O) neerge
streken, raakten Hans en Thea Füglis-
tahler betrokken bij de terplaatse gedane
eerste poging van Indische mensen om
samen een feestje te bouwen. Hans nam
de oeroesan voor zijn rekening en de eer
ste Indische Avond ten behoeve van
N.A.S.S.I. draaide uit op een denderend
succes. Niet zonder voldoening vertelt hij
dat het kleine plaatsje aan de oostgrens
van het land Tjalie Robinson de hoogste
'stadsrecette' kon aanbieden. En met iets
van spijt onthult hij toen niet te hebben
kunnen ingaan op het voorstel van Tjalie
om als organisator met hem mee te gaan
naar Amerika: 'Ik stond toen voor mijn
onderwijzersexamen en wilde op de
ingeslagen weg voortgaan. Gewoon,
omdat ik wist dat ik dat als Indische jon
gen doen moest. Overigens ging dezelfde
Commissie van Indoburgers na het eer
ste succes aan de slag om een soos van
de grond te tillen. Dat lukte, de Indische
Contact Club (ICC) ontstond en de
Indische mensen kwamen daar op af.
Zelf was ik er maar kort bij, omdat het
een club van louter Indo's werd. Met
Thea als penningmeester begon ik de
Jongeren Contact Club (JCC). Doelgroep
was de Indische/Twentse jeugd. Het
eerste lustrum van de JCC werd gevierd
onder de nieuwe naam Club Sixty Six. De
club zat goed bij kas, waardoor de jeugd
op drie avonden in drie plaatsen kon
genieten van het eerste optreden in het
Oosten van The Tielman Brothers. Te
betreuren viel dat de club later door de
feodale manipulaties van de burgemees
ter van een naburig dorp terziele ging; en
Thea en ik met een persoonlijke lening
van acht mille in de maag kwamen te zit
ten. Geen mens die ons toen te hulp
schoot. 'Tida lagi, never again, nooit
meer', heb ik toen gezegd. Niet lang
daarna ging ook TWIC mati-dood en viel
er voor de Indo's niets meer te beleven in
Hengelo. Ik bleef wel warga negara-
Indo's naar Nederland helpen komen,
maar dat kun je beschouwen als een
inleiding van wat ging gebeuren.
Hengelo-stijl
Eind 1986 stond in de krant dat door de
Twentse afdeling van Madjoe, de ge
meente, de Stichting Welzijn Ouderen,
Pelita en Icodo een koempoelan was
georganiseerd die zo'n honderd bezoe
kers had getrokken. Dat trok de aandacht
van het echtpaar Füglisthaler. Hans:
'Thea informeerde naar een mogelijke
voortzetting van dat evenement, waarop
ze bezoek kreeg. Paniek in die tent van
hun, want wat was er aan de hand De
organisator was dood.
Thea stelde zich beschikbaar als voorzit
ter, stelde haar voorwaarden en kreeg die
functie.
De oude commissie vertrok en in februari
1987 ging de eerste koempoelan van
Insulinde Contact (IC) van start.
Dat gebeurde op een dermate voortva
rende en ook afwijkende manier dat
Pelita, de 'uitvinder' van de Nederlandse
koempoelans, nog steeds spreekt van de
Hengelo-stijl'.
Tulung-menulung
'Insulinde Contact richt zich op de doel
groepen Indische ouderen, hun nazaten,
venwanten, oud-OVW'ers, andere belang
stellenden en sympathisanten. Er bestaat
geen lidmaatschap, waardoor deelname
binnen ieders bereik ligt. De organisatie
is ook niet regionaal bezig, want dat
werkt warrigheid in de hand. Door plaat
selijk actief te zijn, dus op beheersbare
schaal, kan men zich met meer effect
concentreren op het tegengaan, opheffen
of voorkomen van isolementsituaties bij
voormalige repatrianten', aldus Hans. Hij
voegt er aan toe dat men leden van de
tweede generatie - indien zij daarnaar
zoeken - de goede cultuurwaarden van
hun afkomst wil aanreiken. Maar ook
wordt de plaatselijke samenleving geïn
formeerd, om zodoende meer begrip voor
onze doelgroep te kweken. En ijveren we
voor aansluiting bij plaatselijke professio
nele instellingen.
Zo verlenen we hulp en bijstand aan hen
die sociale- en maatschappelijke proble
men hebben, maar gaan daarbij niet op
de stoel van de hulpverlener zitten. Heeft,
bijvoorbeeld, de financieel kwetsbare
en/of sociaal achtergebleven doelgroep
behoefte aan een koempoelan, dan komt
de sterke in het geweer voor de zwakke.
'Tulung menulung', zullen we maar zeg
gen. Dat is mogelijk, omdat alle werk
wordt gedaan door vrijwilligers en de
opzet van de koempoelans 'ouderwets'
is: eenvoudig, gezellig omong-omong met
elkaar, goeie makanan en muziek voor
weinig geld. Dus geen dure artiesten en
gewichtig ronddravende regelbaasjes.
Maar er wordt natuurlijk wel een zekere
discipline gehandhaafd. Vertoont iemand
een gebrek aan fatsoen, dan komt die dat
te weten en wordt netjes en onopvallend
verwijderd. 'Van standsverschil is ook
beslist geen sprake, het is gewoon
gotong-rojong, onder elkaar en met el
kaar', legt Hans een paar doelstellingen
bloot van een vrijwilligersorganisatie, die
gedirigeerd door een dubbelbezet
bestuur haar idealen zonder stagnatie
weet te verwezenlijken.
Onder de Waringinboom
Een te trekken parallel met de gang van
zaken bij Moesson is het zonder over
heidssubsidie doordouwen van Insulinde
Contact, welke onafhankelijkheid duidelijk
een positieve invloed heeft op het pro
gramma. Hans: 'De activiteiten zijn
meestal van bijzondere aard. Maandelijks
wordt een koempoelan georganiseerd en
tweemaandelijks een soos. Voor de
koempoelans bestaat trouwens de 'vul
mij-sokongpot', waaruit het vervoer van
minder-validen wordt betaald. Dan heb
ben we op koempoelans de Biblio
Kerstkoempoelan 1988 Insulinde Contact in het dienstencentrum van het bejaarden
centrum 't Swafert.
24
