Say it with
music
Sinds de oprichting van de
'Luchtbrug van Kalimantanin
1958 heeft Merpati Nusantara
Airlines zich ontwikkeld tot dé
binnenlandse luchtvaartmaat
schappij van vandaag, een lucht
vaartmaatschappij die de naam
'Luchtbrug van Indonesië' met
recht verdient.
houdswerkzaamheden aan de propeller
vliegtuigen. Ook de hangars in Ujung
Pandang en Manado en de bijbehorende
faciliteiten werden gemoderniseerd. In
1993 was ook het Flight Safety Training
Centre (FSTC) in Surabaya klaar voor
gebruik. Hier vinden alle trainingen van
het cockpit- en cabine-personeel plaats,
en ook de instrumenten van de vliegtui
gen worden hier getest. Naast alle bin
nenlandse bezigheden, speelt Merpati
ook een grote rol in de toeristenindustrie:
ook 'package-tours', volledige vakantie
programma's, zijn bij MNA te verkrijgen.
Merpati is tevens aangesloten bij verschil
lende organisaties die zich met toerisme
en promotie bezighouden, zoals: PATA,
Asean Tourism Forum, ITIX Chicago en
JAT A Tokyo.
Merpati verzorgt veel vluchten door de gehele Indonesische archipel
netwerk voltooid en nam Merpati een
aantal bestemmingen van Garuda over,
en ook een aantal vliegtuigen, waardoor
het passagiersaantal (en de hoeveelheid
vracht) enorm steeg. Het passagiersaan
bod steeg tussen 1988 en 1992 met 2.8
miljoen.
Merpati heeft inmiddels een vluchtnet-
werk met 145 start-en landingsrechten
door de hele Indonesische archipel.
Slechts één internationale vlucht is over
gebleven, naar Kupang-Darwin (Austr.).
De Merpati vloot bestaat inmiddels uit: 6
DC-9, 11 Casa-212, 12 F-27/500,
28 F-28/4000, 14 CN-235, 2 F-27/Cargo,
5 BAe ATP, 10 DCH-6 Twin Otter.
In juli 1991 opende MNA een nieuw
onderhoudspunt in Surabaya, de Merpati
Maintenance Facility (MMF). De MMF is
uitgerust met een hangar voor alle onder-
Iedere Bandoenger kent het bekende Indische restaurant gele
gen aan de Grote postweg vlak bij de aloon aloon. Het was
daar niet alleen om te 'chinezen' (zoals de Nederlanders het uit
drukken), maar ook om te dansen. Het gebouw was een gewe
zen autozaak van de familie Van de Hoek. Met zijn grote voor
tuin was het daar overdag heerlijk zitten en kijken naar de druk
te op straat. De meeste Indische mensen kwamen daar voorna
melijk om te dansen. Natuurlijk was er verplichte consumptie.
Vijf piek was voldoende als je met je meisje ging. Jongelui die
nog honger hadden staken na afloop de weg over om bij de
aloon aloon hun honger te stillen met een portie tahu-ketupat
voor vijftien cent. In de jaren dertig werd de muziek verzorgd
door een Rus genaamd Risky. Zijn pianiste was Hetty Johan.
(Zie foto; Bolé haar bloem I). De drummer was de bekende
Gouw Pak Hong (tweede van rechts). Als kostjongen van ons
leerde mijn vader hem het drummen. Overdag werkte hij als
kassier bij de Koek Sparkes. Dit kantoor lag naast dit restau
rant. Men had in die tijd ook andere restaurants, zoals: De
'Gouden Lepel', gelegen op de hoek Bragaweg-Naripan tegen
over de bekende muziekhandelaar Paul Seelig. Mijn vader
zorgde voor de muziek met o.a. mijn oudste zuster Ernestien
(piano) en mijn broer Otje (Koetjing) - viool (een echte viool
Classical Jazz Orchestra, Bandoeng 1930
hoor - geen rebab). Het was in de tijd van Yes sir that's my
baby. En dan had je nog 'de Globe' aan de Soeniradjaweg. Als
het terang boelan was, dan danste men in de open lucht op het
terras. Daar speelde toen een uitstekende Manillanese band
onder leiding van Garcia (van hen heb ik sax leren spelen) met
o.a. Tambajong en Beybey. Het was een band om heerlijk naar
te luisteren en nog wel in de tijd van Ramona en Swamp blues.
Met het lied O/é Olé Bandoeng in mijn gedachten groet ik al
mijn sobats.
L. Johan
24
