'We moeten wel gewoon als goed opge
voede jongens verder gaan, ook al zitten
we dan in een Jappenkamp, Fred, O.K.?'
Eigenlijk was Fred het wel met hem eens.
Zijn ouders zouden er ook zo over
gedacht hebben, ja toch!
Het had wel geholpen. Met de deur dan.
De mening van de heren over de jongelui
werd er alleen maar door bevestigd.
Maar de achting van de jongens voor de
ouderen kreeg een nieuwe deuk tijdens
het vlaggetjesincident en het daaropvol
gend pak slaag. Er bleven genoeg man
nen over waar ze wel achting voor had
den of zelfs bewondering voor konden
opbrengen. En naar wier wijze raad ze
ook wel luisterden.
Maar nog liever luisterden ze naar verha
len over een wereld die voorlopig voor
hen gesloten zou blijven.
Hoewel ze allemaal wel eens iets met
een meisje aan de hand gehad hadden
waren de meesten van hen niet verder
gekomen dan enkele wankele schreden
op het pad. Vooral de jongens-officieren
waren maar karig bedeeld geweest wat
de omgang met het vrouwelijk geslacht
betrof. Met al die vrouwen en meisjes in
de wijk bij elkaar had het er juist zo veel
belovend uitgezien.
De verhalen van de jongens uit die wijk,
natuurlijk aangedikt en wat sappiger ge
maakt vonden een vruchtbare bodem in
de verbeelding van deze jongemannen.
Hun jonge sterke lichamen, volop in ont
wikkeling, konden de daadkracht alleen
kwijt in sport en werk op het land.
Fred uitte zijn vleselijke verlangens in het
schrijven van een serie verhalen met zelf
bedachte erotische avonturen die eigen
lijk kant nog wal raakten. Ze werden door
de maten verslonden, meestal op de w.c.
wat natuurlijk te denken gaf. Het kon niet
uitblijven dat het Tarzan ter ore kwam.
Een van de niet-lezers kon z'n jaloezie
niet verkroppen en verklikte het om in
een goed blaadje te komen bij de jonge
commandant. Die ontbood Fred bij zich
en liet hem z'n geschrift inleveren. Een
paar dagen later gaf hij het terug en had
een ernstig gesprek met deze schrijver
van 'realistische' verhaaltjes.
Hm, Fred bedacht dat ze toch niet zo vrij
waren als hij had verondersteld. Op
Tarzans aanraden verscheurde hij de
boel en liet voortaan het schrijven maar
na. De onrust bleef.
De eerste tijd was het kamp alleen
omringd geweest door prikkeldraad waar
je ongehinderd doorheen kon kijken naar
voorbijgangers. Die werden door de
politiewacht wel gedwongen om aan de
overkant van de straat te lopen maar ble
ven duidelijk herkenbaar. Na enige tijd
kwam er een schutting van gedek bij. Ze
kregen daardoor wel het gevoel dat ze nu
echt opgesloten zaten, maar dankzij sport
en spel en andere vormen van ontspan
ning en vooral het wekelijkse bezoek
hielp toch nog een beetje de pijn te ver
zachten.
Het gedonder van mannen als Dumoulin,
die politiek als splijtzwam plantten en de
oude tegenstellingen tussen Indo's en
Totoks aanwakkerden, herinnerden de
jongens eraan dat ze niet in een vakan
tieoord zaten. Vooral de angst na het
algemene pak slaag drukte een stempel
op de kampbewoners. Sedert die
gedenkwaardige 21 augustus was er
regelmatig iets vervelends aan de hand.
De verschrikkelijke treinreis naar Tjimahi,
opeengepakt, hongerig, maar vooral dor
stig als nooit tevoren, gaf vele kleinharti-
gen voor de rest van hun kamptijd en
lang daarna een forse knauw. Anderen,
zoals Fred, zetten zo lang de ellende
duurde het verstand op nul en hun
gedachten waren maar op één doel
gericht en dat was om te overleven, hoe
dan ook.
Dat bestond uit het ontwijken van ont
moetingen met de Jap en zoveel mogelijk
eetbaars te pakken zien te krijgen.
(wordt vervolgd)
Van deze foto weten we zo goed als niets. Wie zijn het? Waar en wanneer is de foto precies genomen? En ter gelegenheid
waarvan? Als u ons kunt helpen, kunt u bellen of schrijven naar de redactie.
12
