januari
Kersen-, peren- en appelbloesem, een
boom vol met hele kleine rood-paarse
bloemetjes, de redbud zoals het
genoemd wordt. De rododendrons en
azalea's. Het was een kleurenpracht
onder een blauwe hemel en ideale tem
peraturen. Ik wou er maar blijven wonen,
voorgoed. Het was er zo prachtig in de
lente. Ocala vergat ik bijna. Bijna, niet
helemaal, want ergens achter in mijn
hoofd hoorde ik een stemmetje: het gras
is altijd groener...
En toen gingen we naar St. Petersburg.
Ah St. Petersburg! Neen niet in Rusland,
maar hier in Florida. De boulevards daar
waren volgeplant met oleanderbomen
aan beide zijden. Ze stonden in volle
bloei. De stad ligt op het schiereiland
Pinellas, de Golf van Mexico aan één
kant, de Baai van Tampa aan de andere
weerkaatsten het zuiver blauw van de
lucht. Tegen al dat blauw stak de Skyway
Bridge af, hoog naar de hemel toe
gebouwd. Tegen al dat blauw staken ook
de zachtpaarse kronen van de
Jacarandabomen in bloei af, een heel,
heel mooi gezicht. St. Petersburg had als
medestichter een Russische immigrant,
Peter Demens. Hij en een zekere John
Williams, z'n partner, tosten een munt
stuk, wie won kon de stad z'n naam
geven. Peter won, en noemde de stad
naar zijn woonplaats in Rusland, St.
Petersburg. Zo gaat het verhaal. En dit
gebeurde in 1888, nog niet zolang gele
den. Het is ook de stad die de grote
nationale baseball clubs, zo voornaam
hier, herbergt. Ik zei tegen mijn betere
helft dat ik hier best zou willen wonen,
voor goed. Maar dan hoorde ik dat stem
metje weer.
Wil ik hier nou mee zeggen dat we niet
senang zijn in Ocala? Neen, helemaal
niet. Ik weet nu wat er achter die bergen
en die verre horizon ligt en - hier moeten
we allemaal rekening mee houden - als
je eenmaal verre reizen hebt gedaan je
nooit meer tot één plaats of zelfs tot één
land behoort. Zitje tussen de bergen dan
wil je naar de zee en zit je aan zee dan
wil je naar de bergen. Als je het verre-
reizensyndroom maar niet uit het oog
verliest leef je tevreden waar je op dat
ogenblik bent. Wij zijn in Ocala waar de
zon uitbundig schijnt, waar de zomers
snikheet zijn en de donderstormen niet
van de lucht, waar de winters zacht en
zonnig zijn, waar enorme grote eikebo
men in enorme grote weiden staan, waar
de mensen vriendelijk en eenvoudig zijn,
waar in geen velden of wegen bergen of
zeeën zijn, en waar het gras het groenst
is.
Juul Lentze O
Aubade ten huize van de wedono van Wlingi (Oost-Java) ter
gelegenheid van het huwelijk van Prinses Juliana en Prins
Bernard. Op de tafel staat mijn vader, die het hoofd van de
Europese Lagere School was, de zangkoren te dirigeren.
Rechts vooraan de desaschool, de meisjes in 't wit ernaast zijn
van de Europese school, dan de Inlandse Katholieke School en
de Chinese School. Op de achtergrond de diverse vaandels.
We droegen allemaal oranje strikjes op de borst en rood-wit-
blauwe vlaggetjes in de hand. Na afloop was 't feest op school
en kregen we een es lilin die vrijwel meteen smolt in de hitte.
Daarna werden de gebruikelijke spelletjes gedaan: zaklopen,
koekhappen, blindemannetje, wie weet er nog meer?
Reacties aan: Mrs. N. Wiborg-Jenssen
38 Shirley Gardens
Tunbridge Wells
Kent TN4 8 TH
Engeland
10
