De fotograaf komt...
Deze fraaie foto van tempo doeloe is weliswaar niet van de familie, waarover in dit verhaal sprake is, maar zij geeft wel op frappante wijze de hele
sfeer van de omgeving weer, op de trappen van een heel oud Indisch woonhuis.
zeggen? Oma had altijd één grote wens gekoesterd, ze wilde zo
graag een portret bezitten, waar al haar kinderen op stonden.
Ja, als je ouder wordt, dan weet je, dat alle kinderen één voor
één het ouderlijk huis gaan verlaten en dan krijg je ze niet zo
makkelijk meer bij elkaar. Dus had zij voor die bijzondere gele
genheid de Chinese fotograaf ontboden. Deze zou een mooi
portret maken, waar ze allemaal op stonden...
Daar zag je ze naar buiten komen, de zoons en de dochters,
allemaal netjes aangekleed en schoon gewassen. Ze kwamen
op de treden van het huis, bij de open voorgalerij, waar de wit
gekalkte potten stonden met de palmen, die een afscheiding
vormden tussen huis en erf en waar het grind van het voorpad
keurig was aangeharkt door de kebon.
De jongens waren een tikje onwennig in hun zondagse pakken,
ze wriemelden wat met hun handen in de broekzakken, op zoek
naar knikkers of ander jongensspul, de meisjes waren lieftallig
Dit verhaal speelde zich af in de dagen, toen Oma Stolze nog in
haar statige huis op Tambaan woonde. Het ruime oude gebouw,
dat misschien nog uit de VOC-tijd stamde en waar de familie zo
lang men zich herinneren kon heeft gewoond. Het was tegen
het einde van de vorige eeuw, toen alles in Indië nog kalm ging
en in grote stijl...
Oma, die van zichzelf Johanna Hendrika Elisabeth Meijer heet
te, was een bijzondere vrouw, die haar huishouden op een rusti
ge maar straffe wijze bestuurde. Ze had niet minder dan elf kin
deren ter wereld gebracht, allemaal thuis en met de vroed
vrouw, zonder dokter en zonder complicaties, en voor elk van
die kinderen was ze een liefhebbende en zorgzame moeder.
Oma bezat nog iets anders, ze was sterk mediamiek, helder
ziende zou men kunnen zeggen. Ze zag dus verschijningen,
gewoon midden op de dag; meestal waren het overleden fami
lieleden. Oma voerde gewoon gesprekken met hen en geen van
de kinderen vond dat vreemd, of dacht er aan om die ontmoetin
gen van Oma ooit in twijfel te trekken, het was nu eenmaal zo...
Op een keer was het hele gezin weer eens verzameld op
Tambaan, misschien was het wel Oma's verjaardag, wie zal het
getinte schoonheden. De grootsten al hele jonge dames, met
hun ingenomen taille en hun reeds ontluikende figuur, hun lange
jurken met fraai kant afgezet. Hun fluweelzachte wangen, met
daarin de donkere dromerige ogen. In hun houding waren ze
een tikje gereserveerd tegenover hun jongere broertjes en een
beetje neerbuigend. En de allerjongste, Eliza, nog een kind van
amper zes jaar, in een fijn roze jurkje en met korte witte sokjes.
De fotograaf was bezig met de driepoot van zijn apparaat en
sloeg de zwarte doek over zijn toestel. Hij probeerde wat aan
wijzingen te geven om de groep zo gunstig mogelijk op te stel
len.
(lees verder op bladzijde 41)
17
