Batavia is terug
Indonesische
schilderkunst
llfl ni
1
"1
O
Door Inge Dümpel
ÏÈ-Vvi:
Maar dat niet alleen. De naam wordt
weer openlijk gebruikt. Tegenover het
oude, fraai gerestaureerde stadhuis in de
Kota bevindt zich een voortreffelijk res
taurant met een nostalgisch interieur (o.a.
veel posters uit de jaren twintig en dertig).
Het heet 'Batavia'. In diezelfde Kota, dicht
bij de vermaarde ophaalbrug, verrijst een
groot hotel: Het Batavia Hotel! Gelukkig
functioneert in de hoofdstad inmiddels
een dienst die een einde heeft gemaakt
aan het min of meer op eigen gezag ver
bouwen en slopen van waardevolle pan
den uit de periode van vóór de Tweede
Wereldoorlog. Voor renoveren (met het
behoud van het oorspronkelijke karakter)
wordt advies gegeven. Soms zijn er
financiële middelen voor beschikbaar.
Het komt allemaal, helaas, wel wat laat.
Heel veel fraaie gebouwen waaronder
waardevolle woonhuizen zijn al gesloopt.
Dat laatste zal nu niet meer zo gemakke
lijk kunnen gebeuren. In Bandung is een
vergelijkbare dienst werkzaam, die - naar
het mij voorkwam - met nog meer succes
aan de slag is gegaan.
Door prof. dr. Nico Tiemstra
Tot voor kort was het gebruiken van de
plaatsnaam Batavia in Indonesië 'not
done'. Toen ik in januari weer eens het
land - en bijna onvermijdelijk Jakarta
bezocht - viel het mij op dat men rustig
kan spreken over het vroegere Batavia.
Op 14 april 1995 ben ik naar de opening gegaan van een expo
sitie van drie jonge Indonesische kunstschilders. De Indo
nesische kunstschilders behoren tot de jonge generatie. Zij heb
ben alle drie een academische kunstopleiding gevolgd in
Gogod Suteju: 'Balinese ceremonies'
Yogyakarta en hebben al verschillende exposities gehad, ook in
het buitenland.
Ik ben geen kunstkenner, maar ben wel erg geïnteresseerd in
de ontwikkelingen op literair- en kunstgebied. Vandaar dus mijn
30
bezoek aan Galerie Primitief, een galerie voor Aziatische kunst,
aan de Witte de Withstraat 19a in Rotterdam. De drie jonge
schilders zijn:
Ledek Sukadi, geboren in Zuid-Java in 1969, werkt voornamelijk
met olieverf en mes. Zijn schilderijen vallen vooral op door hun
kleuren, soms pasteltinten en ook aardetinten. Het liefst schil
dert hij dansers en beweging. Of het iets met zijn naam te
maken heeft? Ledek betekent danser. Zelf zegt hij: 'Moderne
schilderkunst in Indonesië is een imitatie van westerse voorstel
lingen. Ik probeer het traditionele leven op Java weer te geven
wat een eigen karakter geeft aan ieder werkstuk.' Op zijn schil
derijen vond ik de westerse invloed qua opzet en kleuren het
duidelijkst, maar de vrouwen, rank en met gitzwart haar zijn dui
delijk oosters.
Sumadi is een jongere broer van Ledek, geboren in 1971. Op
Bali is er een permanente tentoonstelling van zijn werk in Shini
Art Gallery in Campuhan Kbud (Bali).
Ook Sumadi schildert graag dansers - zowel hij als zijn broer
zijn professionele dansers. Hij heeft een eigen stijl ontwikkeld
waarbij hij realisme en abstractie vermengt. Hierbij laat hij zich
graag inspireren door de Toraja's.
De laatste in de rij is Godod Suteju, geboren in Solo in 1951. Hij
is zeer produktief en heeft al 44 maal in groepsverband geëx
poseerd. Godod schildert veelal met acrylverf. Vaak in felle
kleuren zet hij Indonesische en Balische taferelen op het doek.
En hoe klein de figuurtjes ook zijn, het is altijd duidelijk wat hij
wil laten zien. Zijn schilderijen vond ik het meest verrassend,
omdat zij het verst staan van de traditionele Indonesische schil
derkunst. Men heeft het wel geprobeerd, maar het is niet gelukt
zijn stijl te imiteren!
Wellicht is het ook leuk te weten dat de prijzen van de schil
derijen misschien niet zo ver buiten uw bereik liggen. Eén van
de duurste schilderijen kostte 4.500,-.
