0*
TJALIE ROBINSONSTRAAT, Nijmegen
Vivian Boon
We kwamen om ongeveer kwart voor vijf
in Nijmegen aan.'Eerst werd ons een
drankje aangeboden en om ongeveer vijf
uur hield meneer Thielen een toespraak
over de nieuwe wijk. Daarna hield meneer
De Moor over alle vier de schrijvers apart
een toespraak.
Na die toespraak gingen alle aanwezigen
naar buiten om bij de onthullingen te zijn.
Als eerste kwam de Tjalie Robinsonstraat.
Mijn moeder mocht die onthulling doen,
dat was door een vlag naar beneden te
trekken, die met plakband vast zat.
Dat was een moment dat ik nooit zal ver
geten. Eerst bleef de vlag vastzitten, maar
na veel trekken kwam die los.
Dat was een prachtig gezicht, een straat
naambord met de naam van mijn opa
erop.
Na die onthulling ging mijn moeder praten
met iemand van de krant.
En aan mijn zus May werden ook een paar
vragen gesteld maar ik kwam niet in de
belangstelling. Daarom ben ik blij dat ik nu
ook wat mag zeggen over iets waar ik zo
trots op ben, want de meeste kinderen zul
len zoiets niet meemaken!
Stacy (11 jaar)
straat nog niets, er woont nog niemand,
er groeien nog geen bomen, er spelen
geen kinderen. Bouwverkeer rijdt nog af
en aan. Ik ben van plan om elk jaar een
kijkje te nemen in deze Tjalie
Robinsonstraat, om te zien hoe die groeit.
Een straat heeft meer dan tijd alleen
nodig om bekend te worden, om te leven.
Van de Kerkstraat kan men verwachten
dat er een kerk staat, de Bosweg zoekt
men in of langs een bos, de Parksingel
leidt je langs het water naar het stads
park. En in de Tjalie Robinsonstraat, die
vernoemd is naar een echte straatslijper,
zou je toch minstens wel een hele rij win
kels, waaronder zeker één toko, een
openbaar gebouw of twee, een bioscoop
en een bushalte verwachten. Ik hoop dat
die er komen, dat het een bekende straat
zal worden. Natuurlijk zijn wij toch wel
trots op de Tjalie Robinsonstraat, is het
immers geen erkenning voor de Indische
gemeenschap dat wij óók iemand heb
ben, een mens van verdienste, wiens
naam op deze wijze algemeen bekend
wordt? Maar toch wil ik, voor déze straat
in het bijzonder, dat die niet alleen maar
een naam moet hebben, maar die naam
ook zal verdienen. 'What's in a name?'
Alles.
f
Foto: Theo Janssen
straatnaam is zoals 'Smaragdgroen' of
'Mahalia Jacksondreefwant dan kan ik
al op m'n klompen aanvoelen dat het een
doolhof is, en dat ik verbaasde of lege
blikken kan verwachten van al diegenen
die ik de weg vraag, zelfs van de mensen
die hun hond uitlaten.
Ik vraag me steeds af wat mijn vader er
zelf van zou vinden als hij wist, dat er een
straat naar hem was vernoemd. Hij hield
niet zo van de Nederlandse straten. Ze
zijn zo netjes, zo saai, met schoonge
veegde stoepen en geen ongeregeldhe
den zoals open riolen waar men in kan
donderen e.d. Er valt niet zo veel te bele
ven als in de straten van Djakarta. De
Piekerans van een straatslijper staat bol
van vertellingen, hoe 'zijn' straat er uit
zou moeten zien. We woonden zelf ooit in
een schrijversbuurt. Uit 'Wonen in
Slotermeer' Piekeren in Nederland) haal
de ik de volgende passage:
'De buurt waar ik woon is de zogenaam
de schrijversbuurt: alle straten hebben
namen van schrijvers. Je hebt b.v. de Du
Perronstraat en de bodewijk van Deijssel-
straat. En dan heb je een aantal hofjes en
die heten allemaal naar Vlaamse schrij
vers, dus Maurits Sabbehof, Hugo
Verriesthof, Albrecht Rodenbach-hof. En
dan merk je ook wel dat de gemiddelde
Hollander natuudijk niets van letterkunde
afweet...'
Behalve de keurige twee-onder-één-kap
woningen staat er in de Tjalie Robinson-
WHAT'S IN A NAME
Eerst een gevelsteen op zijn geboorte
huis in de Dominicanenstraat in
Nijmegen, later een gevelsteen op zijn
woonhuis in Den Haag, en nu de Tjalie
Robinsonstraat, Nijmegen. Hij lijkt zo
langzaamaan wel een beroemdheid te
worden.
Ook toevallig: in de aula van het
Dominicuscollege (Gymnasium en
Atheneum) vond de bijeenkomst plaats,
gelegen naast de nieuwgebouwde wijk
in Nijmegen waarin vier straten werden
vernoemd naar schrijvers, die elk een
binding hadden met Nijmegen: Nescio,
Kellendonk, Jan Brinkhoff en Tjalie
Robinson. Zoals Dr. W.A.M. de Moor
van de Katholieke Universiteit van
Nijmegen in zijn zeer onderhoudende
speech zei, is de binding van Tjalie
Robinson met Nijmegen krachtig maar
kort: hij werd er in januari 1911 gebo
ren. Amper drie maanden later vertrok hij
met pa en ma terug naar Indië, om er ooit
als volwassene voor een bezoek terug te
keren. Toch mag Nijmegen zich tot in de
eeuwigheid roemen als de geboortestad
van een bekend schrijver: Tjalie
Robinson. En bij de straatnaamgeving
van deze nieuwe wijk in Nijmegen, viel de
keuze ondermeer op hem. Bij de feestelij
ke aangelegenheid waren behalve fami
lieleden van de overleden schrijvers, ook
de nieuwe wijkbewoners aanwezig: jonge
gezinnen met veel kleine kinderen die,
naar ik hoop, straks het straatbeeld zullen
tekenen.
Bij het opzetten van een nieuwe wijk, en
dat gebeurt de laatste twintig jaar ontzet
tend vaak, komt een zogenaamde naam-
geving-commissie te pas, die telkens
weer voor het dillemma staat: hoe zullen
we de straten noemen. Nagenoeg iedere
stad of plaats kent zijn schilders-,
bomen-, bloemen- en vruchtenbuurt. De
deftigste wijk wordt meestal genoemd
naar leden van het Koninklijk Huis, naar
burgemeesters, wethouders en staatslie
den. Als ik voor het eerst naar een
bepaald adres ga en die luidt
'Wilhelminaplein' of 'Rembrandtstraat',
weet ik al bijna zeker dat ik het in een
oudere buurt moet zoeken, waar de
bomen hoog zijn en de huizen bruin. En
dat vrijwel iedereen die ik de weg mocht
vragen, direkt en zelfverzekerd antwoordt
'zoveelste links, zoveelste rechts'. De
moed zakt me in de schoenen als het een
8
