Exclusieve
INDONESISCHE KERSTKAARTEN
en WENSKAARTEN,
Gemengde gevoelens
SCHAAMTEGEVOEL
afrn. ca. 13x18 cm, dubbel gevouwen met envelop,
per 10 stuks (assoni) f 30,-, incl. porto.
Voor Europa 32,50 en buiten Europa 35,- incl. porto.
Bij grote afname aantrekkelijke korting!
INTAN BIDOERI, Koolzaaderf 19, 1112 JR Diemen, Holland,
tel. 020-6909945 na 19 uur, fax 020-6004348
ANIARIN
Door Riny Boei/en
U kent het vast wel. Het gevoel in rook te willen opgaan of door
de grond te zakken, hoe dat er in werkelijkheid ook uit moge
zien. Een hoofd als een volrijpe tomaat, zo fel gekleurd dat het
de Brandaris in verlegenheid zou brengen. Koude druppels, die
als een gezwollen kali tijdens de natte moesson, een weg zoe
ken langs je ruggegraat richting onderste regionen. Een adem
haling, aangedreven door een hyperventilator, zodat je ook niet
meer in staat bent nog iets verstaanbaars uit te brengen. (Nou
is dat laatste op zich niet zo erg, want je wist toch al niet wat je
moest zeggen.) Dat gevoel.
ledereen staat er bloot aan, ongeacht leeftijd, sexe of maat
schappelijke positie. Mijn directeur vertelde me laatst nog een
voorval uit zijn jeugd. Er zou een niet onbemiddelde tante uit
lang vervlogen tijd op bezoek komen. Deze vrouw was niet
alleen gezegend met een rijkelijk gevulde bankrekening, maar
bovendien geschapen met een enorme neus. Je kon bij wijze
van spreken het koffiezetapparaat aanzetten als het puntje van
haar reukorgaan de voordeur beroerde, want voordat de rest
arriveerde, was het water al lang en breed doorgelopen.
Moeder had om die reden reeds geruime tijd voor het aange
kondigde bezoek haar kinderen er driemaal daags op gewezen
dit lichaamsdeel toch vooral onbesproken te laten. De spanning
was derhalve te snijden toen de erfgename van Pinokkio de
drempel overschreed. Met zorg omgeven werd tante op de sofa
geparkeerd en onder de ogen van de ademloos toekijkende kin
deren van thee voorzien. Moeder voelde de sfeer feilloos aan
en doorbrak de ijzige stilte met de historische woorden: 'Wilt u
misschien suiker in uw neus?'
Het serveren van een verfrissing is blijkbaar vaker aanleiding
om te blunderen. Mijn nichtje kan daarvan meepraten. Als
beginnend secretaresse was ze de rechterhand van een grijze
eminentie die luisterde naar de naam Borst. Een heerschap dat
het vrouwelijk schoon niet onberoerd liet. Ik verdacht hem er
zelfs van om die reden mijn niet onappetijtelijk uitziende nicht
tot zijn assistente te hebben gekroond. Ook voor het meisje
waren zijn begerige blikken niet onopgemerkt gebleven. Het gaf
haar een onbehaaglijk gevoel. Dat bleek eens te meer toen zij
die bewuste middag met trillend dienblad de kamer van haar
directeur betrad en hem vroeg: 'Mijnheer Thee blieft u nog een
beetje borst?'
Ook zelf heb ik meermalen ongewild mijn bloeddruk tot grote
hoogte gedreven. Tijdens een receptie zou ik een aantal
belangrijke mensen ontmoeten. Een zelfverzekerde, maar voor
al nette indruk kwam daarbij goed van pas. Gestoken in een
driedelig zwart werd ik voorgesteld. Quasi nonchalant, de ene
hand losjes in het vestzakje, de ander druk gebarend, oreerde
ik in een onstuitbare drang mijn imago een oogverblindende
glans te verschaffen. Halverwege mijn betoog zag ik tussen de
beide toehoorders een collega enigszins spastische bewegin
gen maken. Niet begrijpend vervolgde ik mijn verhaal, totdat de
seiner een gebaar maakte dat me herinnerde aan de sanitaire
stop voor het betreden van de zaal. Hoe hagelwit stak mijn
onderbroek aftegen de diepzwarte achtergrond waarin ik het
liefst had willen verdwijnen.
Recentelijk ben ik opnieuw door een schaamtegolf overspoeld.
Geen spectaculaire gebeurtenis, maar daarom niet minder stui
tend. Het gebeurde op een vrijdagavond. Het was St. Maarten.
Ik had net een pittige trimloop achter de rug en zat fris gedoucht
in kamerjas de laatste restanten van 'Het spijt me' weg te wer
ken. (Dat programma waar in de ene partij schaamteloos pro
beert de andere partij een schaamtegevoel aan te smeren door
met behulp van een bos bloemen een paar oude koeien uit de
sloot te trekken.) Mijn vrouw had de laatste jeugdige zangers
aan de voordeur met een versnapering het zwijgen opgelegd,
haar tere huidje van een beschermende laag voor de nacht
voorzien en zich naast mij genesteld. Tot plotseling de bel ging.
'Nu nog van dat St. Maarten-gejank, het is verdomme half tien',
gromde ik en blikte door de erker het duister in. Ik meende even
bij de voordeur een bos bloemen te zien bewegen, maar weet
dat aan mijn aversie tegen het eerder geciteerde tv-programma.
'Ga jij even?', vroeg ik aan mijn vrouw, wijzend op mijn pikante
uitmonstering. Mijn vrouw stond zuchtend op en liep naar de
voordeur. Met één hand in de zij en een blik van 'wat mot je?'
keek ze naar twee, voor haar onbekende gezichten. De vrouw
van het duo week een weinig achteruit en hield een in folie ver
pakte bloemenhulde, als schild voor zich.
'Zijn we te laat?', klonk het bedremmeld uit de paarse strik die
de uiteinden van de knerpende verpakking vasthield. 'Hoezo?',
bitste mijn vrouw terug, haar rechterknie licht agressief naar
voren brengend. 'Ik ben mevrouw Robinson, wij zouden van
avond komen.' Bingo! (Dat had deze jongen even fijn geregeld.
Verkeerd op de kalender gezet.) 'Komt u toch vooral binnen.'
(Indische gastvrijheid weet-je-wel, niets in huis op twee zakken
pinda's en een fles bronwater na.) 'Gezellig, nee hoor, daar
kunt u ook niets aan doen.' (Klojo, hoe haal je het in je hoofd
ons zo voor schut te zetten.) Ik zal u en mijzelf de rest bespa
ren. O jee, de bel gaat. Het zal toch weer niet...
STICHTING ANTARIN
Cursussen Bahasa Indonesia
in Yogya. Vanaf 1 week
Taalreizen door Java
Huisverhuur in Yogya
Inlichtingen 020-6275085
35
