Een Turks
jongetje werd
kapitein
mm» mmmm a
door Th. Kappers
Raymond Westerling (foto: Th. A. van Leeuwen)
Over kapitein Raymond Westerling is
veel geschreven en gesproken tot aan
zijn dood op 26 november 1987 in de
ochtend. Hij heeft zijn vijanden, vrienden
en zijn manschappen, die hem tot aan
vandaag respecteren. Hoe is het moge
lijk, dat een officier, die maar twee jaar bij
het KNIL heeft gediend, zo'n commotie
heeft doen ontstaan. De naam
Westerling heeft zowel in positieve als
negatieve zin een grote bekendheid
gekregen. Voor de eerste politionele
actie, had hij de dienst reeds verlaten. Na
de capitulatie van Japan (15 augustus
1945) werd de luitenant Westerling in
Noord-Sumatra gedropt. Een handjevol
Nederlandse militairen moest het
Nederlands gezag wederom in ere her
stellen. Deze 'parties' waren te beschou
wen als onze bevrijders. In Londen en in
Australië waren ze te optimistisch over
de loyaliteit van de Indonesiërs. Omdat
er geen sprake was van een bevrij
dingsleger, ontstond er een gezagsva
cuüm en begon de Indonesische revolu
tie gestalte te krijgen. Juist in deze chao
tische periode maakte een kordaat
optredende luitenant Westerling naam.
Was hij dan zo bijzonder? In die tijd wel.
Hij verstond de kunst om solo-acties te
voeren, die andere militairen wel uit hun
hoofd lieten. Was hij anders dan zijn col
lega's? Ja, dat was hij. Raymond
Westerling was niet besmet met een
koloniaal verleden, hij kende de Koran
heel goed, was opgevoed in Turkije en
was in Engeland opgeleid tot commando.
Raymond Westerling had geen 'toean
besar' allures, was veel objectiever t.o.v.
de Indonesische revolutie dan wij, die
daar waren geboren of lang hadden
gewoond. Hij had geen bezwaar tegen
rood/witte vlaggen en een democratische
Indonesische republiek in overleg met
Nederland was zijn hoop. Maar... hij was
voor 'law and order'! Zijn Indonesische
broeders en Nederlandse landgenoten
nam hij in bescherming en als blanke
oosterling bevocht hij de ploppors met
hun eigen Oosterse gevechtsmethodes
van 'oog om oog, tand om tand'. Hij
bezat hun mentaliteit. Zo sprak hij beter
Turks dan Nederlands en heel spoedig
bezat hij het charisma van de 'blanke
panter', die overal opdook, desnoods in
zijn eentje. In een oosters land wekt dit
snel bewondering op en de vijand sidder
de reeds bij het horen van zijn naam. Het
is begrijpelijk, dat de staf in Batavia (AHK)
de lijn doortrok en de kapitein Westerling
en zijn manschappen, de kastanjes uit
het vuur liet halen. Zo moest hij diverse
malen te hulp snellen om andere com
mandanten bij te staan, hierdoor ont
stond helaas 'jalousie de métier'. Hij werd
daarom niet overal gepruimd. Er waren
toen en nu nog collega's, die zich
denigrerend over hem uitlaten. Hij was
een goed leider, bevaderde zijn man
schappen, die hem in vol vertrouwen
blindelings volgden. Raymond Westerling
had in een korte tijd naam gemaakt, was
de jongste kapitein en dit laatste viel ook
niet altijd in de smaak van collega's. Ik
wil echter niemand tekort doen. Vele
KNIL officieren, onderofficieren en man
schappen likten nog de wonden van de
interneringsperiode, en zaten veelal bui
ten Java en Sumatra nog in Japanse
kampen. Die konden daardoor niet direkt
de revolutie meehelpen bestrijden.
Westerling kreeg als één van de eerste
officieren wel de kans en kreeg door zijn
kordate acties bekendheid. Wij, die de
Tweede Wereldoorlog hadden overleefd,
waren blij met het handjevol Nederlandse
militairen, doch voldoende bescherming
konden ze ons niet geven. Na de
Japanse capitulatie ben ik even vrij
geweest. Op reis naar mijn moeder in
Malang werd ik wederom gevangen
gezet, nu door de Indonesiërs. Ik herin
ner mij, dat alleen in Bandoeng door
Nederlanders georganiseerd werd opge
treden tegen de ploppors. In Bandoeng is
ook de Andjing Nica geboren, later een
uitstekend KNIL bataljon. Een voorbeeld
van jonge jongens, die uit de moed der
wanhoop, zich gingen bewapenen en
verdedigen.
In 1947 na de acties in Celebes, werd
Westerling teruggefloten naar Batavia,
want de internationale en nationale poli
tiek waren in die dagen grotere vijanden
vaak, dan de vijand ten velde. Er was
geen actie bezig of waarnemers van de
VN keken met ons mee. Bij elk gevecht
moest een militair uit die dagen rekening
houden met 'pottenkijkers'. In 1947 kwam
een einde aan zijn diensttijd. Vanaf dat
moment, is hij door de linkse pers door
het slijk gehaald en waardering van de
Nederlandse overheid heeft hij nooit
gehad.
De kapitein Westerling had pech gehad,
door ingezet te worden in een koloniale
oorlog, waar vooral de politiek een bij
zondere grote invloed had op het wel en
wee in de strijd tegen de vijand. In de
strijd tegen de Duitsers had hij met wat
geluk meer succes kunnen hebben.
Immers, het doden van Duitsers was in
de Tweede Wereldoorlog, burger of mili
tair, geen misdaad. Als voorbeeld: de
oppervlakte bombardementen op grote
steden, werden beschouwd als een
wapen om Duitsland op de knieën te krij
gen. Het doden van vijandige Indonesiërs
bracht vaak de hele VN in rep en roer.
Onze generaal Spoor had meer werk om
als een rots in de branding voor zijn men
sen op te komen en vele beschuldigingen
en aantijgingen te ontzenuwen, dan aan
8
