eind aan al zag hij geen kans de auto's
terug te laten brengen. Dat verdomden
de MTD-ers eeuwig. Ze hadden de auto's
nodig. Voor het Rode Kruis, voor de
Rapwi-werkers. Zelfs toen ze een stel
oude Japanse trucks kregen aangebo
den, namen ze die alleen maar aan
omdat het een welkome aanvulling op het
wagenpark was en ze gaven geen enkele
auto terug.
Er dreigde een vergeldingsactie van
republikeinse kant. Niet alleen vanwege
de auto's, maar ook omdat de Blanda's
deden alsof ze weer de baas waren, alsof
ze nooit weggeweest waren. Er braken
regelrechte gevechten uit tussen Brits-
Indische troepen en 'extremisten' zoals
de tegenstanders nu heetten. Schotten
kwamen eraan te pas, Gurkha's,
Mahratta's, Pathans. Er werd enige tijd
geschoten waarna een wapenstilstand
werd afgekondigd. Hierbij werd de stad
Bandoeng in twee delen gesplitst. Het
gedeelte benoorden de spoorlijn diende
door alle niet-Nederlanders te worden
ontruimd vóór een bepaald uur. En dat
uur was spoedig! Haastig verlieten de
bewoners de huizen. In de verlaten wijk
trokken groepen ex-kampbewoners de
verlaten huizen binnen en troffen daar
veel begerenswaardige zaken aan. Fred
was ook gaan kijken. Hij zag mensen
sjouwen met radio's en grammofoons, ijs
kasten en piano's, meubilair en etenswa
ren. Zelf raakte hij in de ban van een
grote, goed gevulde boekenkast.
Zorgvuldig koos hij een stuk of tien boe
ken uit, waaronder een Engels woorden
boek, een paar dikke banden over
geschiedenis, kunst en godsdienst en
sjouwde daarmee naar buiten.
De vrijgekomen huizen werden door een
subcommissie onder de daarvoor in aan
merking komende families verdeeld. Daar
was Fred niet bij. En ook niet enkele
mensen uit Malang, die langs een grote
omweg waren aangekomen en nu in
scholen waren ondergebracht. Hij trof
hen nadat hij van die groep gehoord had
en op onderzoek was gegaan. Nee,
Christien was nog niet aan de beurt. Had
een lagere prioriteit, wat dat ook mocht
zijn.
Ze maakte het wel redelijk in de 'wijk'.
'Wijk'? Ja, de Indonesiërs hadden alle
vrouwen weer verzameld in de voormali
ge 'wijk' om ze daar te kunnen bescher
men. Fred had allang begrepen dat rei
zen per trein terug naar Malang niet meer
mogelijk was. Hij had de gruwelverhalen
gehoord over bevrijde kampbewoners die
uit een trein waren gesleurd en in de
sawah's werden afgeslacht. Het plan om
naar huis te gaan was dan ook voor
onbepaalde tijd uitgesteld. Van het Rode
Kruis kreeg hij bericht dat er van zijn
vader geen gegevens bekend waren.
Betekende het dat Pa dood was? Fred
wist niet eens in welk krijgsgevangen
kamp z'n vader terecht was gekomen.
Misschien wel in Birma, of zelfs Japan.
Het was eigenlijk nog één grote warboel.
Van het benzine-tappen kreeg hij al vlug
genoeg. In zijn vrije tijd zat-ie bij een paar
suikermachinisten, die nu monteur waren,
en de wrakkigste auto's nog aan het rij
den kregen. Ze leerden hem ook de
beginselen van het autorijden. Op zondag
pakte Fred een jeep die heel handig door
iemand was achtergelaten en oefende
ermee op het terrein. De motor sloeg tel
kens af en Fred kreeg het benauwd toen
een truck achter hem toeterde om op te
schieten. Met horten en stoten ging hij uit
de weg. 'Je handrem!' schreeuwde
iemand uit de truck en ja hoor, vergeten!
Daarna ging het vlotter en draaide hij
rondjes om de barakken. Sindsdien reed
hij vaak gerepareerde wagens weg, zelfs
grote trucks, al bleef hij met die dingen in
de tweede versnelling rijden. Van het
geheimzinnige 'double de-clutch' had hij
nog geen kaas gegeten.
Volgende maand deel 10:
Konvooi rijden en verder
Een foto van de 'juniores kampioenschappen van den Bandoengschen Zwem Bond' die werden gehouden in oktober
1940 in de zwembaden 't Centrum en Tjihampelas. De deelneemsters: Hilly Boode, Puck van der Weele, Elly van
Ganswijk, Co van Wichen, Els Merens, Emma Overwij, Amy Hardonk, Annetje van Giffe, Wieneke Kapitz, Henny de
Raaf, Ninie Weber. De opbrengst van de zwemwedstrijden was bestemd voor het Spitfirefonds. De foto ontvingen we van
mevrouw Jonker uit Den Haag.
10
